«Όταν αντιμετωπίζω τα θέματα του σεξ στην οθόνη, δεν ξεχνάω και πάλι ότι όλα τα καθοδηγεί η ίντριγκα. Αν το σεξ είναι πολύ ορατό ή υπερβολικά προφανές, δεν υπάρχει πλέον σασπένς. Τι είναι αυτό που με κάνει να επιλέγω ηθοποιούς ξανθές και σοφιστικέ; Το γεγονός ότι αναζητώ έμπειρες γυναίκες, πραγματικές κυρίες που μπορούν να γίνουν πόρνες στην κρεβατοκάμαρα».
Τα παραπάνω λόγια που προκαλούν αίσθηση, ανήκουν στον Άλφρεντ Χίτσκοκ, στον “μετρ του σασπένς”, όπως τον αποκαλούσαν. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του με τον Φρανσουά Τρυφό – μεταξύ 1962 και 1966 – ο Χίτσκοκ παραδέχεται ευθαρσώς πως πέρα από το σασπένς του αστυνομικού σεναρίου, το πραγματικό θέμα των ταινιών του είναι πράγματι η γυναίκα. Λίγο μυστηριώδεις, αποφασιστικά αστές, οι Χιτσκοκιανές ηθοποιοί “λιώνουν” και τον πάγο, ενώ έχουν την ιδιαιτερότητα να αναστατώνουν τους άνδρες, αλλά και να προκαλούν τον θαυμασμό των γυναικών.
Με μια σχεδόν εμμονή, ο Βρετανός σκηνοθέτης εξερευνά, μέσα από την αγάπη του για την κάμερα, το αρχέτυπο μιας νεαρής ξανθιάς γυναίκας την διαμορφώνει σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα, κάτι ανάμεσα σε έλξη και βίτσιο. Ο σκηνοθέτης λέγεται πως ερωτεύτηκε αρκετές από τις ηθοποιούς του, σε σημείο εμμονικό και κυνικό. Ανάμεσα στην περιφρόνηση και τη γοητεία, την έκθεση και την ηδονοβλεψία.
«Όλοι λένε ότι είναι ψυχρή και απόμακρη. Αλλά για μένα ήταν πάντα ένα ηφαίστειο κάτω από το χιόνι», λέει ο Χίτσκοκ για τη μελλοντική πριγκίπισσα του Μονακό, Γκρέις Κέλι. Ο Serge Koster, συγγραφέας του Alfred Hitchcock’s Flashing Blondes, προσθέτει: «Στην τελευταία σκηνή του Window on Court, η Γκρέις Κέλι εμφανίζεται ως ένα είδος μαγικής αύρας. Είναι τόσο εκθαμβωτική που είναι σαν να μας φώτισε ένα φωτογραφικό φλας. Με την ψυχρή ομορφιά της εμποτισμένη με έναν λεπτό αισθησιασμό, η Κέλι ενσαρκώνει την κατ’ εξοχήν ξανθιά Χίτσκοκ. Συνετή στην εμφάνιση, η φυσική της κομψότητα δεκαπλασιάζει τη δύναμη έλξης της»
Ξεκίνησε το 1947 χάρη στον ρόλο της ως πλούσιας, άπιστης συζύγου για το The έγκλημα ήταν σχεδόν τέλεια, η ηθοποιός θα δουλέψει στη συνέχεια δύο φορές με τον Χίτσκοκ προτού γνωρίσει και παντρευτεί τον πρίγκιπα Ρενιέ Γ’ του Μονακό. Έχουν μία ιδιαίτερη σχέση και όταν η πριγκίπισσα πλέον αποφασίζει να εγκαταλείψει οριστικά την υποκριτική και το Χόλιγουντ, του στέλνει μία επιστολή στην οποία του λέει πως «Ελπίζω ότι θα παραμείνω μια από τις μούσες σου».
Μια ψηλή ξανθιά με μια κλασική και ηλεκτρισμένη ομορφιά, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν εγκατέλειψε γρήγορα τη γενέτειρά της Στοκχόλμη για να κατακτήσει το Χόλιγουντ. Όταν γύρισε το The House of Doctor Edwardes μαζί με τον Χίτσκοκ το 1945, η καριέρα της ήταν στο αποκορύφωμά της, χάρη στον θρίαμβο των For Whom the Bell Tolls και Haunting. Παρά τις φαντασιώσεις του Βρετανού σκηνοθέτη που υποστήριξε ότι η Ίνγκριντ Μπέργκμαν θα είχε αρνηθεί να φύγει από το δωμάτιό του μέχρι να της κάνει έρωτα, η Σουηδή ηθοποιός θα παραμείνει πιστή στον Χίτσκοκ.
Μετά από επιτυχημένες προσπάθειες για ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής του σειράς με τίτλο Revenge το 1955, ο Χίτσκοκ πρόσφερε στη Βέρα Μάιλς τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο The False Guilty. Με τη δύναμη αυτής της επιτυχίας, η Μάιλς είναι στο δρόμο για να γίνει η νέα μούσα του σκηνοθέτη, όταν η λόγω εγκυμοσύνης αναγκάζεται να αποσυρθεί από το Sweats Cold, φέρνοντας σε μεγάλη απόγνωση του Χίτσκοκ. Τον ξαναβρίσκει το 1960 όπου υποδύεται την αδερφή της Janet Leigh στο θρίλερ Psychosis, χαρίζοντας τότε στο κοινό, μία από τις καλύτερες ερμηνείες της.
«Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ήθελε κάποιον άλλο εκτός από εμένα για τον ρόλο και προσπάθησε να με ξαναδημιουργήσει στην εικόνα της ηθοποιού που είχε αρχικά επιλεγεί. Εγώ, έψαχνα να ξεφύγω από τους χαζούς ξανθούς ρόλους», είπε η Κιμ Νόβακ για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο Cold Sweats.
Η νεαρή, τότε, Κιμ αντικαθιστά τη Βέρα Μάιλς και αναλαμβάνει τον διπλό ρόλο της Madeleine και της Judy… καλώς ή κακώς. Ο Χίτσκοκ αναγκάζει συνεχώς τη νέα του ξανθιά πρωταγωνίστρια να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του τόσο από ενδυματολογική όσο και από οικεία άποψη. “Η Κιμ είναι απλώς ένα ασυνεπές κερί”, είχε δηλώσει.
Υπό τον ήχο των σπασμωδικών βιολιών, η εμβληματική σκηνή του ντους στο Psycho θα σημαδέψει για πάντα την ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Η Janet Leigh υποδύεται τη Marion Crane, μια νεαρή γυναίκα με τραγική μοίρα που τρέπεται σε φυγή αφού έχει εξαπατήσει το αφεντικό της. Η σκηνή του εγκλήματος όπου μαχαιρώνεται πολλές φορές θα χρειαζόταν μια εβδομάδα γυρισμάτων και ένα ντουμπλάρισμα, αφού η Καλιφορνέζα ηθοποιός αρνήθηκε να εμφανιστεί γυμνή…
«Γνωρίζω ότι είμαι μέρος αυτού του θρυλικού καστ των ψυχρών ξανθών του Χίτσκοκ. Η ξανθιά ήταν φυσική. Αλλά ο Χίτσκοκ ήταν πολύ ιδιαίτερος… Στην αρχή, ήταν υπέροχο. Μου έκανε εντύπωση ο κόσμος του Χόλιγουντ. Ο Χίτσκοκ με πήγαινε σε εκείνα τα εστιατόρια όπου συναντούσες απολύτως όλους. Ήταν εξωπραγματικό», είχε πει.
Το 1963, ο Χίτσκοκ κάλεσε την Tippi Hedren, ένα μοντέλο της οποίας το πρόσωπο είδε σε μια διαφήμιση δύο χρόνια νωρίτερα. Λέγεται πως εντυπωσιάστηκε από την πανέμορφη νεαρή ξανθιά κοπέλα και σύντομα κατάφερε να την χειραγωγήσει, πλάθοντας την τέλεια κούκλα που είχε στο μυαλό του για την ταινία τρόμου, The Birds.
Ο Χίτσκοκ είναι κτητικός. Όπως είχε αποκαλύψει η Hedren: “Μια μέρα, όταν ήμουν στην παρέα του σε ένα αυτοκίνητο λίγα μέτρα μακριά από το πλατό της ταινίας, πετάχτηκε πάνω μου και με φίλησε βίαια για να φαντάζονται όλοι ότι είχαμε ρομαντική σχέση!”.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ επιδεικνύει πράγματι μια ανησυχητική κτητικότητα απέναντι στη νέα του προστατευόμενη, στην οποία ζητά ρητά να είναι σεξουαλικά διαθέσιμος σε αυτόν, κάτι που εκείνη αρνείται. Ο σκηνοθέτης, στα εξήντα του, δεν θα παραλείψει να την εκδικηθεί συνεχίζοντας να της πληρώνει 600 δολάρια την εβδομάδα για να την εμποδίσει να δουλεύει για άλλους και να επιβραδύνει οικειοθελώς την καριέρα της…
