Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και η Καλιρρόη Παρρέν αποτελεί έμπνευση, καθώς υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια και εκδότρια.
Σε μια εποχή όπου ο όρος “πατριαρχία” δεν υπήρχε καν ως σκέψη καθώς ήταν αυτονόητη η ανισότητα των δύο φύλων και η υποδεέστερη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν πρόσβαση ούτε καν στην παιδεία, η Καλλιρρόη Παρρέν όρθωσε το ανάστημά της στην ανδροκρατούμενη κοινωνία, παλεύοντας για την αυτονομία των γυναικών και τα δικαιώματα τους. Και παρά τον μεγάλο πόλεμο που δέχθηκε, δεν σταμάτησε τον αγώνα της μέχρι να πετύχει τον στόχο της: να αποκτήσουν οι γυναίκες τη δική τους φωνή.
Στον δύσκολο αγώνα της είχε άξιο συμπαραστάτη τον σύζυγό της, Ιωάννη Παρρέν. Εκείνος τη βοήθησε να πάρει σάρκα και οστά το όνειρό της να εκδώσει μία εφημερίδα από γυναίκες για γυναίκες. Και ως δασκάλα που ήταν δεν σταμάτησε τον αγώνα της για τη φοίτηση των γυναικών στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Η Καλλιρρόη Σιγανού, όπως ήταν το επίθετο της οικογένειά της, γεννήθηκε το 1861 στα Πλατάνια Αμαρίου Ρεθύμνης. Το 1867 εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της Στυλιανός Σιγανός ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Κρητών Προσφύγων. Σπούδασε στη Σχολή Σουρμελή και στη Γαλλική Σχολή Καλογραιών στον Πειραιά και αποφοίτησε από το Αρσάκειο με δίπλωμα δασκάλας το 1878.
Αμέσως ανέλαβε τη διεύθυνση του Παρθεναγωγείου της ελληνικής Κοινότητας στην Οδησσό, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα παντρεύτηκε τον Ιωάννη Παρρέν, γαλλοαγγλικής καταγωγής δημοσιογράφο από την Κωνσταντινούπολη, ιδρυτή και πρώτο γενικό διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ).
Εκείνος την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Μέχρι τότε το επάγγελμα ήταν καθαρά ανδρική υπόθεση. Η Καλλιρόη βρήκε δεν φοβήθηκε την παρότρυνση του συζύγου της Άλλωστε, δίπλα του ανακάλυψε τη γοητεία του επαγγέλματος. Μόνο που εκείνη σκεφτόταν διαφορετικά τη δημοσιογραφία.
Δεν ήθελε να γράφει μόνο για τον εαυτό της αλλά για όλες τις γυναίκες. Να μοιράζονται μεταξύ τους σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες. Ήθελε μέσα από τα κείμενά της να ενθαρρύνει τις γυναίκες να τους δώσει βήμα και φωνή.
Το 1887, η Παρρέν εκδίδει την εβδομαδιαία εφημερίδα “Εφημερίς των Κυριών”. Συντάκτριες είναι αποκλειστικά γυναίκες, οι οποίες απευθυνόταν σε γυναίκες κυρίως της Αθήνας και του Πειραιά.
«Η Ελληνίς δύναται να αναλάβη τον της αναπτύξεως της αγώνα μόνη, μη προσδοκούσα εν τω σταδίω τούτω το παράπαν την συνδρομή του ανδρός διότι ούτος αδιαφορεί και εν τω εγωισμώ του εν μόνο βλέπει, εν επιθυμεί και θέλει, την δουλικήν της γυναικός υποταγήν εις τα νεύματά του», γράφει στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας της.
Από την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας του, γίνεται ανάρπαστο. Κι ενώ το πρώτο αυτό φύλλο κυκλοφόρησε σε 3.000 αντίτυπα, επειδή εξαντλήθηκαν, ανατυπώθηκε σε 7.000 ακόμα που επίσης εξαντλήθηκαν την ίδια μέρα. Και αν αναλογιστεί κανείς πως ο πληθυσμός της Αθήνας τότε ήταν περίπου 65.000 κάτοικοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι, μπορεί να καταλάβει τον θρίαμβο της εφημερίδας.
Η “Εφημερίς των Κυριών” συνέχισε να εκδίδεται μέχρι το 1918 όταν η Καλλιρρόη Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Στόχος της εφημερίδας ήταν να εισαγάγει και στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς που ήδη απασχολούσαν τις γυναίκες των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των γυναικών της τότε εποχής.
Το 1893 η Παρρέν αντιπροσώπευσε τις Ελληνίδες στο Διεθνές Συνέδριο του Σικάγο κι επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ίδρυσε την «Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως των Γυναικών» προς βοήθεια περισσότερο της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης των απόρων γυναικών.
Ίδρυσε επίσης πολλά κοινωφελή ιδρύματα και οργανώσεις όπως τη «Σχολή της Κυριακής, απόρων γυναικών και κορασίδων» (1890), την οποία και έθεσε υπό την προστασία και προεδρεία της Βασίλισσας Όλγας, το «Άσυλο Ανιάτων Γυναικών» μαζί με τη Ναταλία Σούτσου το (1896), το «Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης» και την «Ένωση των Ελληνίδων» υπό τη διεύθυνση της Αικατερίνης Λασκαρίδου, και δύο χρόνια μετά τον «Πατριωτικό Σύνδεσμο» (1898).
Παράλληλα, δεν σταμάτησε ποτέ τον αγώνα της υπέρ της παροχής ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην εκπαίδευση και την πολιτική ζωή της χώρας, στις γυναίκες. Μετά από δικά της διαβήματα, η κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση των γυναικών στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, όταν πλέον αυτό είχε γενικευθεί στην Ευρώπη.
Και ήταν εκείνη που πρώτη που εκκίνησε το θέμα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ήδη από τη δεκαετία του 1890. Αλλά καμία κυβέρνηση δεν δέχτηκε.
Η Καλλιρρόη Παρρέν έκανε μεγάλο αγώνα και για τη διατήρηση των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων. Έτσι, το 1911 δημιούργησε το Λύκειο των Ελληνίδων, το οποίο ξεκίνησε κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων, την καταγραφή, διδασκαλία και παρουσίαση παραδοσιακών χορών, ενώ η δράση του είναι γνωστή μέχρι και σήμερα.
Η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια κι εκδότρια, η δασκάλα από το Ρέθυμνο που έδωσε μεγάλο αγώνα για να διώξει πάνω από τη γυναίκα τον “ζυγό της υποδούλωσης” που της είχε επιβάλλει η πατριαρχική κοινωνία, πέθανε στην Αθήνα, στις 16 Ιανουαρίου του 1940, σε ηλικία 79 χρόνων, αποτελώντας μέχρι και σήμερα έμπνευση για όλες τις γυναίκες.
