Η Βιρτζίνια Γουλφ, μία από τις σημαντικότερες γυναίκες συγγραφείς στον κόσμο, αποτελεί μία προσωπικότητα που πάντα θα ιντριγκάρει για τον τρόπο με τον οποίο έζησε κι εκφράστηκε καλλιτεχνικά. Και πάντα θα εμπνέει για τον τρόπο που αψηφούσε τις κοινωνικές συμβάσεις και στερεότυπα της εποχής της.
Ωστόσο, η ζωή της, όσο συναρπαστική και να ακούγεται, στην πραγματικότητα είχε και πολύ πόνο και ψυχικά τραύματα που δεν κατάφερε ποτέ να επουλώσει, γράφοντας η ίδια τον επίλογο της ζωής της, σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1941, με τον πιο τραγικό τρόπο.
Η Αντελίν Βιρτζίνια Στήβεν, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 25 Ιανουαρίου του 1882. Γονείς ήταν ο Σερ Λέσλι Στήβεν και η Τζούλια Πρίνσεπ Τζάκσον και η ίδια μεγάλωσε σε μία ευκατάστατη οικογένεια.
Και οι δύο γονείς της είχαν παιδιά από τους προηγούμενους γάμους τους, με την “ετερόκλητη” οικογένεια να κινείται στους αριστοκρατικούς κύκλους και να προσφέρει στα παιδιά όλες τις ανέσεις και τη μόρφωση που χρειάζονταν. Ακόμη και η Βιρτζίνια έλαβε καλή μόρφωση, κάτι που τα χρόνια εκείνα δεν ήταν συνηθισμένο για τα κορίτσια.
Αυτό ήταν το καλό προφίλ της οικογένειας. Γιατί όταν έκλειναν οι πόρτες, ξεκινούσε για τη μικρή Βιρτζίνια η δική της η κόλαση, την οποία για χρόνια κράτησε ως ένα ανομολόγητο μυστικό που κατασπάραζε την παιδική της ψυχή, αφήνοντας της βαθιά τραύματα που δεν επουλώθηκαν ποτέ, ενώ διατάραξαν την ψυχική της υγείας.
Η αρχή έγινε μόλις στα 6 της χρόνια, όταν ο κατά 15 χρόνια, μεγαλύτερος αδελφός της, Τζορτζ από τον πρώτο γάμο της μητέρας της, ξεκίνησε να την κακοποιεί σεξουαλικά. “Το σπάσιμο του υμένα, ακόμα τρέμω από ντροπή, όταν θυμάμαι τον ετεροθαλή αδερφό μου να με τοποθετεί στο περβάζι του παραθύρου και να εξερευνά τα γεννητικά μου όργανα. Ήμουν περίπου 6 χρονών”, έγραψε η ίδια πολλά χρόνια αργότερα για την τραυματική της εμπειρία.
Εφτά χρόνια μετά, η μητέρα της πεθαίνει ξαφνικά από γρίπη το 1895 όταν η συγγραφέας ήταν 13 χρόνων. Η ξαφνική απώλεια προκαλεί την πρώτη νευρική της κατάρρευση. Και κάπου εκεί ο εφιάλτης παίρνει ακόμη πιο δραματικές διαστάσεις. Ο δεύτερος ετεροθαλής α αδελφός της, Τζέραντ, επίσης από τον πρώτο γάμο της μητέρας της ξεκινάει να την κακοποιεί σεξουαλικά κι εκείνος. Η Βιρτζίνια ζει μια κόλαση που δεν έχει επιστροφή. Φοβάται και ντρέπεται να ομολογήσει όσα εφιαλτικά ζει.
Όμως, το δράμα της δεν σταματά εδώ. Δύο χρόνια μετά πεθαίνει η ετεροθαλής αδερφή της Στέλλα, ενώ ο θάνατος του πατέρα της το 1904 από καρκίνο στο στομάχι πυροδοτεί τη δεύτερη μεγάλη νευρική κατάρρευση. Τότε, ήταν που κάνει την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας, πηδώντας από το παράθυρο του σπιτιού του.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, για να βρει η Βιρτζίνια Γουλφ τη δύναμη να μιλήσει ανοιχτά για την κόλαση που ζούσε και που είχε τσακίσει την ψυχική της υγεία. Στα απομνημόνευματά της έγραφε: “Θυμάμαι ότι αγανακτούσα, δεν μου άρεσε — ποια είναι η λέξη για τόσο χαζό και ανάμεικτο συναίσθημα; Πρέπει να ήταν δυνατό, αφού το θυμάμαι ακόμα.”
Μετά την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας της στα 22, η Γουλφ νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί διαγνώστηκε ως «νευρασθενής», ενώ σήμερα οι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι πιο πιθανό να έπασχε από διπολική διαταραχή.
Στο διάβασμα και το γράψιμο, η Βιρτζίνια Γουλφ βρήκε μια διέξοδο από όσα τη βασάνιζαν. Εκεί, έπλασε έναν κόσμο διαφορετικό και καλύτερο από εκείνον που ζούσε στην πραγματική της ζωή. Και παρά το γεγονός ότι οι επαναλαμβανόμενες διανοητικές διαταραχές είχαν επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή της, οι λογοτεχνικές δυνατότητές της δεν επηρεάστηκαν.
Στις 10 Αυγούστου του 1912, η Βιρτζίνια παντρεύεται τον Λέοναρντ Γουλφ, μέλος της Ομάδας του Μπλουμσπμέρι και φίλος του αδελφού της, Τόμπυ από τα φοιτητικά του χρόνια. Ο Λέοναρντ αν και η Βιρτζίνια του είχε εξομολογηθεί την κατάσταση της υγείας της, αλλά και την ανικανότητά της να ανταποκριθεί στο σεξουαλικό του πάθος, εκείνος δεν επηρεάστηκε. Αντίθετα, ήταν απόλυτα σίγουρος για τον γάμο τους.
Με τον Γουλφ έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής της. Ωστόσο, δεν απέκτησαν ποτέ παιδί. Αν και λάτρευε τα παιδιά της αδερφής της και ήθελε να αποκτήσει μια μέρα και δικά της, οι συνεχόμενοι νευρικοί κλονισμοί της την εμπόδισαν να βιώσει τη μητρότητα.
«Δεν πρόκειται να κάνουμε μωρό, αλλά θέλουμε να κάνουμε», έγραψε στο ημερολόγιό της. Σε μια επιστολή του 1926, ανέφερε: «Λίγο περισσότερη αυτοκυριαρχία από την πλευρά μου, και μπορεί να είχαμε ένα αγόρι 12 ετών, ένα κορίτσι 10 ετών».
@el.wikipedia.org
Ήταν γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους, ότι η Βιρτζίνια Γούλφ είχε για χρόνια παράλληλη σχέση με τη Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ, εν γνώσει μάλιστα του συζύγου της. Ήταν το 1922, όταν η Γουλφ συνάντησε τη Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ. Μετά από ένα δειλό ξεκίνημα, συνήψαν σχέση, που διήρκεσε το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’20.
Το 1928 η Γουλφ έγραψε για την ερωμένη της το έργο Ορλάντο. Το βιβλίο αυτό, ο γιος της Βίτας, Νάιτζελ Νίκολσον, το έχει αποκαλέσει ως τη «μεγαλύτερη και γοητευτικότερη ερωτική επιστολή στη λογοτεχνία».
Η σχέση τους ήταν περισσότερο συναισθηματική, παρά σεξουαλική, καθώς συνευρέθηκαν μόλις 2 φορές. Στις 11 Οκτωβρίου του 1928, την ημέρα που δημοσιεύτηκε το Ορλάντο, η Βίτα έλαβε ένα πλούσιο πακέτο, το οποίο περιείχε ένα αντίγραφο του βιβλίου και ένα πρωτότυπο χειρόγραφο της Βιρτζίνια.
Μόλις η Βιρτζίνια Γούλφ ολοκλήρωσε το τελευταίο της βιβλίο, ένιωσε κενή. Είχε ήδη επιβαρυνθεί πολύ ψυχολογικά από τους βομβαρδισμούς της Ναζιστικής αεροπορίας εναντίον του Λονδίνου και την καταστροφή των σπιτιών της.
Το πρωί της 28ης Μαρτίου του 1941, σε ηλικία 59 ετών, η συγγραφέας περπάτησε μέχρι τον ποταμό Ουζ, λίγο πιο μακριά απ’ το σπίτι της. Όταν έφτασε στις όχθες, άρπαξε μια χούφτα από πέτρες, και γέμισε τις τσέπες των ρούχων της. Ατάραχη, μπήκε στο ποτάμι, και πνίγηκε. Το σώμα της βρέθηκε 20 μέρες μετά.
Συγκινητικό είναι και το σημείωμα αυτοκτονίας προς το σύζυγο της:
«Αγάπη μου, είμαι σίγουρη ότι τρελαίνομαι πάλι. Νιώθω ότι δε θα αντέξουμε άλλη μία τέτοια κρίση. Αυτή τη φορά, δε θα αναρρώσω. Άρχισα πάλι να ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Γι’ αυτό θα κάνω αυτό που θεωρώ σωστό για την περίσταση. Μου έχεις προσφέρει τη μεγαλύτερη ευτυχία.
Δε νομίζω ότι υπήρξαμε ποτέ πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, μέχρι που ήρθε αυτή η απαίσια αρρώστια. Δε μπορώ να την πολεμήσω άλλο. Ξέρω ότι καταστρέφω τη ζωή σου κι ότι αν δεν είχες εμένα να φροντίζεις, θα μπορούσες να δουλέψεις. Και θα τα καταφέρεις. Βλέπεις, δε μπορώ να γράψω σωστά. Δε μπορώ να διαβάσω. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι σου χρωστάω όλη την ευτυχία της ζωής μου. Ήσουν τόσο υπομονετικός μαζί μου και τόσο καλός. Θέλω να το πω αυτό – όλοι το ξέρουν. Αν μπορούσε να με σώσει κάποιος, αυτός θα ήσουν εσύ. Με έχουν εγκαταλείψει όλα, εκτός από τη σιγουριά μου για την καλοσύνη σου. Δε μπορώ να καταστρέφω τη ζωή σου άλλο. Δε νομίζω ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι πιο χαρούμενοι από εμάς».
