Τους εκατό θανάτους να βομβαρδίζουν τη στέγη μας και απ’τις ψηλές καμινάδες τον καπνό της θυσίας μας.
Είδαμε…είδαμε…είδαμε.
Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα δε θα θυμάσαι πια μεσ’ τη ζωή.
Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι πριν από χρόνια θα ‘ταν πλυσταριό μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό μ’ ένα καρφί και μ’ ένα καθρεφτάκι τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ.
Μιλώ στη Παναγιά και τον Κριτή σου τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό.
Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες,παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι.
Ω! πολιτεία με το βράδιασμα κοντά στους ταρσανάδεςσ την αγορά,στον καφενέ και στο ποδόσφαιρ οείσαι η Πρέβεζα,τα Γιάννενα και το Κιλκίς,το Μεσολόγγι,ο Πόντος κι η Ερμούπολις.
Ω! πολιτεία του αμανέ στα τουρκοχώρια μ’ αυτές τις ρεματιές κι αυτά τα βράχια μ’ αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό μ’ αυτές τις μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους θα ‘ρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι.
Αυτός την είχε ονομάσει πουλί της μουσικής, αυτή, αίμα της πέτρας…
Μόνο την ώρα που το ψιθύρισε άκουσε το χτύπημα,τ η στιγμή που του το είπε, ανάμεσα σε δυο μικρές κραυγές
ανάμεσα σ’ ένα μαχαίρι και μιαν Απόφαση-πριν τους δοξάσουν τα ποιήματα
Και γίνουνε σίγουροι στόχοι…
Κι η πόρτα πάλι ξαναχτύπησε…
Κι όταν τον είδε που έφευγε, ακόμη δεν καταλάβαινε τι είναι να ετοιμάζεται κανείς από αιώνες και να ξεχνάει τα χρόνια του στο κορμί του άλλου….
Γιατί στο βάθος δεν έμεινε κανείς με την επιθυμία νομίζοντας την τρέλα πιο σκληρή απ΄ τη μνήμη,τ ην απειλή τους πιο απρόσιτη απ΄ το φόβο κι είπαμε πως αυτό ειν’ ο φόβος κι όχι το άδειο πιάτο, ή ο αστυφύλακας κάτω απ΄ τ΄ αγάλματα….
Εκεί να περιμένεις.
Εκεί που ο φόβος ξαναγυρίζει τη φωνή στη φλέβα του ίσκιου ,όταν το σώμα σου θα πάρει το λίκνισμα της τρέλλας πάνω στο άδειο κρεββάτι.
Μάνος Ελευθερίου, ποιήματα
Photo cover:pixabay.com/Inactive account – ID 8926/texture
Διαβάστε επίσης:
