Στην ερωτική επαφή, ξανασυστηνόμαστε στον εαυτό μας, με το πώς συμπεριφέρεται τόσο το σώμα μας όσο και οι πιο βαθιές, αυτόματες σκέψεις μας. Δεν είναι μόνο το κορμί γυμνό αλλά και η ψυχή μας, η αλήθεια μας που χωρίς περιτυλίγματα και κουκουλώματα αυτοαποκαλύπτεται.
Μια μεγάλη απόδειξη της ψυχικής κατάστασης του ατόμου πηγάζει από την σεξουαλική συμπεριφορά, την διαδικασία που διεγείρεται, τους ρόλους που υποδύεται, την δυνατότητα να κορυφώσει, τα απωθημένα που φέρει, τις αναστολές, τα όρια, τους κανόνες, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητα και πολλά άλλα χαρακτηριστικά.
Όχι μόνο το ίδιο το σεξ, αλλά και οι προτιμήσεις μας στο περιστασιακό ή σταθερό σεξ, οι μονογαμικές ή πολυγαμικές σχέσεις, η τάση να απιστούμε ακόμη και αν έχουμε έναν σταθερό σύντροφο δεν είναι τυχαίες.
Η αλήθεια είναι ότι ορισμένα πράγματα για τον άνδρα είναι πιο εύκολα από τη γυναίκα, όπως ο οργασμός.
Ο οργασμός για τη γυναίκα είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο και σαν ζήτημα απασχολεί μια μεγάλη μερίδα γυναικών. Είναι το υψηλότερο στάδιο ικανοποίησης κατά τη σεξουαλική επαφή, χωρίς αυτό όμως να συνιστά υποχρεωτική προϋπόθεση για τη συνολική ποιότητα της σεξουαλικής ζωής της, και δεν θεωρείται δεδομένο ότι θα συμβαίνει σε κάθε ή σε όλες τις σεξουαλικές της επαφές.
Πολλές γυναίκες βιώνουν μια απογοήτευση και μια μελαγχολία για την αδυναμία να έρθουν σε κορύφωση, πολλές υποκρίνονται τον οργασμό, και άλλες νιώθουν ότι ενώ μπορούν αργούν να κορυφώσουν.
Γιατί όμως ο οργασμός είναι τόσο δύσκολος;
Γιατί ενώ θέλω δεν μπορώ;
Φταίει η σχέση με τον σύντροφο ή με τον εαυτό μου;
Γιατί οι άλλοι μπορούν και όχι εγώ;
Πότε θα πρέπει να ανησυχήσω;
Σε περίπτωση που η γυναίκα δεν πάσχει από ένα οργανικό πρόβλημα (τραχηλίτιδα, κολπίτιδα, υπέρταση, διαβήτης, εθισμός στις ουσίες/αλκοόλ), τότε τα αίτια πίσω από την έλλειψη οργασμού είναι ψυχογενή, όπως συμβαίνει και στη πλειονότητα των γυναικών.
Δυστυχώς, είναι αρκετές οι παράμετροι που εμποδίζουν την γυναίκα από τη δυνατότητα του οργασμού, στιγματίζοντας ολόκληρη τη σεξουαλική εμπειρία.
Ας προχωρήσουμε να δούμε ποια είναι αυτά τα ψυχολογικά εμπόδια.
Στην ερωτική πράξη και τον οργασμό η ψυχική μας κατάσταση γίνεται ο μοχλός που ρυθμίζει τους μηχανισμούς, τις σκέψεις και τις συμπεριφορές.
Μια σκέψη είναι αρκετή για κλειδώσει το σώμα. Το βασικό ερώτημα που πρέπει να θέσω στον εαυτό μου είναι: Αγαπώ το σώμα μου; Μου αξίζει η ηδονή και η ευχαρίστηση; Νιώθω άνετα με αυτό; Αποδέχομαι τον εαυτό μου; Αξίζω να αγαπηθώ;
Η αυτοαξία και η αυτοεκτίμηση έχει τις απαρχές της από το πώς αντιλαμβάνομαι και αξιολογώ τον εαυτό μου. Οι πεποιθήσεις που έχω μπορεί να είναι χρόνια κατασκευάσματα μέσα από αρνητικές εμπειρίες και πληγωμένη παιδική ηλικία, που είναι δύσκολο να τα αποβάλλω.
Προσωπική μειονεξία σημαίνει:
Αιτίες πίσω από τη προσωπική μειονεξία:
Είναι πρόκληση για έναν άνθρωπο με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αίσθημα κατωτερότητας να επενδύσει και να πετύχει σε μία σχέση μακροχρόνια, καθώς φοβάται ότι η εγγύτητα θα αποκαλύψει τα ελαττώματα του και θα ξανααναμετρηθεί με τις προσδοκίες των άλλων. Το σεξ είναι περισσότερο περιστασιακό. Όμως ακόμη και εάν υπάρχει μία σχέση με δέσμευση η δυσκολία της γυναίκας να κορυφώσει είναι μεγάλη.
Μην έχοντας λοιπόν πολλές προσδοκίες από τον εαυτό της στη ζωή, δεν διεκδικεί τα θέλω ή τις ανάγκες της και στο σεξ. Πολλές γυναίκες πιστεύουν ότι δεν είναι τόσο σημαντικό να κορυφώσουν όσο είναι για τον άνδρα και νιώθουν ικανοποιημένες με τα λίγα.
Θεωρούν επίσης ότι η κορύφωση του άνδρα είναι και μια σφραγίδα επιτυχίας για τη σχέση και για αυτό πολλές φορές οι γυναίκες υποκρίνονται τον οργασμό ή προσποιούνται την ευχαρίστηση από το σεξ αποκτώντας μια υποτακτική στάση προκειμένου να μην χάσουν τον σύντροφό τους. Δεν εκφράζουν τις ανάγκες τους ή πράγματα που δεν τις αρέσουν κατά το σεξ, νομίζοντας ότι θα δυσαρεστήσουν το σύντροφο και θα τον απομακρύνουν.
Επιπλέον, η γυναίκα μπορεί να είναι προβληματισμένη ή σκεπτική κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης, καθώς έχει προκαταβάλλει τον εαυτό της σε μια διάθεση ότι ‘πρέπει να κάνω αυτό που θέλει, πρέπει να του αρέσει), κάτι που δεν απελευθερώνει την ίδια.
Ακόμη, υπάρχουν γυναίκες που αντιλαμβάνονται το σεξ ως υποχρέωση παρά ως δυαδική απόλαυση και έκφραση συναισθημάτων, προκειμένου να κρατήσουν τον σύντροφο στη ζωή τους μην έχοντας την ικανότητα να πουν όχι σε κάτι που δεν τους αρέσει, διότι εγκυμονεί ο φόβος της απόρριψης.
Τα άτομα που εμπλέκονται σε σχέσεις συνεξάρτησης έχουν τέτοια χαρακτηριστικά, καθώς δεν μπορούν να βασιστούν στον εαυτό τους και βασίζουν την ζωή τους σε άλλους.
Συνεπώς, η διάθεση για οργασμό από την πλευρά της γυναίκας έχει παραμεριστεί, από την στιγμή που έχει τοποθετήσει η ίδια τον εαυτό της στη άκρη. Οι πυρηνικές, λοιπόν, αντιλήψεις που έχουμε διαμορφώσει για εμάς, (εάν αξίζω, εάν μπορώ να διεκδικήσω, εάν εκφράζομαι), εκδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο πως αισθάνομαι (ανίκανος, ανάξιος, ανασφαλής), με συνέπεια να μην απολαμβάνουμε όχι μόνο τον οργασμό αλλά την ίδια τη ζωή.
Ενοχές, τύψεις, ντροπή, ηθικές αναστολές, όρια και κανόνες….
Όλοι έχουμε βέβαια τις ανασφάλειές μας και όλοι βιώνουμε κατά καιρούς εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ του τι θεωρώ ότι πρέπει να κάνω και του τι θέλω να κάνω. Το ζήτημα είναι όμως τι είδους συναισθήματα έχω καταπιέσει μέσα μου, ώστε να αισθάνομαι αυτές τις συγκρούσεις.
Μια αρχική ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας όταν αρχίζουμε να νιώθουμε δυσφορία για κάτι είναι ‘Τι περνάει τώρα από το μυαλό μου;’ Έτσι, μπορεί να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να εντοπίσει τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει και γιατί.
Ποιος μου έμαθε, λοιπόν, το πως πρέπει να φέρομαι, να σκέφτομαι και να αισθάνομαι και πόσο αυτά είναι αντίθετα με τις πραγματικές μου επιθυμίες. Να αναρωτηθούμε ‘όλα όσα νιώθω είναι λειτουργικά για εμένα;’, ‘μου κάνουν καλό στη σχέση μου;’, ‘νιώθω ειλικρινά πλήρης και ικανοποιημένος;’. Νιώθω ελεύθερος και ευτυχισμένος στο πλαίσιο της σεξουαλικής ζωής που έχω χτίσει;
Πολλές φορές, η θλίψη, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, το ανικανοποίητο, το κενό συναίσθημα, η απογοήτευση έρχονται στη γυναίκα μέσα από τις ανασφάλειες και τις ενοχές που βιώνει είτε υποσυνείδητα είτε εν γνώσει της. Κυρίως και η ίδια αναγνωρίζει την αδυναμία της να χαλιναγωγήσει τις ανασφάλειες της και η στεναχώρια οξύνεται όταν έχει δίπλα της έναν άνδρα που θέλει να επενδύσει συναισθηματικά.
Η ενοχή και η ανασφάλεια περιχαρακώνει την γενικότερη απόλαυση από τον έρωτα, μουτζουρώνει την φαντασία και δυσκολεύει τη γυναίκα να κορυφώσει.
Συγκεκριμένα, όμως, πως η ενοχή λειτουργεί μέσα μας;
Το ενοχικό συναίσθημα προέρχεται από τον φόβο και την ντροπή που έχουν προκληθεί από τραύματα, υποταγή σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις και αντιλήψεις για τη ζωή, σχετικά με τι είναι επιτρεπτό και τι απαγορευμένο. Το πλαίσιο σκέψεων και ιδεών που έχουν χτιστεί σε βάθος χρόνου είτε ανοίγουν είτε κλειδώνουν την πόρτα σε εμπειρίες που απαιτούν απελευθέρωση του εαυτού, που απορρέουν απόλαυση, ηδονή, θέτοντας ένα όριο στο τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Όλα αυτά δεν είναι απλώς συνοδοιπόροι μας, αλλά μας καθορίζουν σαν ανθρώπους.
Η ενοχή στο σεξ εμφανίζεται όταν το μαθημένο πρέπει έρχεται σε σύγκρουση με μια επιθυμία που βιώνω στο τώρα, ή με μια φαντασίωση.
Φοβάμαι να το ζήσω γιατί θα νιώσω άβολα, θα νομίζω πως κάνω κάτι αφύσικο, θα χάσω τις ηθικές μου αρχές και τον εαυτό μου’. Η ενοχικότητα δεν αφήνει κανέναν να απολαύσει στον υπερθετικό βαθμό τις εμπειρίες και αλλά και τις ευκαιρίες γύρω από την σεξουαλικότητα. Αντίθετα το άτομο νιώθει εγκλωβισμένο ανάμεσα σε υπαρξιακές αγωνίες.
Ανατροφή από υπερ-εγωτικούς γονείς που προωθούν τα δικά τους πιστεύω και αρχές στο παιδί δίχως αυτό να μπορεί να καλλιεργήσει την ικανότητα να διεκδικεί τα δικά του θέλω.
Γονείς με αυστηρό, συντηρητικό ή θρησκόληπτο σκεπτικό γύρω από τις σχέσεις και τον έρωτα μεταλαμπαδεύουν λανθασμένες αντιλήψεις για την σεξουαλικότητα οι οποίες είναι και πολύ περιοριστικές. Ένα ενοχικό παιδί συνήθως κουβαλάει ένα βάρος του ‘εγώ φταίω για όλα’, εγώ είμαι ο υπεύθυνος, φοβούμενος αργότερα ως ενήλικας να δοκιμάσει πράγματα με την πεποίθηση ότι θα αποτύχει.
Το περιβάλλον ενός παιδιού που ερμηνεύει την ερωτική πράξη ως κάτι βρώμικο, ντροπιαστικό, αμαρτωλό, ή που θα πρέπει να γίνεται από μια ηλικία και πάνω, με έναν μοναδικό άνθρωπο, υπό προϋποθέσεις, πλάθουν έναν δυσπροσαρμοστικό εαυτό, γεμάτο ενοχές και καταπιεσμένες ανάγκες. Πολλά άτομα αντιμετωπίζουν την ενοχή και ως αυτοτιμωρία, επειδή έκαναν κάτι που στο ενδότερο περιβάλλον ή κοινωνικά δεν είναι αποδεκτό (ομοφυλοφιλία – διάφορα ταμπού στον έρωτα).
Οι ενοχές εμποδίζουν τα άτομο από το διερευνήσει την εσωτερική του ερωτική διάσταση, καταδικάζοντας τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, τις φαντασιώσεις, την σεξουαλική έκφραση και αυτοεικόνα και φυσικά την ελευθερία που χρειάζεται για να είναι κανείς ο εαυτός του, τόσο στη ζωή όσο άρα και στον έρωτα.
Για την γυναίκα, τόσο το σώμα όσο και το μυαλό δουλεύουν μαζί για να καταφέρει να έρθει σε οργασμό. Γνωρίζουμε πολύ καλά πια ότι το άγχος λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας τόσο της απόλαυσης όσο και της απόδοσης.
Του δίνω αρκετή ικανοποίηση; Του αρέσω; Θέλει να είμαι έμπειρη; Μήπως δεν είμαι αρκετά γοητευτική; Mήπως να αλλάξω κάτι στο σώμα μου;
Μιλάμε ουσιαστικά για αγωνίες της γυναίκας που έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβάνεται και εκτιμά τον εαυτό της ως σεξουαλική παρτενέρ. Προβληματίζεται για πράγματα που δεν νιώθει ακόμη έτοιμη να δοκιμάσει ή για πράγματα που έρχονται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες του συντρόφου. Αυτό το άγχος αποδιοργανώνει τη γυναίκα από το στόχο της.
Οι γυναίκες που νιώθουν λιγότερο σεξουαλικές, δηλώνουν ότι λαμβάνουν λιγότερη ευχαρίστηση επηρεάζοντας την ικανοποίηση των συντρόφων τους. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα επωμίζεται ακόμη μεγαλύτερο βάρος και ενοχές όταν καταλαβαίνει ότι η χαμηλή σεξουαλική αυτοεικόνα της δεν επιδρά μόνο στην ίδια αλλά την εισπράττει και ο σύντροφος, γεγονός που επιφέρει εντονότερο άγχος και ακόμη περισσότερο δυσλειτουργικές σκέψεις για την ίδια (πχ. Δεν αξίζω να κάνω σεξ μαζί σου, πρέπει να βρεις μια καλύτερη από εμένα, είμαι άχρηστη, ανίκανη, κάνω τους άνδρες να φεύγουν από μένα, θα μείνω μόνη μου).
Σημαντικό βέβαια είναι να ειπωθεί ότι όταν οι αγχωτικές σκέψεις γίνουν μηρυκασμός, δηλαδή να προτρέπεται η γυναίκα σε μια υπερανάλυση της εικόνας της και της απόδοσή της, μπορεί να οδηγήσει σε δυσλειτουργικότητα, αυτό-αμφισβήτηση, μεγαλύτερη μείωση της αυτοεκτίμησης, συμπεριφορές που αποφεύγουν την ερωτική επαφή και θλιμμένη διάθεση.
Τελειομανία και αναβλητικότητα
Μήπως κυνηγάς την τέλεια στιγμή; Μήπως φαντασιώνεσαι ιδανικότερα τον οργασμό και την απόλαυση από ότι τα βιώνεις στην πραγματικότητα και απογοητεύεσαι;
Η τάση τελειομανίας τραυματίζει τον αυθορμητισμό, την παρορμητικότητα και την αίσθηση του ‘αφήνομαι στα χέρια του άλλου’. Η ερωτική απόλαυση δεν αξίζει αν περιμένεις την κορύφωση την τέλεια στιγμή που έχεις βάλει στο μυαλό σου. Από τη μία προσπαθείς να πετύχεις το τέλειο φιλί, το τέλειο χάδι, την διέγερση και από την άλλη παρατείνεται ο καρπός της απόλαυσης που είναι ο οργασμός.
Αναβάλλεις συνεχώς κάθε ευκαιρία που βρίσκει το σώμα προς την ολοκλήρωση γιατί στο μυαλό ή στη φαντασία δεν είναι η ιδανική. Όμως, στον έρωτα υπάρχουν δύο, και όχι μόνος ο εαυτό μας. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να βάζουμε σε κουτάκια το κάθε στάδιο μιας σεξουαλικής επαφής, προκειμένου να ελέγξουμε την κορύφωση. Γιατί αυτή η τάση είναι θέμα ελέγχου. Είναι σαν να βρίσκουμε εμπόδια συνέχεια και όλο το αφήνουμε για μετά, ώσπου ολοκληρώνει πρώτος ο άλλος και εμείς είμαστε ακόμη σε θέση αναμονής. Όταν, συνεπώς, το σώμα μας δηλώνει ότι είμαστε έτοιμοι για την κορύφωση καλό θα ήταν να μην το κρατάμε, γιατί πάνω από όλα δεν νιώθουμε ελεύθεροι και αγχωνόμαστε εμείς για τον εαυτό μας και παράλληλα για τον σύντροφο σκεπτόμενοι ‘μήπως κουράζεται να με περιμένει και τον απογοητεύω;
Η τάση για έλεγχο του εαυτού μας αντικατοπτρίζεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε σχεσιακό επίπεδο.
Για παράδειγμα, μια γυναίκα μπορεί να νιώθει δυσφορία ή απειλή όταν έρθει η στιγμή να κορυφώσει κατά την ερωτική πράξη ενώ στη φάση του αυνανισμού, που είναι μόνη με τον εαυτό της, χωρίς να παρεμβάλλεται από άλλους παράγοντες, έχει τον απόλυτο έλεγχο του σώματος και της φαντασίας της καταφέρνοντας να έρθει πιο εύκολα και γρήγορα σε οργασμό.
Δυστυχώς, δεν γεννιόμαστε γνωρίζοντας πως λειτουργεί το σώμα μας μέχρι ότου φτάσει η ώρα να έρθουμε σε ερωτική επαφή. Πολλές φορές η ημιμάθεια γύρω από την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η άγνοια απέναντι στη λειτουργία του δικού μας σώματος περιορίζουν τόσο την επίγνωση όσο και την αυτοπεποίθηση απέναντι σε αυτό που λέγεται σεξουαλική πράξη και κορύφωση.
Μύθοι και αλήθειες
Η αλήθεια όμως είναι ότι η εμπειρία μιας γυναίκας στο σεξ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ή ότι είναι περισσότερο ελκυστική είτε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να βιώσει οργασμό συγκριτικά με μια γυναίκα που μετρά λιγότερες εμπειρίες. Η ποσότητα δεν είναι κριτήριο και πολλές φορές πίσω από έναν μεγάλο αριθμό εμπειριών και συντρόφων μπορεί να κρύβονται προσωπικές ανασφάλειες και ανάγκες επιβεβαίωσης.
Αντίθετα με αυτό που περιμέναμε, έρευνες που έχουν μελετήσει το θέμα, συμπέραναν ότι οι γυναίκες που έχουν αυξημένη εμπειρία τόσο στο σεξ όσο και τον αυνανισμό, που είχαν μεγαλύτερη επαφή με το σώμα τους και που είχαν αρκετές συντροφικές σχέσεις στο χρόνο δεν είχαν περισσότερους οργασμούς από τις γυναίκες που δήλωναν πιο άπειρες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμη και οι έμπειρες γυναίκες αξιολογούν τον οργασμό του άνδρα ως σημαντικότερο από τον δικό τους. Καταλαβαίνουμε ότι μια γυναίκα με εμπειρία δεν είναι απόλυτο ότι ούτε βιώνει αλλά και ούτε διεκδικεί την δική της απόλαυση.
Ακόμη, σχετικές αναφορές υποστηρίζουν ότι ακόμη και με την έλευση της ισότητας των δύο φύλων μετά την δεκαετία του 1970 και της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, οι γυναίκες δεν βοηθήθηκαν στο έχουν αυξημένες πιθανότητες να βιώσουν οργασμό. Αντιθέτως, βοήθησε στο να απελευθερωθεί η γυναίκα στον αυνανισμό. Επομένως, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό που φταίει είναι ότι η γυναίκα νιώθει κατώτερη από τον άνδρα σήμερα. Μάλλον η αιτία είναι βαθύτερη.
Για παράδειγμα, αφουγκράζοντας τις ψυχαναλυτικές θεωρίες, η γυναίκα που ενώ διεγείρεται και έχει σεξουαλικό πόθο προς τον σύντροφο, συγκρατείται από την εμπειρία του οργασμού διότι έχει μείνει μέσα της ως απωθημένο ο άλυτος έρωτας με τον πατέρα της. Είναι σαν τη στιγμή του έρωτα η γυναίκα να παλινδρομεί στο οιδιπόδειο στάδιο, όπου ο έρωτας με τον πατέρα ήταν απαγορευμένος, κάτι που επέφερε απογοήτευση και έτσι είναι σαν να κρατά το μεγαλύτερο κομμάτι ερωτικής ολοκλήρωσης για τον πρώιμο ανεκπλήρωτο έρωτα.
Από την άλλη, έχουν μελετηθεί οι γνωστικές και συναισθηματικές μεταβλητές της σεξουαλικής δυσλειτουργίας, τονίζοντας ότι τα πρώτα γνωστικά σχήματα περί σεξουαλικότητας του εαυτού, περί σεξουαλικής εμπειρίας διαμορφώνονται μέσα από την οικογένεια. Το άγχος των γονέων γύρω από το σεξ μεταβιβάζεται και στα παιδιά τα οποία εμφανίζουν μεγαλύτερη δυσλειτουργία. Τραυματικές εμπειρίες όπως η σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική κακοποίηση ή η ενδοοικογενειακή βία αναμφισβήτητα επιδρούν στην σεξουαλική και ψυχολογική υπόσταση του παιδιού.
Πού λοιπόν αποδίδεται η αδυναμία μιας γυναίκας να βιώσει οργασμό, ακόμη και εκείνης που έχει εμπειρία και υψηλή αυτοεκτίμηση;
Ο παράγοντας που προβλέπει συχνότερους οργασμούς στη γυναίκα είναι η επικοινωνία και η ποιότητα της σχέσης με τον σύντροφό της. Ακόμη και αν μια γυναίκα βιώνει σοβαρές ψυχολογικές δυσλειτουργίες, όπως η ενοχική συμπεριφορά, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και το παιδικό τραύμα, εάν έχει έναν σύντροφο που νιώθει πραγματικά κοντά της, που της προσφέρει σεβασμό, κατανόηση, της δίνει κουράγιο, ασφάλεια, την ενθαρρύνει και της δίνει το χρόνο της μπορεί πολύ πιο εύκολα να ανοίξει την καρδιά της και να αφεθεί. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η εξωτερίκευση όλων όσων μας ανησυχούν και μας προβληματίζουν αποτελεί τόσο ψυχική όσο και σωματική λύτρωση.
Εάν, όμως στη σχέση υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας, αστάθεια στην συμπεριφορά, παιχνίδια εξουσίας, εγωισμός, θέματα εμπιστοσύνης (απιστία) και άλλες τοξικές καταστάσεις, το επίκεντρο για τη γυναίκα είναι ‘το πώς θα σώσω τη σχέση μου’ ή ‘το πώς θα σώσω τον εαυτό μου’, τι κάνω, πού πάω, είναι αυτός ο άνθρωπος για μένα; Επομένως, υπό τέτοιες συνθήκες δεν μπορούμε να μιλάμε για σεξουαλική ευχαρίστηση και οργασμό, διότι βαθύτερες ανησυχίες είναι αυτές που ταλανίζουν την γυναίκα.
Οι μηχανισμοί ωστόσο πίσω από την αδυναμία της γυναίκας να βιώσει οργασμό είναι ακόμη υπό μελέτη.
Τέλος, η γυναίκα, λόγω του ότι λειτουργεί περισσότερο εγκεφαλικά, η σεξουαλική της επιθυμία και η απόλαυση δεν προκύπτουν μόνο από τον άνδρα που έχει δίπλα της, ως παρουσία, ως σώμα, ως πρόσωπο, ως μυρωδιά.
Ερωτεύεται και έρχεται σε επαφή με αφηρημένες έννοιες γύρω από τον συγκεκριμένο άνδρα, την φήμη και το status του άνδρα, την δύναμη, την ευφυΐα, τη μόδα, την τέχνη, την εξουσία, όλα αυτά που κουβαλάει ο ίδιος πίσω του σαν ιστορία. Αυτό το διανοητικό παιχνίδι στον εγκέφαλο της γυναίκας δύναται να πυροδοτήσει μεγαλύτερη ικανοποίηση, καθώς τον εξιδανικεύει στη φαντασία της. Η πρόκληση για το ζευγάρι είναι πως θα διατηρήσει αυτή τη σπίθα και τον θαυμασμό που νιώθει ο ένας για τον άλλον.
Δεν υπάρχει μια δεδομένη στιγμή κατά την οποία πρέπει μια γυναίκα να ζητήσει βοήθεια. Είναι όπως νιώθει. Δεν μπορούμε από την άλλη να αφήνουμε ένα θέμα να μας ταλαιπωρεί και να διαιωνίζεται.
Όσο νωρίτερα βέβαια τόσο το καλύτερο. Αν σας επισκέπτονται συχνά ανησυχητικές σκέψεις γύρω από τον εαυτό σας και την σεξουαλική συμπεριφορά που παγιώνονται και επηρεάζουν την σχέση σας, ή πέφτετε στη παγίδα της υπερανάλυσης χάνοντας τη λογική προοπτική της κατάστασης, είτε νιώθοντας ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο που σας εμποδίζει να απολαύσετε την σεξουαλική σας ζωή απευθυνθείτε σε έναν ειδικό.
Τόσο η ατομική ψυχοθεραπεία όσο και η συμβουλευτική ζευγαριών ανάλογα με την περίπτωση είναι εξαιρετικά ωφέλιμες.
Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του εαυτού μας ως σεξουαλικές προσωπικότητες, κερδίζουμε πίσω και ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας.
Παναγιώτα Ντελιοπούλου
BSc University of Sheffield (UK), MSc Κλινική Ψυχολόγος, University of Central Lancashire (UK). Εκπαίδευση στις τεχνικές αποτελεσματικού γονέα της Gordon Hellas. Εμπειρία στη στήριξη κακοποιημένων παιδιών και εφήβων. Θεραπευτικές προσεγγίσεις μέσω της Τέχνης.
Photo cover:pixabay.com/Klaus Hausmann
Διαβάστε επίσης:
