Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα ‘σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα ‘σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα ‘ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα ‘ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς
Μάνος Ελευθερίου, Πάντα κάτι μένει
Photo cover:pixabay.com/John Gillenwater
Διαβάστε επίσης:
