Όταν ο Φεντερίκο Φελίνι συνάντησε για πρώτη φορά τη σουηδή ηθοποιό Ανίτα Έκμπεργκ το 1959 στη Σκαλινάτα της Ρώμης, είχε – όπως γράφει η Telegraph – «εκείνη την αίσθηση της υπνωτικής χαύνωσης, της δυσπιστίας, που αισθάνεται κανείς όταν αντιμετωπίζει εξαιρετικά πλάσματα όπως μια καμηλοπάρδαλη, έναν ελέφαντα…».
Μαγεύτηκε τόσο από την εξωπραγματική ομορφιά της Έκμπεργκ και τη διάχυτη θηλυκότητά της που ο Φελίνι ένιωσε πως αυτή ξεπερνούσε τα όρια του ανθρώπινου και ανήκε μάλλον στη Φύση. Και ποιος θα τον αδικήσει για το «μάγεμά» του από τη… Σειρήνα του Μάλμε της Σουηδίας.
Φλογερή, με πλατινέ μαλλιά, η Ανίτα Έκμπεργκ έγινε σύντομα η κινηματογραφική «μούσα» του Φελίνι, μέσα από την ταινία, Dolce Vita, μαγεύοντας στη συνέχεια το κοινό. Ακολούθησε μια συναρπαστική περίοδος με δόξες και τιμές, όμως, ο κύκλος της έκλεισε πρόωρα για να έχει στο τέλος ένα πικρό φινάλε.
Η Ανίτα Έκμπεργκ γεννήθηκε στο Μάλμε της Σουηδίας, το 1931 και ήταν το έκτο από οκτώ παιδιά μιας προτεσταντικής οικογένειας. Ξεκίνησε από πολύ νωρίς το μόντελινγκ μέχρι που το 1950 στην ηλικία των 19 στέφθηκε «Μις Σουηδία».
Το 1951 ταξίδεψε στις ΗΠΑ για τον διαγωνισμό «Μις Κόσμος» και παρόλο που δεν κέρδισε τον τίτλο, εξασφάλισε το πολυπόθητο εισιτήριο για το Χόλιγουντ καθώς κέρδισε ένα συμβόλαιο με την Universal Studios αν και δεν μιλούσε αγγλικά. Έτσι, άρχισε να κάνει ταινίες σε ρόλους που η μόνη απαίτηση ήταν να δείχνει όμορφη.
Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες του Χόλιγουντ, δίπλα σε σημαντικούς πρωταγωνιστές όπως ο Τζον Γουέιν και η Λορίν Μπακόλ, ενώ το 1959 αποφάσισε να συνεχίσει τη σταδιοδρομία της στην Ιταλία, όπου ο κινηματογράφος γνώριζε μεγάλη άνθιση.
Το 1960 συμπρωταγωνίστησε στη «Γλυκιά Ζωή» (“Dolce Vita”) του Φεντερίκο Φελίνι, στο πλευρό του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Ήταν η ταινία «σταθμός» στην καριέρα της.
H Έκμπεργκ μπαίνει μέσα στο διάσημο συντριβάνι με ένα μακρύ στράπλες μαύρο φόρεμα και καλεί αισθησιακά τον Μαστρογιάνι να την ακολουθήσει: «Μαρτσέλο, έλα εδώ, βιάσου!». Η σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι ήταν αρκετή για να χαρακτηριστεί «sex symbol».
«Η πιο υπέροχη γυναίκα από την αρχή του χρόνου» θα έλεγε ο Φελίνι σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής. Το θέαμα του νερού να χαϊδεύει το απίστευτα πληθωρικό κορμί της ήταν συγκλονιστικό για το κοινό τη δεκαετία του 1950. Ωστόσο, η ταινία προκάλεσε την οργή του Βατικανού που την καταδίκασε, όμως, η ηθοποιός ήταν αμετανόητη.
«Είμαι πολύ περήφανη για το στήθος μου, όπως πρέπει να είναι κάθε γυναίκα», είπε κάποτε. Η σκηνή στο σιντριβάνι γυρίστηκε ένα κρύο πρωινό του Μαρτίου στο κέντρο της Ρώμης.
«Πάγωνα. Έπρεπε να με βγάλουν από το νερό γιατί δεν ένιωθα πια τα πόδια μου», είχε εξομολογηθεί η Έκμπεργκ. Ο συμπρωταγωνιστής της, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, βρήκε τη σκηνή ακόμα πιο δύσκολη. Χρειάστηκε ένα ολόκληρο μπουκάλι βότκα για να ενισχύσει την υποκριτική του αποφασιστικότητα. Μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε, είχε πιει τόση βότκα ώστε δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος μέσα στο νερό.
Η Ανίτα Έκμπεργκ ήταν το απόλυτο sex symbol του Χόλιγουντ. Παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά χώρισε. «Αισθάνομαι κάπως μόνη, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Ερωτεύθηκα, έκλαψα, ένιωσα τρελή ευτυχία. Στη ζωή μου, έχασα και κέρδισα», είχε εξομολογηθεί λίγα χρόνια πριν το θάνατό της, στην Corriere della Sera:.
Στις προτάσεις γάμου και στα «φλερτ» της, όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, συγκαταλέγονται και τα ονόματα των Τζιάνι Ανιέλι και Φρανκ Σινάτρα.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η ταινία, που της έδωσε τον ρόλο της Σύλβια Ρανκ στο Dolce Vita, δημιούργησε και τον όρο παπαράτσι και είχε ως αποτέλεσμα οι φωτογράφοι να κυνηγάνε την Ανίτα Έκμπεργκ παντού.
Ήταν συνεχώς εξώφυλλο στο σκανδαλοθηρικό Τύπο, για τα ειδύλλια με αστέρες του Χόλιγουντ. Έγινε επίσης και πρωτοσέλιδο, όταν, το 1960, επιτέθηκε στο φωτογράφο Φελίτσε Κουίντο με ένα τόξο και βέλη. Ο Κουίντο ήταν ανάμεσα στους δημοσιογράφους που την ακολούθησαν από ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στη βίλα της στη Ρώμη. Κατά τη διαδρομή, η σταρ φωτογραφήθηκε με το γόνατό της ανάμεσα στα πόδια ενός άνδρα.
Όμως, η… dolce vita στην πραγματική της ζωή, δεν κράτησε πολύ. Όπως και η καριέρα της. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Ανίτα Έκμπεργκ είχε σχεδόν εξαφανιστεί από την οθόνη, κάνοντας μόνο σπάνιες εμφανίσεις σε ξεχασμένες ευρωπαϊκές ταινίες, αν και εμφανίστηκε στο Cinematic Memorybook του 1987.
Οι ταινίες που έκανε μαζί με τον Φελίνι ήταν ελάχιστες και καμία δεν είχε την επιτυχία της Dolce Vita.
Σύμφωνα με αρκετές αναφορές, η ηθοποιός ήταν σχεδόν άφραγκη λίγο πριν τον θάνατό της. Της είχαν κλέψει κοσμήματα και έπιπλα και η βίλα της υπέστη σοβαρές ζημιές από πυρκαγιά, αναγκάζοντάς την να μετακομίσει, προσωρινά, σε οίκο ευγηρίας.
Η δικηγόρος της Πατρίτσια Ουμπάλντι θυμάται την Έκμπεργκ να είναι λυπημένη για τις αρρώστιες και την προχωρημένη ηλικία της λίγες μέρες πριν πεθάνει. «Ήλπιζε να γίνει καλύτερα, κάτι που δεν συνέβη».
Έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιανουαρίου 2015, σε κλινική της Ρώμης.
