Είμαι σίγουρος ότι έχουν υπάρξει πολλές φορές στην ζωή όλων μας στιγμές που αισθανόμαστε στάσιμοι και «μπουκωμένοι».
Η Καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις, η επιβίωση, όλα εκείνα που πρέπει να κάνουμε για να συνεχίσει το «πλοίο» να προχωρεί προς τον προορισμό του, είναι μόνο λίγα από αυτά που συνθέτουν την ζωή μας, βάζοντας το κεφάλι κάτω για να προχωρήσουμε.
Το μόνο «κακό» σε όλα αυτά , είναι ότι κάποιες φορές είναι απαραίτητο να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι για να δούμε εάν είμαστε ακόμα στην σωστή πορεία η αν ο προορισμός έχει αλλάξει.
Να αποκτήσουμε ή να επαναφέρουμε την προοπτική στην ζωή μας.
Για να το κάνεις αυτό πρέπει να κάνεις «κράτει» όπως λένε οι καπετάνιοι, στις μηχανές και απλά να τις αφήσεις να δουλεύουν οριακά, έτσι ώστε να μην μείνει μεσοπέλαγα το πλοίο σου.
Σε απλή μετάφραση εάν βρίσκεσαι σε αυτή την φάση στην ζωή σου , πρέπει να σταματήσεις ότι νομίζεις ότι τρέχει λανθασμένα, να παραμείνεις ακίνητος, και να παρατηρήσεις τον εαυτό σου, την πορεία, να κάνεις εκτίμηση της κατάστασης και από εκεί και πέρα να συνειδητοποιήσεις, τι χρειάζεται να γίνει έτσι ώστε να προχωρήσεις.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις αυτό, πολλοί στρέφονται σε ειδικούς, που σε βοηθούν να κάνεις αυτές τις συνειδητοποιήσεις, άλλοι στρέφονται στον Θεό για να μεγαλώσουν την πνευματικότητα τους, και άλλοι παίρνουν ένα ρεπό για ένα χρονικό διάστημα και προσπαθούν να ανακαλύψουν την πορεία τους με το να αποδεσμεύονται από την ρουτίνα τους.
Ο δικός μου τρόπος είναι να ταξιδεύω.
Ένα τέτοιο μικρής διάρκειας ταξίδι, που στη ουσία, ήταν μια ημερησία εκδρομή, έκανα τον περασμένο Δεκέμβριο.
Ο προορισμός δεν ήταν πάρα πολύ μακρινός, μόλις 40 λεπτά πτήση.
Παρόλαυτα ήταν σημαντικός καθώς ένιωσα ότι θα άλλαζε όλη η ενεργεία μου, η δόνηση μου και ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα.
Αυτός ο προορισμός ήταν η Μυτιλήνη , και πιο συγκεκριμένα η Μανταμάδος, οπού εκεί δεσπόζει η Μονή Ταξιάρχη Μανταμάδου, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Πήρα την πολύ πρωινή πτήση, καθώς ήθελα να έχω όλη την ημέρα στην διάθεση μου και γύρω στις 08.00 το πρωί προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο Οδυσσέας Ελύτης της Μυτιλήνης.
Αφού νοίκιασα ένα αυτοκίνητο, πέταξα το σακίδιο μου στην θέση του συνοδηγού, και πήρα τον δρόμο προς την Μανταμάδο, γεμάτος ενθουσιασμό, καθώς ένιωθα ότι η ενέργεια του χώρου και του Αρχάγγελου με καλούσε.
Περίπου στα μισά της διαδρομής, προσπαθώντας να κορυφώσω τον ενθουσιασμό μου και την δίψα μου για να βρεθώ στον προορισμό μου, έκανα μια σύντομη στάση στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ.
Στην Μανταμάδο έφτασα λίγο μετά τις 10.00 το πρωί, και με το που πάρκαρα το αυτοκίνητο, άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, καλά περίεργα, ένιωθα ότι ήμουν στον σωστό μέρος , την σωστή στιγμή για τον σωστό λόγο.
Η θέα του μεγάλου μαχητικού αεροσκάφους, που βρίσκεται στην είσοδο της Μονής, με έκανε να αισθανθώ ασφάλεια, μια αιθέρια ενέργεια προστάτευε τον χώρο και όποιον έμπαινε εκεί μέσα.
Σαν να άλλαζες διάσταση και να έμπαινες σε ένα καταφύγιο.
Περπατώντας στον λιθόστρωτο δρόμο προς τον Ναό, ένιωθα ολοένα και περισσότερο την ενέργεια, να με τραβάει και ενστικτωδώς μια υποσυνείδητη αντίσταση που προέβαλα, η οποία εξαφανίστηκε με το που αντίκρισα την εικόνα του Ταξιάρχη.
Εκεί ηρέμησα και αφέθηκα.
Στην Μονή υπήρχε αρκετός κόσμος όλων των ηλικιών, και όλοι έψαχναν και προσευχόντουσαν για αυτό που τους έλειπε περισσότερο. Μου έκανε εντύπωση ότι πολλοί επισκέπτες στην Μονή , είχαν έρθει από την γειτονική Τουρκία, και εκεί κατάλαβα ότι η πίστη και η ελπίδα σε κάτι ανώτερο, είναι παγκόσμια ανάγκη ανεξαρτήτως εθνικότητας , φύλου, χρώματος η θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Η ενέργεια και η δόνηση ήταν υψηλή και είχε κάτι το θεϊκό μέσα της.
Η επίσκεψη μου, το προσκύνημα μου, στην Μονή κράτησε μέχρι την ώρα που έκλεισε, και μέσα σε αυτές τις 9 ώρες που βρισκόμουν εκεί μπήκα και βγήκα πολλές φορές μέσα στον Ναό, άλλες καθόμουν σιωπηλός και προσπαθούσα να συνδεθώ με την ιερότητα του χώρου και του Αρχάγγελου, άλλες φορές προσευχόμουν και άλλες μίλαγα μόνος μου, αλλά αισθανόμουν ότι είχα ανοίξει γραμμή επικοινωνίας και έκανα συζήτηση, για να μου απαντηθούν όλα τα ερωτήματα που είχα μέσα μου κρυμμένα.
Η Δύση του Ηλίου ήρθε γρήγορα, αλλά αισθανόμουν, ότι είχα περάσει μια ολόκληρη ζωή εκεί καθώς όλα τα ερωτήματα που είχα για πολλά χρόνια , είτε απαντήθηκαν είτε μπήκαν στον μονοπάτι που έπρεπε για να απαντηθούν.
Έφυγα ανάλαφρος και πήρα το δρόμο της επιστροφής προς το αεροδρόμιο και πλέον ήμουν σίγουρος για τον προορισμό μου και γεμάτος αυτοπεποίθηση για το τι έπρεπε να κάνω.
Σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα πάω , καθώς ξεπηδάνε συνεχεία καινούρια ερωτήματα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Μονή Ταξιαρχών Μανταμαδου ήταν ένα μέρος με μεγάλη ενεργειακή δύναμη και ανοιχτό σε όλους του ανθρώπους, που θέλουν να βρουν το δρόμο τους.
Έως την επομένη φορά λοιπόν….
https://vm.tiktok.com/ZGekAtBLa/
Photo cover:pixabay.com/toocheesh/view
Διαβάστε επίσης:
