Η Αικατερίνη Κωνσταντοπούλου, η κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου, ήταν το κορίτσι από τον Πειραιά που μεγαλώνοντας, έγινε η σπουδαία Κατίνα Παξινού.
Η ηθοποιός γεννήθηκε στα πούπουλα, αλλά ο “αντάρτικος” χαρακτήρας της δεν συμβάδιζε με εκείνον των κοριτσιών της “καλής κοινωνίας”. Αρχικά, φοίτησε στη Σχολή Χιλλ κι έπειτα ακολούθησε η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Όμως, λόγω του χαρακτήρα της η οικογένειά της την έστειλε εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Εκεί, σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο.
Αλλά η Κατίνα Παξινού ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο. Παντρεύτηκε τον βιομήχανο Παξινό, και απέκτησε μαζί του δύο κόρες. Ωστόσο, η αγάπη της για την υποκριτική την οδήγησε πολύ νωρίς στα καλλιτεχνικά μονοπάτια, όπου σύντομα διακρίθηκε. Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση.
Για να γίνει στη συνέχεια, η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε το Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου το 1943, στη μεταφορά στον κινηματογράφο του βιβλίου του Έρνεστ Χέμινγουέι «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Στην ταινία έπαιξε την Πιλάρ, μια μεσόκοπη, ατίθαση, μαυριδερή και αχτένιστη αντάρτισσα, που πολεμούσε με την πλευρά των Δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο.
Όταν την κάλεσαν από την Paramount και της πρότειναν τον ρόλο για την ταινία, «Για ποιόν χτυπά η καμπάνα», η Παξινού νόμιζε ότι κάποιος της έκανε πλάκα. Σύντομα κατάλαβε πως δεν είναι πλάκα, αλλά μία πρόταση που της άνοιγε τον δρόμο για το μεγάλο όνειρο του Χόλιγουντ. Κι ενώ άλλες στη θέση της με… στρατιωτική ευλάβεια θα ακολουθούσαν όσα τους έλεγαν ο παραγωγοί, εκείνη από την αρχή επέβαλε τους δικούς της κανόνες. Είχε εμπιστοσύνη στις υποκριτικές της ικανότητες, αλλά για να τις ξεδιπλώσει αυτό θα γινόταν με τους δικούς της όρους.
Αφού μελέτησε το σενάριο, επικοινώνησε με τους ανθρώπους της Paramount και τους ενημέρωσε πως αποδέχεται τον ρόλο, μιας και βρήκε πολλά κοινά με την Πιλάρ. «Είμαι ίδια. Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Την ξέρω την Πιλάρ, την ξέρω καλά. Δέχομαι τον ρόλο, αλλά δοκιμαστικό δεν κάνω.»
Αυτός ήταν και ο πρώτος όρος της Παξινού που άφησε άφωνους τους Αμερικανούς παραγωγούς, μιας και ήταν πρωτοφανές να μην κάνει κάποιος έστω ένα δοκιμαστικό. Αλλά δέχτηκαν τον όρο της, καθώς ήταν σίγουροι ότι θα τα κατάφερνε. Και η ηθοποιός, όμως, ήταν σίγουρη για τον ρόλο αυτό, τόσο που ζήτησε να έχει λόγο στο πώς θα είναι τα ρούχα της Πιλάρ. Και αυτή την απαίτησή της, την αποδέχτηκαν.
Όπως δέχτηκαν και την άλλη… παραξενιά της τα δικά της γυρίσματα να μη γίνουν σε μέρη, αλλά μία κι έξω. Όπως είχε εξηγήσει, ως θεατρική ηθοποιός που ήταν, τα ανεξάρτητα πλάνα και οι διακοπές θα την αποσυντόνιζαν. Έτσι κι έγινε. Γύρισε την ταινία σαν να έπαιζε στο θέατρο, χωρίς διαλείμματα, Μάλιστα, λέγεται πως όταν γύρισαν την πρώτη σκηνή, ηθοποιοί και τεχνικοί ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Και το Όσκαρ ήρθε να δικαιώσει την “ιδιότροπη” Ελληνίδα.
Η κορυφαία Ελληνίδα τραγωδός που έγραψε λαμπρή ιστορία στο θέατρο και έφτασε να κατακτήσει ακόμα και το Χόλιγουντ, στον ελληνικό κινηματογράφο έπαιξε σε μία μόνο ταινία στο «Νησί της Αφροδίτης» του Γιώργου Σκαλενάκη, το 1969.
Θα μπορούσαμε, όμως, να την είχαμε δει στην ταινία “Η θεία από το Σικάγο”, μιας και μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, ο Αλέκος Σακελλάριος ήθελε πολύ να παίξει η Παξινού τον ρόλο της θείας Καλλιόπης.
Η ίδια είχε αντιληφθεί πριν από όλους την δύναμη της μεταπολεμικής κωμωδίας στον ελληνικό κινηματογράφο και ήθελε διακαώς να συνδέσει το όνομά της με το είδος αυτό. Σημειωτέο ότι η Κατίνα Παξινού, όπως και ο σύζυγός της ο Αλέξης Μινωτής, ενδιαφέρονταν για την υστεροφημία και δεν θα διακινδύνευε επ’ ουδενί την δόξα της αν δεν ήταν βέβαιη πως η ενασχόλησή της με την ελληνική κωμωδία δεν θα έβλαπτε την καριέρα της.
Αλλά ο Φίνος δεν είχε την ίδια άποψη με την κορυφαία τραγωδό, καθώς πίστευε ότι η ταινία δεν θα έχει επιτυχία, επειδή ο κόσμος την είχε συνδέσει με τις αρχαίες τραγωδίες στην Επίδαυρο και όχι σε ελαφρές κωμωδίες στο σινεμά. Η Ελένη Ζαφειρίου επιβεβαιώνει την συνάντηση Παξινού, Σακελλάριου και Φίνου στο σπίτι της με σκοπό να συζητηθεί η επιθυμία της να παίξει σε κωμωδία.
Ο παραγωγός είχε πολλές επιφυλάξεις, παρά το γεγονός ότι η Παξινού επέμενε στην επιθυμία της να παίξει σε κωμωδία. Μάλιστα, ο Φίνος φέρεται να είχε σχολιάσει στους φίλους του την επιμονή της μεγάλης ηθοποιού, λέγοντας: «Τι τις θέλει η ευλογημένη τις κωμωδίες; Δεν είμαστε όλοι για όλα».
Ο ρόλος της “Καλλιόπης” πήγε στην Γεωργία Βασιλειάδου, η οποία τον απογείωσε, όπως απογειώθηκε και η δική της καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο, στον οποίο μπήκε σε μεγάλη ηλικία. Έτσι, δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν η Παξινού σε κωμωδία, ενώ ο Φίνος την αρνητική “αποκλειστικότητα” να είναι ο μοναδικός παραγωγός που απέρριψε την Οσκαρική ηθοποιό.
