Φινετσάτος, ευγενικός και σεμνός, ο Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ένα ατόφιο κωμικό ταλέντο και δικαίως θεωρείται ως ένα από τα “ιερά τέρατα” της κωμωδίας. Μάλιστα, είχε γράψει κάποτε ο κριτικός τέχνης Κωστής Γεωργουσόπουλος πως ο Ηλιόπουλος ήταν «ο κλόουν που δραπέτευσε από το φεγγάρι».
Κι, όμως, παρά το γεγονός ότι ο ηθοποιός είχε παίξει σε αμέτρητες κωμωδίες, όλοι μέχρι και σήμερα μιλάνε με δέος για τον μοναδικό δραματικό ρόλο που έπαιξε στην καριέρα του. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πρωταγωνίστησε στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου, “Ο Δράκος”, που βγήκε σαν σήμερα το 1956 στους κινηματογράφους και προκάλεσε… εθνικό ξεσηκωμό.
Η ταινία κατακρίθηκε, λογοκρίθηκε, ενώ ζητούσαν ακόμα και την παρέμβαση του εισαγγελέα. Την ώρα που στο φεστιβάλ της Βενετίας γνώριζε την αποθέωση, ενώ Guardian και Times φιλοξενούσαν αφιερώματα για το αριστούργημα – όπως έγραφαν – του Κούνδουρου. Το σενάριο υπέγραφε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η μουσική επιμέλεια ήταν του Μάνο Χατζηδάκι και ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον πιο σκοτεινό ρόλο της καριέρας του.
Ο σκοτεινός ρόλος του Ντίνου Ηλιόπουλου
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία, υποδύεται τον Θωμά, έναν μοναχικό και απόμακρο τραπεζικό υπάλληλο, ο οποίος ετοιμάζεται να γιορτάσει ξανά μόνος του την Πρωτοχρονιά. Διαβάζοντας μία εφημερίδα, αντιλαμβάνεται πως εξωτερικά μοιάζει με έναν κακοποιό ο οποίος φέρει το παρατσούκλι ‘’Ο Δράκος’’. Επειδή η αστυνομία, εξαιτίας της παρεξήγησης τον καταδιώκει, εκείνος βρίσκει καταφύγιο σε ένα καμπαρέ.
Έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με τη μαγεία της νύχτας, την ίδια στιγμή που άνθρωποι του υπόκοσμου τον περνάνε και εκείνοι για τον ‘’Δράκο’’. Καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθεια και την προστασία μίας χορεύτριας, της Κάρμεν. Ο Θωμάς θα γνωρίσει τη Ρούλα, ένα κορίτσι ορφανό από γονείς το οποίο πήρε υπό την προστασία του η Κάρμεν. Το αφεντικό του καμπαρέ δεν την αφήνει να απομακρυνθεί, καθώς είναι ερωτευμένος μαζί της. Στο πρόσωπο του Θωμά θα διακρίνει για πρώτη φορά έναν άνθρωπο που διαφέρει από τη βρώμικη νύχτα. Και εκείνος όμως, ένας άνθρωπος που ζει εντελώς απομονωμένος από τον κόσμο, χαμένος στη μοναξιά του, θα αισθανθεί για πρώτη φορά τη χαρά της ανθρώπινης επαφής.
Ο Θωμάς θα ταυτιστεί πλήρως με τον ‘’Δράκο’’, ενώ η συμμορία θα εναποθέσει σε αυτόν τις ελπίδες της για την επιτυχία της επιχείρησης που καταστρώνουν. Η αλήθεια δε θα αργήσει όμως να αποκαλυφθεί και ο Θωμάς θα βρει το δικό του τραγικό τέλος από τη συμμορία, από τους ανθρώπους με τους οποίους πρώτη φορά αισθάνθηκε να έρχεται κοντά στη ζωή του…
Η ταινία περιέγραφε τη ζωή ενός ανθρώπου που ζει στην Ελλάδα μετά το Β’ Παγκόσμιο και μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, είναι προβληματισμένος για την κατάσταση που επικρατεί, αναζητά και βρίσκει τα αίτια αυτά στην κοινωνία. Ο Νίκος Κούνδουρος μέσα από αυτή καταγγέλλει το αστυνομικό κράτος, την απομόνωση και την αποξένωση, μέσα από τον μοναχικό χαρακτήρα του συγκλονιστικού Ντίνου Ηλίοπουλου.
«Ο Δράκος καταγγέλλει την Αμερική, που με τον τεράστιο όγκο της έπεσε πάνω στην πατριδούλα μας σαν να ήταν για τα σκουπίδια. Να αγοράσουν μια κολόνα από το ναό του Ολυμπίου Διός δεν θέλουν στην ταινία;», είχε πει κάποτε ο σκηνοθέτης.
Ζητούσαν την επέμβαση του εισαγγελέα
Όταν ο “Δράκος” βγήκε στις αίθουσες, αμέσως προκλήθηκαν έντονες μαζικές αντιδράσεις. Ο Τύπος κατακεραύνωσε την ταινία του νεαρού τότε σκηνοθέτη, με τις εφημερίδες της εποχής να την χαρακτηρίζουν ακόμα και ανθελληνική, ενώ ζητούσαν την επέμβαση εισαγγελέα!
Οι κριτικοί την “έθαψαν” και κατηγορούσαν τον Κούνδουρο πως είχε δημιουργήσει ένα “αίσχος για τη χώρα μας“! Αλλά και οι θεατές την αντιμετώπιζαν με ειρωνεία και γιουχαΐσματα.
Αυτά εντός συνόρων. Γιατί, εκτός ο “Δράκος” γνώριζε την αποθέωση. Η ταινία επιλέχθηκε για το Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ οι ξένοι κριτικοί την αποθέωναν. Οι «Times» είχαν γράψει χαρακτηριστικά πως «η Ελλάδα βρίσκει στο πρόσωπο του Νίκου Κούνδουρου έναν σκηνοθέτη με απεριόριστες δυνατότητες» ενώ η Guardian επαίνεσε τον «Δράκο» ως ένα «παραγνωρισμένο αριστούργημα», ζητώντας μάλιστα από την «Criterion Collection» να κυκλοφορήσει ένα συλλεκτικό DVD της ταινίας.
Αυτά το 1956,γιατί χρόνια μετά που οι συνθήκες είχαν αλλάξει, άλλαξε και η αντιμετώπιση όλων προς την ταινία. Προς το τέλος της Χούντας σε μια περίοδο που ο κόσμος έβραζε από οργή, ένας θιασάρχης έβγαλε ξανά τον Δράκο στον κινηματογράφο, και τότε όλοι δεν έμειναν στην επιφάνεια, αλλά μπόρεσαν να δούνε αυτό που οι ξένοι είχαν δει την πρώτη φορά….τα βαθιά νοήματα ενός αριστουργήματος.
