Η σχέση μητέρας και κόρης είναι καθοριστική για το χαρακτήρα και τον αυτοπροσδιορισμό κάθε γυναίκας.
Είναι μια σχέση που συχνά μεταπηδά από την αγάπη στο μίσος και πάλι γυρνά στην αγάπη ανεξαρτήτως ηλικίας των δύο μελών. Αιώνιοι καβγάδες από τη μία, στιγμές αφοσίωσης και στοργής από την άλλη συνθέτουν ένα αρκετά πολύπλοκο δίπολο.
Το κοινό σημείο σε κάθε είδους σχέση όμως, είναι πως είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, η κόρη ζητά την επιβεβαίωση και την επιβράβευση από τη μητέρα αναβιώνοντας υποσυνείδητα παιδικές ανάγκες.
Στη σχέση μητέρα και κόρης η κόρη θα είναι πάντα το παιδί ακόμα και αν γίνει 60 χρονών και αυτό από μόνο του δημιουργεί μια δυναμική που δεν αλλάζει.
Τα λόγια της μητέρας έχουν την δυνατότητα να πετύχουν τα ευαίσθητα σημεία της κόρης σε κλάσματα δευτερολέπτου, μάλιστα το κάνουν πάρα πολύ συχνά κι εκείνες ασυνείδητα υποκινούμενες από δικές τους ανεκπλήρωτες ανάγκες.
Οι μητέρες από την άλλη συχνά παραπονιούνται για τη συμπεριφορά της κόρης τους, την χαρακτηρίζουν αντιδραστική, απότομη μη συνεργάσιμη και άλλα πολλά. Πολλές φορές ρίχνουν το φταίξιμο στους μπαμπάδες θεωρώντας πως είναι τα κορίτσια του μπαμπά και η φύση τα βάζει σε μια ανταγωνιστικη θέση προς τη μητέρα.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; ποιος έχει δίκιο;
Είναι οι ίδιες γυναίκες που συγκρούονται με τις μητέρες τους σε θέση να δημιουργήσουν μια ισορροπημένη σχέση με τις κόρες τους;
Πως θα καταφέρουν να μην επαναλάβουν συμπεριφορές με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί;
Διαχείριση Διαπροσωπικών Συγκρούσεων: Online Σεμινάριο, χαμηλού κόστους, στην πλατφόρμα του Psyversity. Παρακολουθήστε το σεμινάριο, στον χρόνο που εσείς επιλέγετε, από το κινητό, το tablet ή τον υπολογιστή σας. Παρέχεται βεβαίωση παρακολούθησης.
Η απάντηση είναι πως είναι δύσκολο μεν αλλά φυσικά όχι ακατόρθωτο. Στο βιβλίο “Υπάρχει χώρος για μένα” η Karyl Mcbride μιλά για το μητρικό ναρκισσισμό και τον τρόπο με τον οποίο χειραγωγεί και καταπιέζει τις κορες, πώς η μητέρα ονομάζει αγάπη έννοιες όπως ο έλεγχος. Συχνά χρησιμοποιεί συναισθηματικούς εκβιασμούς και παιχνίδια εξουσίας για να πετύχει αυτό που θέλει.
Η ναρκισσιστική μητέρα αποτυγχάνει στην εξατομίκευση της από τα παιδιά και αυτό το μοντέλο συμβίωσης περνάει και σε εκείνα καθώς και αυτά μεγαλώνοντας δυσκολεύονται στον “απογαλακτισμό” τους.
Πόσες φορές βλέπουμε κόρες που έχουν οικογένειες και παιδιά να περιμένουν τη μία κουβέντα της μητέρας τους, την οδηγία ή τη συμβουλή για να πάρουν μια απόφαση. Είναι αυτό δυσλειτουργικό;
Η απάντηση είναι ναι.
Είναι μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τη μητέρα από τη φίλη αλλά οφείλει να υπάρχει. Ο ρόλος της μητέρας είναι να μεγαλώσει και να οχυρώσει συναισθηματικά υγιείς ενήλικες που θα παίρνουν την ευθύνη των πράξεων τους.
Αν αυτό δε γίνει, τότε οι μητέρες διαιωνίζουν το ρόλο τους και οι κόρες παραμένουν για πάντα παιδιά. Στη συνέχεια μεγαλώνουν κόρες στις οποίες δε μπορούν να σταθούν ως μητέρες με αποτέλεσμα οι ίδιες οι κόρες να φέρουν το βάρος των μητέρων τους σε αντεστραμμενους ρόλους.
Τις πιο πολλές φορές οι συμπεριφορές αυτές είναι ασυνείδητες και δεν είναι καν ορατές στον περίγυρο. Οι ναρκισσιστικές μητέρες είναι συχνά ή σούπερ μητέρες με υπέροχα παιδιά που τα καταφέρνουν όλα, που δεν εχουν τρωτά σημεία και έχουν υπερβολική ανάγκη της αποδοχής του περίγυρου, ή, στο άλλο άκρο, μητέρες αδιάφορες για τα παιδιά τους αφού είναι τόσο απορροφημένες με τον εαυτό τους που δε μπορούν να επενδύσουν συναισθηματικά σε κανέναν Σημαντκό Άλλο.
Online Σεμινάριο: Πώς επιλύονται οι συγκρούσεις μεταξύ γονέων και παιδιών – Πρακτικό, βιντεοσκοπημένο Σεμινάριο χαμηλού κόστους, στην πλατφόρμα του Psyversity
Επομένως, είναι ένα είδος κακοποίησης συχνά καθόλου εμφανές, αντιθέτως πολύ καλά καλυμμένο κάτω από την ομπρέλα της αγάπης. Στις περιπτώσεις εμφανούς κακοποίησης ενός παιδιού μπορείς να επέμβεις,
Τι γίνεται όμως αν αυτή δε φαίνεται; Αν αυτή δε φαίνεται, η κόρη δε συνειδητοποιεί τη συναισθηματική πίεση που έχει υποστεί, μάλιστα θεωρεί πως μεγάλωσε με μια πολύ φροντιστικη και καλή μητέρα.
Η συνειδητοποίηση αυτή είναι σκληρή και έρχεται σε κάποια φάση της ζωης της κόρης αν επιτύχει να αποκτήσει αυτόνομη προσωπικότητα. Από την άλλη πλευρά, η μητέρα πιο δύσκολα αποδέχεται το ναρκισσισμό της, ανάλογα πάντα το βαθμό στον οποίο αυτός ενυπάρχει.
Αισιόδοξο είναι πάντως, πως υπάρχουν μητέρες που θέλησαν να συζητήσουν και να αλλάξουν συμπεριφορές και κόρες που ένιωσαν νωρίς την ανάγκη για θεραπεία. Δεν είναι τυχαίο που ο ρόλος του θεραπευτή παρομοιάζεται με το ρόλο της μητέρας με την έννοια της πληρους αποδοχής και ενσυναίσθησης.
Συγγραφή – Επιμέλεια Άρθρου
Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ και εργάστηκε για μερικά χρόνια ως καθηγήτρια. Έπειτα σπούδασε Ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Marconi. Σήμερα εκπαιδεύεται στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία
Photo cover:pixabay.com/TawnyNina/laughter
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
