Η αγάπη αρχίζει να χτίζεται μόλις μπορέσω να δω αυτόν που έχω μπροστά μου- μόλις ανακαλύψω τον άλλον. Τότε είναι που η αγάπη αντικαθιστά τον έρωτα.
Μόλις περάσει αυτή η πρώτη στιγμή, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι χειρότερες πλευρές μου, που επίσης προβάλλω στον άλλον.
Το να αγαπήσω κάποιον είναι μια πρόκληση για να ξεφορτωθώ εκείνες τις προβολές, για να έρθω σε πραγματική επαφή μαζί του.
Αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη, αλλά είναι από τα ωραιότερα πράγματα που συμβαίνουν, ή που βοηθάμε να συμβούν.
Μιλάμε για την αγάπη με την έννοια του «ενδιαφέροντος για το καλό του άλλου.»
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για την αγάπη, σαν ευφορία που κυριεύει σώμα και ψυχή και ενισχύεται -εφόσον μπορώ να χωρίς να θέλω να τον αλλάζω.
Περισσότερη σημασία από το χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής του άλλου, έχει το πόσο καλά αισθάνομαι δίπλα του και η δική του ευτυχία δίπλα μου.
Η χαρά που προσφέρει να είμαι με κάποιον που φροντίζει να είμαι καλά, που αντιλαμβάνεται τι χρειάζομαι και χαίρεται να μου το δίνει, αυτό κάνει η αγάπη.
Μια σχέση είναι κάτι παραπάνω από μια απόφαση. Είναι κάτι που συμβαίνει όταν νιώθουμε ενωμένοι με τον άλλον μ’ έναν διαφορετικό τρόπο.
Θα μπορούσα να πω πως, εξαιτίας της ευχαρίστησης που μας δίνει η συνύπαρξη, αποφασίζουμε να μοιραστούμε μεγάλο μέρος της ζωής μας και ανακαλύπτουμε τη χαρά του να είμαστε μαζί.
Αν και είναι απαραίτητο να ξέρουμε πως το να βρούμε σύντροφο για το δρόμο δεν αρκεί: χρειάζεται, επίσης, να είναι ικανός να μας τροφοδοτήσει.
Να αποτελεί, μάλιστα, αποτελεσματική βοήθεια για την προσωπική μας ανάπτυξη.
Ο έρωτας χτίζεται ανάμεσα σε δύο, πάνω στη βάση μιας χημείας που μας κάνει να αισθανόμαστε διαφορετικά, ίσως εξαιτίας της μαγικής αίσθησης ότι είμαστε απολύτως αποδεκτοί από κάποιον. Είμαι ερωτευμένος και αγαπώ. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς γι’ αυτό.
O Welwood λέει πως η πραγματική αγάπη υπάρχει όταν αγαπάμε γι’ αυτό που ξέρουμε πως ο άλλος μπορεί να φτάσει να γίνει- όχι μόνο γι’ αυτό που είναι.
Νομίζω πως ο έρωτας και η αγάπη είναι καταστάσεις που εναλλάσσονται σε μια σχέση.
Στην αρχή, κατά γενικό κανόνα, υπάρχει μια περίοδος πάθους που μπερδεύεται πολύ με αυτό που εγώ φαντάζομαι και προβάλλω σε αυτόν τον άνθρωπο.
Τότε, τοποθετώ τον ιδανικό για μένα άντρα ή γυναίκα στον άνθρωπο που έχω απέναντί μου.
Ο έρωτας είναι μια σχέση με τον ίδιο μου τον εαυτό, ακόμα κι αν διαλέγω κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο για να προβάλλω αυτό που νιώθω.
Και τότε θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: γιατί διαλέγω αυτόν τον άνθρωπο;
Τι συμβαίνει όταν, μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο άλλος αρχίσει να δείχνει πώς είναι πραγματικά και αυτό δεν συμπίπτει με το ιδανικό μου;
Τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις.
Αυτός δεν είναι όπως εγώ είχα πιστέψει. Το δίλημμα που τίθεται εδώ είναι αν θα μπορέσω να αγαπήσω αυτόν που βλέπω ή θα μείνω προσκολλημένος στο ιδανικό μου πρότυπο.
Η αγάπη μπορεί να αρχίσει με την επίλυση αυτού του διλήμματος, όταν τον βλέπω και συνειδητοποιώ πως τον αγαπώ όπως ακριβώς είναι.
Μάλιστα, μπορώ να φτάσω να αγαπώ ως και χαρακτηριστικά του που δεν μ’ αρέσουν, γιατί είναι δικά του και τον αποδέχομαι όπως είναι.
Νομίζω πως οι σχέσεις περνούν από στιγμές έρωτα, στιγμές αγάπης, στιγμές μίσους…
Στην πραγματικότητα, αγάπη και μίσος βρίσκονται πολύ κοντά.
Ποτέ δεν μισούμε κάποιον τόσο, όσο αυτόν που αγαπάμε».
«Είναι υγιές να αποδεχτούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα.
Ταξιδεύουμε στη σχέση, η οποία στην πραγματικότητα αντέχει, αν δείχνουμε ποιοι είμαστε, αν έχουμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει, αν δεν το αρνούμαστε ή κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα».
Χόρχε Μπουκάι, “Να βλέπεις στον έρωτα”, εκδόσεις Opera, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Mylene2401-petal
Διαβάστε επίσης:
