Η φιλία είναι φιλία όταν ο ένας φίλος γίνεται καθαρός, τίμιος καθρέφτης για τον άλλο.
Όχι τα νερά μιας μεθυσμένης λίμνης που, όπως με τον Νάρκισσο, σου επιστρέφει ερωτεύσιμο το είδωλό σου.
Υπάρχουν πολλοί από μας που μια τέτοια μεθυσμένη λίμνη αναζητούν ως φιλία. Διαλέγουν «φίλους» που τους κολακεύουν, που τους επιβεβαιώνουν κόμπλεξ ανωτερότητας, προκειμένου να λησμονούν κόμπλεξ κατωτερότητας. Που τους χαϊδεύουν τα αυτιά, όπως σε μια μισοκοιμισμένη νωθρή γάτα. Που τους επιστρέφουν ως είδωλο μια ψευδή, κολακευτική αντανάκλαση.
Εξαγοράζουν «φίλους» ακριβώς γι’ αυτό. Υπάρχει εδώ συναλλαγή, αλλά συναλλαγή όχι φανερή και δηλωμένη όπως στο εμπόριο, αλλά μασκαρεμένη και απόκρυφη. Δήθεν αισθήματα καλύπτουν συμφέροντα υλικά και συμφέροντα ψυχολογικά.
Η λύσσα για κολακεία είναι τόσο σαρωτική που έχει γκρεμίσει αυτοκρατορίες, έχει γελοιοποιήσει ισχυρότατες προσωπικότητες. Η ανασφάλεια της εξουσίας μεταμορφώνει τον έξυπνο σε ηλίθιο. Όπως με τον Μέγα Αλέξανδρο στα βάθη της Ασίας, έτσι και με δυο γείτονες μεσοαστικής πολυκατοικίας, μπορούν να παίζονται τα ίδια πάθη και ανάγκες στη σκακιέρα των δήθεν φιλικών σχέσεων.
Μάρω Βαμβουνάκη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης, εκδόσεις Ψυχογιός, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/ractapopulous/fractal
Διαβάστε επίσης:
