Στις μέρες μας «κυκλοφορεί» πάρα πολύ ο όρος «εσωτερικό παιδί» – και, μάλιστα, συχνότατα κατακρεουργημένος από την ποπ ψυχολογία… Ας δούμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι λέξεις.
Στην παιδική μας ηλικία, είναι πολλά που δεν αντέχουμε καθώς καλούμαστε να προσαρμοζόμαστε διαρκώς σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για μας, είναι αφιλόξενος και κατοικείται από κάτι τεράστια όντα που μπορούν να μας συντρίψουν αν θέλουν, μας ταΐζουν και μας ποτίζουν μόνο αν, όσο και όποτε θέλουν.
Έτσι, διάφορες φοβισμένες ή θυμωμένες ή έγκλειστες σε άκρα μοναξιά όψεις μας, τις φυλακίζουμε πέρα από το συνειδητό μας μέρος – για να αντέχουμε το μεγάλωμά μας.
Στην πρότασή μου, ας πούμε ότι ο ιδιαίτερος μη συνειδητός αυτός χώρος λέγεται «Σκιά» (ένας όρος με πολλές διαφορές και πολύ βαθύτερη ανάπτυξη από την περίοδο που τον εισήγαγε ο Καρλ Γιουνγκ), και οι όψεις μας που εκεί απομονώνουμε, είναι το λεγόμενο «εσωτερικό μας παιδί».
Αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζει την παιδική μας ηλικία και δημιουργεί μία άλλη, σκοτεινή περιοχή της.
Όλα αυτά είναι ένας τρόπος να μιλούμε για βιώματα που έμειναν μετέωρα, ανολοκλήρωτα («μισοτελειωμένες υποθέσεις») μιας εξαιρετικά ευαίσθητης αναπτυξιακής μας περιόδου, κατά την οποία είμαστε ολοκληρωτικά εξαρτώμενοι από το περιβάλλον.
Κατά μία έννοια, το εσωτερικό παιδί είναι η «αρχαία» Σκιά που σχηματίζεται στα παιδικά μας χρόνια.
Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι η Σκιά ανανεώνεται στην ενήλικη ζωή μας, όταν συμβαίνουν:
(α) τραύματα (γεγονότα που μας φέρνουν βίαια να αγγίζουμε τον κυριολεκτικό ή ψυχολογικό θάνατο) και
(β) γενικότερα, γεγονότα δύσκολα για μας, τα οποία δεν αντέχουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πιο «πρόσφατες» Σκιές μας συγχωνεύονται με τις αρχέγονες «παιδικές».
Αποκτήστε το βιβλίο Σκιά, ο σιωπηλός κίνδυνος στο ταξίδι της ζωής από το εξειδευκευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας του Psychology.gr
Το εσωτερικό μας παιδί είναι σαν να έχουμε φυλακίσει κάτω από το ενήλικο δέρμα μας αισθήσεις, συναισθήματα και τάσεις συμπεριφοράς ενός φοβισμένου παιδιού· ενός παιδιού που συνίσταται από όψεις μας που υπήρξαν μη αποδεκτές από το περιβάλλον· ενός παιδιού ακινητοποιημένου στον χώρο και στον χρόνο, στα βάθη της Σκιάς μας, περιμένοντας επί ματαίω να το «δει» (αποδεχτεί) ένας εξιδανικευμένος γονιός για να λύσει σαν μάγος τον εφιάλτη του – ένας γονιός που όμως ποτέ δεν εμφανίζεται.
Είναι πάρα πολλές οι προσεγγίσεις της επουλωτικής διαχείρισης αυτού του θέματος. Προέρχονται από πολλούς χώρους. Από την ψυχοθεραπεία, την ψυχολογία, μέχρι τον εσωτερισμό και άφθονες «ψυχολογικοφανείς» ασυναρτησίες.
Άλλες προσεγγίσεις είναι σοβαρές, αξιοσέβαστες και όντως αγγίζουν υπεύθυνα το ζήτημα. Άλλες είναι απλώς μελοδραματικές ανοησίες. Άλλες είναι μία επιδερμική τόνωση ελπίδας περί δικαίωσης, άλλες μόνο πλούσιες υποσχέσεις με αρκετές πινελιές μεταφυσικής και αγγελικής ή κοσμικής προστασίας.
Τα θέματα της παιδικής ηλικίας είναι πολύ ευαίσθητα για όλους μας. Οι κανόνες της ενήλικης ζωής στις σύγχρονες καταναλωτικές μας κοινωνίες είναι απάνθρωποι, ενώ ταυτόχρονα η υπεύθυνη ενημέρωση περί προσωπικής ανάπτυξης είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οπότε, το θέμα του εσωτερικού παιδιού γεννά συνήθως και πολύ εύκολα, ιδιαιτέρως έντονα και γλυκόπικρα συναισθήματα.
Επίσης, γεννά και μια σχεδόν μεταφυσικής χροιάς ακαθόριστη νοσταλγία. Το αποτέλεσμα είναι πως υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση για οτιδήποτε διάφοροι ειδικοί και μη υπόσχονται ότι θα μας φέρει σε λυτρωτική επαφή με το εσωτερικό μας παιδί.
Ωστόσο, συχνά, όταν οι προσεγγίσεις αυτές είναι επιπόλαιες και αστήριχτες, δεν βελτιώνουν τη σχέση μας με το εσωτερικό μας παιδί. Απλώς καταλήγουν σε μία αυτάρεσκη θωπεία αισθημάτων της αρχαίας μας ηλικίας· στην άσκοπη ανάδευση μιας χαμένης ευαισθησίας· σε μια ακόμη επανάληψη του μάταιου πλέον θρήνου για έναν απολεσθέντα παράδεισο και για μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη κατανόηση και αποδοχή.
Το αποτέλεσμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι το εσωτερικό μας παιδί κακοποιείται περαιτέρω και κατρακυλά κάμποσα επίπεδα εξαθλίωσης παρακάτω, σε σκοτεινότερα υπόγεια της Σκιάς μας. Κι εμείς;
Συνήθως, πλέοντας σε μία ροζ αυταπάτη επούλωσης των παιδικών μας πληγών σε κάποιον αορίστων διαστάσεων χώρο, χάνουμε το τωρινό μας κέντρο.
Μαζί του, χάνουμε και τη γείωση στις συνθήκες της πραγματικής μας ζωής και τη μαχητικότητά μας. Οπότε, η ευαισθησία του θέματος καθιστά πολύ κόσμο εύπιστο σε «λύσεις» και κάποιες φορές, το αποτέλεσμα είναι απλώς η ενδυνάμωση της Σκιάς.
*Το παραπάνω κείμενο, αν και είναι απόσπασμα του βιβλίου μου με τίτλο Σκιά, στην αρχή του προσαρμόστηκε κάπως για τις ανάγκες της αυτόνομης παρουσίασής του εδώ – μόνο σε θέματα διατύπωσης
Ψυχοθεραπευτής, μέλος της E.A.G.T. και πιστοποιημένος επόπτης. Aνέπτυξα ως συμπληρωματικό εργαλείο την προσέγγισή μου PSP (Process-Stage-Praxis), με πολλές δυνατότητες εφαρμογής. Δουλεύω με άτομα, ζευγάρια, ομάδες, εποπτεία, εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία και το Playback Θέατρο. 6977210469
Photo cover:pixabay.com/addesia-forest
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
