Όταν ήμαστε νέοι ο έρωτας μας φαινόταν ένα αίσθημα παντοδύναμο, ικανό να μεταμορφώσει μια ζωή.
Ο σεξουαλικός πόθος ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του αλλά συνοδευόταν από ένα αίσθημα προσέγγισης, κατάκτησης και αμοιβαιότητας που θα μπορούσε να μας υψώσει πάνω από την καθημερινότητα και να μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.
Μια από τις πιο περίφημες έρευνες των σουρεαλιστών άρχιζε με την ερώτηση: “Τι ελπίδες στηρίζετε στον έρωτα;”.
Εγώ απάντησα: “Αν αγαπώ, όλες μου τις ελπίδες. Αν δεν αγαπώ, καμία”.
Το να αγαπούμε μας φαινόταν αναγκαίο στη ζωή, σε κάθε πράξη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε αναζήτηση.
Σήμερα, αν πιστέψω αυτά που μου λένε, συμβαίνει με τον έρωτα ό,τι και με την πίστη στο Θεό.
Τείνει να εξαφανιστεί-τουλάχιστον σε ορισμένους χώρους.
Πρόθυμα τον χαρακτηρίζουν σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, σαν μια ψευδαίσθηση του πολιτισμού.
Τον μελετούν, τον αναλύουν-και ει δυνατόν, τον θεραπεύουν.
Διαμαρτύρομαι. Δεν υπήρξαμε θύματα μιας ψευδαίσθησης.
Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε πραγματικά.
Λουί Μπουνιουέλ, Η τελευταία Πνοή
Photo cover:pixabay.com/SummerGlow-fractals
Διαβάστε επίσης:
