Με το άκουσμα της λέξης ταξίδι, το μυαλό κάνει εικόνες ήρεμες, χαλαρωτικές και θεραπευτικές θα μπορούσε κανείς να πει. Είναι όμως πάντα έτσι; Τα ταξίδια μπορούν τελικά σε όλες τις περιπτώσεις να λειτουργήσουν με αυτή την χροιά τους;
Ο σύγχρονος άνθρωπος, στην προσπάθεια να αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής του, χρησιμοποίησε την μετακίνηση, από τον τόπο που ζει, για κάπου αλλού, και αυτή η μετακίνηση, ανακάλυψε ότι έχει θετική επίδραση στην ψυχολογική του κατάσταση.
Έτσι λοιπόν, ενώ στο παρελθόν, μετακινήσεις γίνονταν σχεδόν αποκλειστικά, για οικονομικούς, και κοινωνικούς λόγους (εμπόριο, πόλεμοι, αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού), στην εξελιγμένη κοινωνία, οι μετακινήσεις, ονομάστηκαν εκδρομές, και παραπέμπουν σε διασκέδαση.
Μαζί θα δούμε, πως τα ταξίδια, μπορούν να έχουν και άλλη εφαρμογή, στην ψυχολογία του ζεύγους.
Αντιφατικό και οξύμωρο, μπορεί να ακούγεται, αλλά ας πάμε δυο βήματα πίσω να δούμε την εικόνα.
Σε ποιες περιπτώσεις ένα ταξίδι λειτουργεί, ως χαλί που έστω και προσωρινά,καλύπτει τα κακώς κείμενα; Είναι τελικά αυτό το ζητούμενο; Έχει αποτέλεσμα;
Πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να ζουν με την ψευδαίσθηση του στρουθοκαμηλισμού. Να καλύπτουν το πρόβλημα, και αφού δεν το βλέπουν, ίσως αυτό και να έχει εξαφανιστεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η εσωτερική μας φωνή λειτουργεί ως ξυπνητήρι αφύπνισης. Ας δούμε λοιπόν μαζί τις περιπτώσεις εκείνες όπου θα πρέπει να μην αγνοούμε αυτή τη φωνή.
Υποθετικό σενάριο/ εικόνα ταξιδιού που χρησιμοποιείται ως χαλί.
Μην αγνοείς τα σημάδια
Χωρίς άλλους φίλους, και παιδιά πηγαίνει το ζευγάρι ταξίδι. Εκεί, μακρυά από την ρουτίνα της καθημερινότητας και το άγχος, μπορείς να καταλάβεις, αν κάπου υπάρχει κενό με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Ακολουθούν κάποια από τα σημάδια.
Όταν το άγγιγμα δεν σου βγαίνει ως μια εσωτερική επιθυμία, αλλά ίσως να εξακολουθεί να είναι μια διεκπεραιωτική διαδικασία.
Όταν δεν μπορείς να πάρεις χαρά, ηρεμία και πληρότητα από την ύπαρξη του άλλου δίπλα σου, αλλά ακόμα και εκεί σε αυτό το ταξίδι, θέλεις να σε απορροφήσουν οι εικόνες και τα νέα ερεθίσματα του ταξιδιού. Δίνεις δηλαδή περισσότερη αξία, στον τόπο που βρίσκεσαι, παρά στο γεγονός, με ποιον βρίσκεσαι εκεί.
Όταν εξακολουθείς και εκεί, να μην μπορείς και ενδεχομένως να μην θέλεις, την επαφή. Να μην έχεις τη βαθύτερη θέληση να γίνεις ένα με τον άνθρωπο που είναι μαζί σου, και αν τελικά αυτό συμβεί να είναι μόνο και μόνο για να μην έχεις και εκεί συζητήσεις και εντάσεις.
Όταν δεν θέλεις συζητήσεις, και εξακολουθείς να τις αποφεύγεις, έχοντας μια καλή δικαιολογία το ταξίδι “δώσαμε τόσα χρήματα για να έρθουμε εδώ να μιλήσουμε;”.
Όταν περπατάς και νιώθεις μοναξιά και ευχαριστιέσαι να χάνεσαι μέσα στους δρόμους που δεν σου είναι γνώριμοι, ίσως γιατί έτσι έχεις την ελπίδα, πως μπορείς να ξεγελάσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Όταν οι όμορφες εικόνες γύρω σου, παρασύρουν το μυαλό σου και σε κάνουν έστω και στιγμιαία να ξεχνάς, ξαφνικά, οι ίδιες εικόνες υπογραμμίζουν το κενό μέσα σου. Κάνουν έναν ήχο που αντηχεί μέσα στο κενό της ψυχής προκαλώντας αντίλαλο. Αδύνατον να τον παραβλέψεις. Πως θα ήταν αν όλα ήταν αλλιώς; Εκεί μπορεί με αυτή την ερώτηση να γίνει η αρχή της λύτρωσης.
Πως ένα ταξίδι μπορεί να σε ταξιδέψει στις αλήθειες σου και να σε οδηγήσει σε αλλαγές;
Αρχικά να αναγνωρίσεις, να εντοπίσεις και τελικά να αποδεχθείς, το γεγονός ότι ο φόβος είναι η πηγή όλης της κατάστασης. Φοβάσαι την αλλαγή. Φοβάσαι να φύγεις από το σημείο που βρίσκεσαι γιατί πιστεύεις πως χρειάζεσαι πολύ δύναμη, για να πας παρακάτω. Πόσο ουτοπική αυτή η σκέψη τελικά!
Δύναμη χρειάζεται να μένεις στο σημείο εκείνο, που νιώθεις ότι σε ρουφάει σαν την κινούμενη άμμο.
Το σίγουρο είναι ότι ο φόβος που έχεις στο μυαλό σου, δεν είναι απόλυτα δικός σου, αλλά στον έχουν περάσει υποσυνείδητα άλλοι και εσύ απλά το αποδέχτηκες ως δικό σου.
Ο άνθρωπος κατά την εξελικτική του πορεία, φοβόταν πολλά γύρω του, όπως τον ουρανό, το φεγγάρι, τα βουνά. Μέχρι που τόλμησε ένας να κάνει το βήμα, το διαφορετικό, και να παροτρύνει τους άλλους. Η γνώση ήρθε και πήρε την θέση της και το αποτέλεσμα ήταν, οι θετικές αλλαγές.
Έτσι συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Μαθαίνουμε μέσα από την παρατήρηση της εσωτερικής φωνής μας, αφού πρώτα αναγνωρίσουμε είτε μόνοι μας βιωματικά, είτε με την βοήθεια ειδικού, πως ο φόβος προκαλεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Παρατηρούμε τα συναισθήματα μας και ανακαλύπτουμε ότι τα πρέπει είναι περισσότερα από τα θέλω μας. Κάπου εκεί μαθαίνουμε να μην πνιγούμε και να μην καλύπτουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας.
Υπέροχες ερωτήσεις οδηγούν στον δρόμο της προσωπικής αλήθειας του καθένα
- πως θα ένιωθα αν είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με έκανε να νιώθω διαφορετικά;
- Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν ένιωθα ότι πιέζομαι;
- νιώθω ευχαρίστηση από τον εαυτό μου με την επιλογή της φίμωσης;
- αν το παιδί μου ήταν στην θέση την δική μου θα του έλεγα να ακολουθήσει το παράδειγμα μου;
Μήπως τελικά είναι καιρός να αποδεχθείς, πως το ταξίδι με προορισμό τον φόβο, σε καταδυναστεύει; Δεν υπάρχει φόβος που να είναι ανίκητος και πολλές φορές, αν όχι όλες, είναι ανύπαρκτος. Είναι μόνο στον κόσμο της φαντασίας, έναν κόσμο που τον έχει πλάσει η “γνώμη των άλλων.
Είναι λοιπόν όλα τα ταξίδια όμορφα;
Δεν υπάρχει ωραιότερο ταξίδι ζωής από εκείνο που έχεις για οδηγό τα “θέλω” σου και την ηρεμία της ψυχή σου. Η γνώμη του κόσμου και τα “πρέπει” τους σε οδηγούν σε αδιέξοδα . Θα ολοκληρώσω με μια υπέροχη πρόταση της Σοφίας Ισμήνη:
“…και εσύ που στρίμωξες τη ζωή σου στην γνώμη του κόσμου, τι καμαρώνεις – αφού περισσεύεις. Μόνο στην γνώμη τους χωράς“
Συγγραφή – Επιμέλεια Άρθρου
Ευαγγελία Βεργανελάκη – Σύμβουλος Ψ.Υγείας
Πτυχιούχος της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Εξειδίκευση Association for Coaching Accredited. 6907076742
Photo cover:pixabay.com/adamkontor/par
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
