Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν ένας δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Ο άνθρωπος που έβαλε το μπουζούκι στα σαλόνια, και λατρεύτηκε από τον κόσμο. Αθυρόστομος, Αριστοφανικός και μάγκας. Της παλαιάς σχολής και κοπής, της σωστής και όχι της σημερινής, της δήθεν.
Ο μεγάλος μαέστρος, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, 25 Ιανουαρίου του 1925, έχει αφήσει τη δική του κληρονομιά και μεγάλη ιστορία στο ελληνικό τραγούδι. Η δεκαετία του ’60 αποτελεί για εκείνον “χρυσή” εποχή. Τότε έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του και ανέδειξε μεγάλες λαϊκές φωνές, ανάμεσα τους τη Βίκυ Μοσχολιού.
Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. Πραγματοποιεί εμφανίσεις στα μεγάλα λαϊκά κέντρα διασκέδασης της εποχής, ταξιδεύει στο εξωτερικό ενώ παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 160 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Η παρεξήγηση με τον Θανάση
Ανάμεσα στις γνωστές του επιτυχίες είναι «Τα δειλινά», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.ά. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σόου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε». Ακούγεται, όμως, πολύ κι ένα άλλο τραγούδι του, το “Που’ σαι Θανάση”.
Ένα τραγούδι που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, αλλά γύρω από αυτό δημιουργήθηκε και μια μεγάλη παρεξήγηση. Ποιος ήταν ο Θανάσης που αναρωτιόταν ο μεγάλος Ζαμπέτας; Κάποιοι πίστευαν πως ήταν υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα μέχρι και σήμερα υπάρχει η παρανόηση πως ήταν ένας θαμώνας του κέντρου που εμφανιζόταν ο Ζαμπέτας. Και όταν εκεινος σταμάτησε να εμφανίζεται στο μαγαζί, ο Ζαμπέτας είχε ρωτήσει το κοινό αν ξέρει “που είναι ο Θανάσης”. Ο Μπάμπης Βασιλειάδης ή «Τσάντας». που ήταν εκεί, το άκουσε κι έγραψε έτσι το τραγούδι.
Αλλά η πραγματικότητα, μάλλον είναι διαφορετική. Το 1972 ο Γιώργος Ζαμπέτας επιστρέφει από μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική. Με την επιστροφή του μαθαίνει τα κακά μαντάτα. Ο καλός του φίλος Μπάμπης Βασιλειάδης ή «Τσάντας» -που έχει γράψει το «Ο πιο καλός ο μαθητής»- είχε φύγει από τη ζωή. Ήταν εκείνος που του είχε πει μια ιστορία για κάποιον Θανάση.
Ο Ζαμπέτας πηγαίνει να συλληπηθεί τη χήρα του Βασιλειάδη. Εκείνη, όπως εξιστορεί ο ίδιος ο Ζαμπέτας, του έδωσε ένα χαρτάκι με στίχους. Ήταν οι στίχοι του «που’σαι Θανάση». Ήταν η τελευταία επιθυμία του στιχουργού να γίνει τραγούδι. Ο Γιώργος Ζαμπέτας «έντυσε» τους στίχους με τη μουσική που όλοι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
