Μία από τις πιο ανατριχιαστικές ιστορίες στα παγκόσμια χρονικά που προκαλεί φρίκη μέχρι και σήμερα, έρχεται από ένα μικρό χωριό της Βουδαπέστης, το Ναγκίρεβ που έμελλε να θεωρηθεί το «πιο σκοτεινό μέρος της γης». Κι αυτό γιατί εκεί ζούσαν γυναίκες τις οποίες αποκαλούσαν «Αγγέλους», αλλά μόνο αυτό δεν ήταν, αφού στην πραγματικότητα κατέληξαν δολοφόνοι, σκοτώνοντας 300 άνδρες.
Η ανατριχιαστική δράση τους ξεκίνησε το 1914 και διήρκησε μέχρι το 1929, χρησιμοποιώντας δηλητήριο που προμηθεύτηκαν από τη διαβολική μαία, Σουζάνα Φαζέκας. Η Φαζέκας έφτασε στο χωριό το 1911, ενόσω ο άντρας της αγνοούνταν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η ίδια φυλακίστηκε 10 φορές για την εκτέλεση παράνομων αμβλώσεων, αλλά αθωωνόταν από δικαστές που υποστήριζαν την έκτρωση. Στο χωριό ήταν γνωστή, μιας και κατείχε την ιδιότητα της «γιατρού», αφού κανένας άλλος δεν είχε γνώσεις ιατρικής.
Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι άνδρες του χωριού έφυγαν για το Μέτωπο. Το Ναγκίρεβ εκείνη την περίοδο, μετατράπηκε σε στρατοπέδου κράτησης αιχμαλώτων του πολέμου. Οι αιχμάλωτοι εργάζονταν στα χωράφια, και η παρουσία τους δεν πέρασε απαρατήρητη από τις γυναίκες του χωριού, οι οποίες τελικά σύναψαν σχέση μαζί τους.
Ωστόσο, το πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι άνδρες τους άρχισαν ο ένας μετά τον άλλον να επιστρέφουν, μετά το τέλος του πολέμου. Οι γυναίκες αναγκάστηκαν να διακόψουν απότομα τη σχέση με τους εραστές τους κάτι που δεν τους άρεσε. Και δεν ήταν μόνο αυτό, καθώς οι σύζυγοί τους είχαν επιστρέψει από το Μέτωπο διαφορετικοί. Έπιναν, μεθούσαν και μετά τις κακοποιούσαν.
Απελπισμένες καθώς ήταν, απευθύνθηκαν στη Σουζάνα Φαζέκας, η οποία τους έδωσε τη θανατηφόρα λύση. Τις προμήθευσε με αρσενικό, το οποίο οι γυναίκες χρησιμοποίησαν για να σκοτώσουν τους άνδρες τους. Αν και η δολοφονική τους δράση δεν περιορίστηκε μόνο στο να ξεκάνουν τους συζύγους, αλλά το χρησιμοποίησαν για να ξεφορτώνονταν και τις κακές πεθερές τους ή ακόμα και άρρωστους γονείς, για να πάρουν την κληρονομιά τους. Έφτασαν στο σημείο να δώσουν αρσενικό ακόμα και σε παιδιά που είχαν κάποια ασθένεια.
Η πρώτη δηλητηρίαση συνέβη το 1911, αν και δεν είχε ανάμειξη σε αυτό η Φαζέκας. Γρήγορα όμως ακολούθησαν και οι υπόλοιπες δολοφονίες. Έγινε ένα είδος μανίας για αυτές τις γυναίκες και στα μέσα της δεκαετίας του 1920, το Ναγκίρεβ απέκτησε το προσωνύμιο «το χωριό των δολοφόνων». Σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από 50 γυναίκες δολοφόνησαν στην περιοχή έως και 300 άτομα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Μαρί Καρντός, μία απ’ τις γυναίκες του χωριού, που δηλητηρίασε τον σύζυγό της, τον εραστή της και τον 23χρονο γιο της. Στην κατάθεσή της, ανέφερε πως λίγο πριν πεθάνει ο γιος της, του ζήτησε να της τραγουδήσει. Πριν τελειώσει το τραγούδι, είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει από τους πόνους του δηλητηρίου. Ωστόσο, κανείς δεν την υποψιάστηκε ποτέ, καθώς η ξαδέρφη της υπέβαλε όλα τα πιστοποιητικά θανάτου, επιτρέποντας στις δολοφονίες να παραμείνουν ανεξιχνίαστες.
Είναι διάφορες οι θεωρίες για τις δολοφονίες στο Ναγκίρεβ. Μία εξ αυτών αναφέρει πως η γυναίκα με το όνομα Ζάμπο, πιάστηκε επ’ αυτοφώρω την ώρα που προσπαθούσε να δηλητηριάσει ένα από τα θύματά της. Στην κατάθεσή της, φέρεται να είπε πως ο «εγκέφαλος» ήταν η Σουζάνα Φαζέκας.
Σε ένα διαφορετικό σενάριο, λέγεται πως ένας φοιτητής ιατρικής σε μια γειτονική πόλη εντόπισε υψηλά επίπεδου αρσενικού σε πτώμα που ξεβράστηκε στην όχθη του ποταμού και έτσι να ξεκινούν οι έρευνες. Ωστόσο, σύμφωνα με την ουγγρο-αμερικανίδα ιστορικό Μπέλα Μποντό, οι δολοφονίες έγιναν γνωστές τελικά το 1929, από μια ανώνυμη επιστολή που εστάλη σε τοπική εφημερίδα, στην οποία περιγραφόταν η δράση των δολοφόνων.
Οι αρχές διέταξαν την εκταφή δεκάδων σορών από το νεκροταφείο, που υπεβλήθησαν στη συνέχεια σε εξονυχιστικές νεκροψίες. 34 γυναίκες και ένας άνδρας κατηγορήθηκαν, ενώ τελικά καταδικάστηκαν οι 26. Από αυτές οχτώ γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά μόνο δύο εκτελέστηκαν. Οι υπόλοιπες πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους στη φυλακή. Όσο για την Φαζέκας, αυτοκτόνησε προτού καταδικαστεί.
