Ο Όλιβερ Χάντσον, γιος των σταρ του Χόλιγουντ, Γκόλντι Χον και Μπιλ Χάντσον, μίλησε πρόσφατα για την παιδική του ηλικία και τις εμπειρίες του αποκαλύπτοντας ένα παιδικό τραύμα που είχε από τη μητέρα του. Δήλωσε πως ένιωθε απροστάτευτος και ότι τη χρειαζόταν να ήταν εκεί για εκείνον.
Κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου επεισοδίου του podcast Sibling Rivalry, ο 47χρονος ηθοποιός του «Scream Queens» μίλησε για την παιδική του ηλικί και για την ανατροφή του, εκφράζοντας ότι παρά το γεγονός ότι η Χον «ήταν μια καταπληκτική μητέρα», μερικές φορές ένιωθε παραμελημένος λόγω του πολυάσχολου προγράμματος και των ρομαντικών της σχέσεων. Όπως είπε συγκεκριμένα: «Η μητέρα μου ήταν αυτή από την οποία είχα το μεγαλύτερο τραύμα, ένιωθα απροστάτευτος μερικές φορές».
Oliver Hudson details childhood ‘trauma’ with mom Goldie Hawn: ‘I felt unprotected’ https://t.co/HBU7BnUS6H pic.twitter.com/209r4m7y4C
— New York Post (@nypost) March 25, 2024
Ο Χάντσον θυμήθηκε περιπτώσεις που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και οι σχέσεις της διάσημης μητέρας του, τον έκαναν να αισθάνεται παραγκωνισμένος, τονίζοντας την ανάγκη του για την παρουσία και την υποστήριξή της ως παιδί που δεν είχε πατρική φιγούρα. «Η μητέρα μου δούλευε. Είχε νέους φίλους που δεν μου άρεσαν πολύ κι αυτή είναι η δική μου αντίληψη ως παιδί που δεν είχα μπαμπά και χρειαζόμουν να είναι εκεί. Δεν ήταν εκεί μερικές φορές και έβγαινε πολύ περισσότερο από τον πατέρα μου που επίσης δεν ήταν εκεί», είπε.
Μετά τον χωρισμό των γονιών του το 1982, ο Χάντσον όπως και η αδερφή του, η γνωστή ηθοποιός Κέιτ Χάντσον, μεγάλωναν με τη μητέρα τους αλλά και τον σύντροφό της, τον ηθοποιό Κερτ Ράσελ, με τον οποίο είναι μαζί από το 1983 και με τον οποίο επέκτησαν έναν γιο, τον Γουάιατ, το 1986.
Επιδιώκοντας να κατανοήσει και να διαχειριστεί τον αντίκτυπο της ανατροφής του, ο Όλιβερ Χάντσον όπως είπε στο podscast συμμετείχε σε ένα ειδικό μάθημα που στόχευε στο να εντοπίσει να αντιμετωπίζει τα αρνητικά προτύπα συμπεριφοράς και σκέψης. Μέσω αυτής της διαδικασίας όπως είπε, απέκτησε γνώσεις σχετικά με τις εμπειρίες και τα τραύματα των γονέων του, οδηγώντας σε μια βαθύτερη αίσθηση συγχώρεσης και συμπόνιας, ιδιαίτερα προς τον πατέρα του, η απουσία του οποίου από τη ζωή του, αντανακλούσε τις δικές του παιδικές εμπειρίες.
Συγκεκριμένα είπε: «Η συγχώρεση και η συμπόνια που νιώθεις απέναντί τους στο τέλος αυτής της διαδικασίας είναι απίστευτη γιατί τότε συνειδητοποιείς ότι επαναλαμβάνουν απλώς αυτά που πέρασαν με τους γονείς τους. Η συγχώρεση στον πατέρα μου ήταν τεράστια γιατί ο δικός του μπαμπάς τον άφησε όταν ήταν πέντε χρονών μέσα στη νύχτα κι έφυγε».
Δείτε επίσης
