Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες. Νέα φλογερή καταγγελία. “Οι γιατροί κάνουν καισαρικές και όταν δεν χρειάζεται”. Η είδηση μου φαίνεται ακόμα πιο παράλογη από τα γυναικόπαιδα και από τις απαγορευμένες εκτρώσεις. Στα παράθυρα, γιατροί. «Όχι, όχι, δεν κάνουμε στα καλά καθούμενα καισαρικές. Μόνο στην ανάγκη. Αδίκως μας κακολογούν». Η καισαρική, λύση ανάγκης. Και βγαίνουν ανερυθριάστως και το λένε. Σαν να είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. Σε μια εποχή πλήρους αποφυσικοποίησης των πάντων, υπερασπίζονται ακόμα τον θεσμοποιημένο κανιβαλισμό τού να αποκτάς ακόμα παιδιά με «φυσικό» τρόπο. Κι αντί να προπαγανδίσουν την καισαρική, δικαιολογούνται που την έκαναν. Που δεν άφησαν, δηλαδή, έναν άνθρωπο να περάσει ένα Βιετνάμ. (Υπάρχει, βέβαια, και το παραμύθι.
Οι γυναίκες αντέχουν στον πόνο. Φυλάξτε τα αναλγητικά για άντρες με κολικό νεφρού. Πόσο ζυγίζει μια πέτρα; Μισό γραμμάτιο; Πάντως, όχι τρία οκτακόσια.) Το θέμα, που εν πολλοίς είναι θέμα αξιοπρέπειας, θα περίμενε κανείς να απασχολήσει τη γυναίκα του 20ου αιώνα. Αλλά δεν την απασχόλησε. Γιατί είναι γυναικόπαιδα. Ιδίως οι γυναίκες γιατροί θα έπρεπε να είχαν κάνει προσηλυτισμό υπέρ της καισαρικής. Αλλά δεν το έκαναν. Ρωτήστε τες γιατί. (Εμένα, που έψαχνα στα δεκαεφτά μου γιατρό να μου κάνει καισαρική, μη με υπολογίζετε. Εγώ είμαι τρελή. Και οι τρελοί δεν ξέρετε τι εαυτούληδες είναι. Αρνούνται να πονάνε. Αρνούνται να φάνε την προαιώνια κατάρα στη μούρη.)
Το να γεννάς με αυτόν τον απαράδεκτα αναξιοπρεπή τρόπο είναι, λοιπόν, κάτι φυσικό. Και το να βγάζεις το δόντι σου με τανάλια στην κουζίνα είναι επίσης φυσικό και θεάρεστο. Και το να εγχειρίσεις τη σκωληκοειδίτιδά σου με νυχοκόπτη θα μπορούσε να είναι επίσης φυσικό, όπως το να γερνάς. Όσο για τις αμυγδαλές, τράβα τες με το δάχτυλο. Πονάει λίγο, αλλά δεν σου αρέσουν τα τεχνητά πράγματα. άλλωστε, με λίγη καλή διάθεση, μια γυναίκα που έχει γεννήσει φυσιολογικά είναι βετεράνος. Μπορεί να αντέξει τα πάντα. Ιδίως τον δημόσιο βιασμό και τη διαπόμπευση.
Αν έχεις ζήσει την κτηνωδία του φυσικού τοκετού, μετά είναι ντροπή σου να πας να κάνεις μια εγχείρηση και να ζητήσεις αναισθησιολόγο. Απ’ όταν ήμουν παιδί, τίποτα δεν μου είπε περισσότερα για τη μοίρα της γυναίκας όπως την αποδέχεται από αυτό το αποτρόπαιο «φυσικό» γεγονός. Φανταστείτε την. Περνάει από το κατώφλι του μαιευτηρίου. Την μπάζουν από εκεί που λέει: Είσοδος ασθενών. Της παίρνουν τα τιμαλφή, την αποψιλώνουν. Όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Η αποψίλωσης δεν γίνεται για λόγους υγιεινής, αλλά για λόγους ταπείνωσης», γράφει η Γκριρ.
Έτσι ταπεινωμένη αναγκάζεται να καθίσει σε διάφορους μαθητευόμενους που την ψάχνουν σαν το κοτόπουλο. Μετά, το παραφουσκωμένο Βοκτάς το πετάνε σε ένα δωμάτιο, μαζί με άλλα Βοκτάς που ουρλιάζουν, βρίζουν ή παρακαλάνε να έρθει ο γιατρός. Ο γιατρός εκείνη την ώρα τρώει καραβιδόψιχα στον Δουράμπεη. Δεν έρχεται παρά μόνο την τελευταία στιγμή. Μέχρι τότε, όποιος περνάει από δίπλα σου με άσπρη ρόμπα έχει το δικαίωμα να πασπατέψει το Βοκτάς, για να δει πώς πάει η γέμιση. Είναι φυσικό. Η μαία σε μαλώνει: Μην κάνεις έτσι. Δεν είναι τίποτα.
Μαλβίνα Κάραλη, “Σαββατογεννημένη”, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Deflyne/portrait
Διαβάστε επίσης:
