Τρώμε φασολάκια λαδερά της νέας σοδειάς. Ας πούμε σπεσιαλιτέ μου. Ο καιρός υγρός, ζεστός, συννεφιασμένος. Η λυπητερή έκφραση του μαγιάτικου ουρανού. Με απασχολούν τα Γυναικών Πάθη, που διέλυσαν κάθε αμφιβολία αν μπορεί να σταθεί με τέτοια κείμενα στο Ηρώδειο μια «κυρία από τα μπουζούκια».
Η επωδός είναι παλιά… Και κάποιοι ανησύχησαν όταν είδαν τη Μαρινέλλα να υπερβαίνει αυτά που εκείνοι θεωρούσαν όριά της. Βλέπω φωτογραφίες από τη μακρινή πρεμιέρα των Παθών: πολύς θεατρόκοσμος και ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που δεν ξέρει ότι περνά το τελευταίο της καλοκαίρι. Όπως πάντα χαμογελαστή, όμορφη, φωτογενής.
«Ήρθατε πολύ κοντά με την Αλίκη ― και όχι μόνο από τον καιρό που απέρριψε το τραγούδι του Ζαμπέτα “Σταλιά σταλιά” και το είπες εσύ, με τη γνωστή συνέχεια…»
«Βαρέθηκα ν’ ακούω για το “Σταλιά σταλιά” και όλο αυτό το παραμύθι. Φυσικά κι έγινε έτσι, όμως με την Αλίκη γνωριζόμασταν από πολύ παλιά. Δεν τραγούδησα σε καμιά ταινία της, αφού, όπως ξέρεις, τραγουδούσε εκείνη ― ήταν άγραφος όρος. Όμως πήγαινα τακτικά στο θέατρο και την έβλεπα…»
«Να σε διακόψω μια στιγμή. Έτσι, για την ιστορία, να πούμε ότι η μόνη που τραγούδησε σε ταινία της Αλίκης, χωρίς η ίδια να πει ούτε μισό τραγούδι, ήταν η Ζωή Φυτούση στο φιλμ Το ταξίδι. Εκεί τραγούδησε το “Τα δάκρυά μου είναι καυτά” του Ξαρχάκου».
«Ναι, δίκιο έχεις. Λοιπόν, πήγαινα που λες και την έβλεπα στο θέατρο. Έχουμε και μια φωτογραφία μαζί από την πρεμιέρα του Καίσαρ και Κλεοπάτρα, το 1962. Μια τεράστια παραγωγή και μια ακόμη πιο τεράστια αποτυχία… Μεγάλη απογοήτευση…»
Θυμίζω πως το έργο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Καίσαρ και Κλεοπάτρα ανέβηκε στο «Ρεξ» με συντελεστές θηρία. Μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις ―αφού το χαρακτήριζαν «μιούζικαλ»―, σκηνοθεσία ο Αλέξης Σολομός, σκηνικά ο Νίκος Εγγονόπουλος. Ούτε σαράντα μέρες δεν αξιώθηκε να κάνει την Κλεοπάτρα η Αλίκη και το έργο αντικαταστάθηκε σε χρόνο ρεκόρ με τα Χτυποκάρδια στο θρανίο του Αλέκου Σακελλάριου, που έσπασαν τα ταμεία.
Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 1963, τα Χτυποκάρδια γυρίστηκαν σε ταινία ― ή πιο σωστά ταινίες, αφού ταυτόχρονα με την ελληνική γυρίστηκε και τουρκική βερσιόν του έργου. Η μουσική είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
Από την ατυχήσασα Κλεοπάτρα,το μόνο που διασώθηκε ήταν η μουσική του Χατζιδάκι, καθώς κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, με την Ευγενία Συριώτη στα μέρη της Αλίκης.
«Ήσασταν φίλες, λοιπόν! Δεν σου πρότεινε ποτέ να συνεργαστείτε;»
«Μόνο μία φορά. Ήθελε να κάνει η ίδια την παραγωγή του μιούζικαλ Χαλόου, Ντόλυ, με εμένα στον ομώνυμο ρόλο και συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Η Ντόλυ άφησε εποχή στο Μπροντγουέι με την Κάρολ Τσάνινγκ, και στο σινεμά με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Σηκωθήκαμε, λοιπόν, και κουβαληθήκαμε περιχαρείς στην Αμερική για να κλείσουμε τα δικαιώματα, όμως την πατήσαμε! Τα δικαιώματα τα είχε κλείσει ο Λιβαδάς, για να το ανεβάσει η Σμαρούλα Γιούλη, η γυναίκα του. Μας ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι… Το σχέδιό μας ναυάγησε, καθεμιά από εμάς γύρισε στη δουλειά της, η Σμαρούλα έκανε την Ντόλυ και δεν ξανασυζητήσαμε για συνεργασία.
»Στην Αλίκη θαύμαζα την εργατικότητά της και το πόσο πρόσεχε την υγεία της, όπως και το δέρμα της. Άβαφη, σε πληροφορώ, ήταν πιο όμορφη ― σαν φρέσκο κορίτσι, κι ας πλησίαζε τα εξήντα. Εγώ δούλευα συνέχεια κι έτσι, για πρακτικούς λόγους, δεν βρισκόμασταν. Παλαιότερα με φιλοξενούσε στο σπίτι της στον Θεολόγο, όπου είχα κι εγώ το σπίτι-φάντασμα, στο οποίο δεν πάτησα ποτέ. Ξέρω όμως πως κάθε βράδυ είχε κόσμο στο σπίτι της, σαν να φοβόταν τη μοναξιά. Μου έλεγε πως δεν άντεχε με τίποτα να κοιμάται μόνη της… Πάντα ήταν γεμάτη σχέδια, αλλά νομίζω πως δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί ψύχραιμα τον χρόνο. Πιθανότατα να την απασχολούσε αυτό το θέμα, αν και μιλούσε με χιούμορ για το μεγάλωμά της… Με φαντάζεσαι να διαμαρτύρομαι που έκλεισα αισίως τα ογδόντα πέντε; Κάθε ηλικία θέλει τους συμβιβασμούς της, πώς να το κάνουμε…»
Τη δεκαετία του ’90 έφυγαν σημαντικές προσωπικότητες. Το 1994 η Μελίνα Μερκούρη και ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1995 η καλή μου φίλη και συνεργάτιδα Αλίκη Γεωργούλη, το 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Τζένη Καρέζη ήταν φευγάτη από το 1992. Και πόσοι ακόμη δικοί μου άνθρωποι… Αλλά έτσι είναι. Η ζωή δεν χαρίζεται σε κανέναν… Και αλλάζω εντελώς συζήτηση, για να μη μας πάρει αποκάτω.
Άλλο ένα μεσημέρι…
Προχωρημένη άνοιξη, αλλά πάντοτε ευπρόσδεκτες οι αγκινάρες με αρακά. Λεμονάτες με το παραπάνω ―η Μαρινέλλα βάζει λεμόνι ακόμη και στο ίδιο το λεμόνι―, το ψωμί προζυμένιο, η φέτα κατσικίσια και οι απορίες να πέφτουν ανάμεσα στις μπουκιές μας…
«Σου αρέσει να συνεργάζεσαι με νέους; Είναι καλοί, είναι μοδάτοι και δεν ξέρω τι άλλο, όμως εμένα με εκπλήσσει πόσο εύκολα προσαρμόζεσαι εσύ στα δικά τους λημέρια. Τι λες επ’ αυτού;»
«Με κάποιους ταιριάζουμε. Αυτό δεν γίνεται με όλους, όσο καλοί και αν είναι στο τραγούδι. Από τους νέους μαθαίνω. Πάντα μαθαίνω. Αφού σου το ’χω πει ότι βρίσκομαι σε διαρκή μαθητεία…»
«Χαρά στο κουράγιο σου!»
«Και στο δικό τους κουράγιο. Μην ξεχνάς ότι έχω τους κανόνες μου και δικαιούμαι, μετά από τόσα χρόνια, να απαιτώ το καλύτερο ― όσο τουλάχιστον γίνεται. Η Νατάσα Θεοδωρίδου είναι μια τραγουδίστρια με την οποία ταιριάζουμε, συνεργαστήκαμε καλά, με ξέρει και την ξέρω. Είναι από τα παιδιά που αγαπώ. Όπως και ο Αντώνης Ρέμος. Τον έχω ζήσει στη σκηνή, σε ντουέτα, είναι χαρά να δουλεύω μαζί του. Ταξιδέψαμε και στην Αμερική… Κύριος σε όλα του».
«Όπως και με τον Τάκη Ζαχαράτο…»
«Άλλο ευγενικό πλάσμα. Δεν είναι εύκολο να ταιριάζεις πάντα στον χώρο μας. Όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και ανθρώπινα. Ούτε είναι θέμα ηλικίας. Ο χαρακτήρας του άλλου παίζει ρόλο… Με τον Τάκη, όπως και με τον Αντώνη, φτάσαμε ως την Αυστραλία. Τα ταξίδια αποτελούν καταλύτη για τις σχέσεις. Για όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό με τα παιδιά είμαστε φιλαράκια».
«Συμφωνώ και πάντα θυμάμαι αυτό που έλεγε η μητέρα ενός φίλου: “Τα ταξίδια φέρνουν ξίδια”».
«Είναι λεπτές οι ισορροπίες, οπότε χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Και στα ταξίδια και στις συνεργασίες. Από αυτή την άποψη υπήρξα τις περισσότερες φορές τυχερή. Συνεργάστηκα άψογα με τον Γιώργο Θεοφάνους, με τον Μάριο Φραγκούλη ―άλλος εξαιρετικός συνάδελφος― και γενικά με όλους… Δεν κολλάω σε μικροπαρεξηγήσεις, στα “ματζορομίνορα”. Χαίρομαι ειλικρινά τους νέους και προσπαθώ να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό τους».
Συζητάμε για τις παλιές παρέες, για ανθρώπους με τους οποίους απομακρυνθήκαμε ή χαθήκαμε λόγω συνθηκών της ζωής, χωρίς να το επιδιώξουμε. Σαν να κλείνουν κύκλοι ζωής που δεν λησμονιούνται, αλλά ξεθωριάζουν χωρίς να το καταλάβουμε. Με άλλους πάλι συνεχίζουμε… Όμως έτσι είναι η ζωή. Όσο για τους «βετεράνους», πώς να προσπεράσεις συνεργασίες σαν εκείνες με τον Γιάννη Πάριο, που αντάμα έδρεψαν δάφνες, γαρδένιες και ξενύχτια. Κι όχι μόνο με τραγουδιστές αλλά και με συνεργάτες: παραγωγούς, ηχολήπτες, μουσικούς…
Οι απορίες μου βέβαια πηγαίνουν πολύ πιο παλιά, στη δεκαετία του ’50, που βγήκε στο «μπουλούκι». Έχω εμμονή να ρωτώ αν κράτησαν σχέσεις. Άλλοι χάθηκαν εντελώς, άλλοι μπορεί και να λησμόνησαν το μελαχρινό κορίτσι που αργότερα έγινε η Μαρινέλλα. Από τον θίασο εκείνο τους μόνους που συναντούσε ήταν την Καραγιάννη και τον Βουτσά. Όμως στις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες όλοι είναι νέοι, χαμογελαστοί και σε κάνουν να πιστέψεις πως έτσι θα μείνουν για πάντα. Μόνο που με τα χρόνια εμπεδώνεις πως αυτό το για πάντα δεν υπάρχει παρά μόνο στη φωτογραφία…
*Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, Μαρινέλλα – Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια.
Πηγή:dioptra.gr
Διαβάστε επίσης:
