Έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε που κυκλοφόρησε το «Μόνος στο σπίτι» και μέχρι και σήμερα κρατά μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των θεατών. Ήταν 16 Νοεμβρίου του 1990, όταν βγήκε για πρώτη φορά στις αίθουσες η ταινία με πρωταγωνιστή τον Μακόλεϊ Κάλκιν.
Σύμφωνα με το σενάριο, η οικογένεια Μακάλιστερ φεύγει για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Παρίσι, αλλά ξεχνούν να πάρουν μαζί τους, τον 8χρονο γιο τους, Κέβιν. Ο μικρούλης μένει μόνος στο σπίτι και αποφασίζει να κάνει ό,τι θέλει για να περάσει καλά. Όμως θα έρθει αντιμέτωπος με δύο διαρρήκτες, που θα αποφασίσουν να εισβάλουν στο σπίτι.
Η ταινία γνώρισε θριαμβευτική επιτυχία, αγαπήθηκε από το κοινό, βγήκε και σε σίκουελ με την ίδια επιτυχία και 30 χρόνια μετά αποτελεί θεσμό. Γιατί, εδώ που τα λέμε, Χριστούγεννα χωρίς “Μόνος στο σπίτι” δεν έχει. Και δε λέει. Και ας την έχουμε δει εκατοντάδες φορές. Κι ενώ νομίζουμε ότι πια τα ξέρουμε όλα για την ταινία, υπάρχουν και κάποιες ιστορίες άγνωστες στο ευρύ κοινό.
Πρόκειται για μία από τις πιο γνώριμες κινηματογραφικές εικόνες. Το ουρλιαχτό του πρωταγωνιστή, Μακόλεϊ Κάλκιν με τα δύο χέρια στο πρόσωπό του. Η σκηνή παραπέμπει πολλούς στην εμβληματική «Κραυγή» του Εντβαρντ Μουνκ, όμως στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένας τέτοιος παραλληλισμός ούτε σαν σκέψη. Πρόκειται καθαρά για προϊόν αυτοσχεδιασμού του 10χρονου τότε πρωταγωνιστή.
Έναν χρόνο πριν, το 1989 κυκλοφόρησε η ταινία «Uncle Buck» βγήκε το 1989. Πλάι στον Τζον Κάντι έπαιζε και ο μικρούλης Μακόλεϊ Κάλκιν. Την ταινία υπέγραψε και σκηνοθέτησε ο Τζον Χιουζ, ο οποίος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σκέφτηκε την ιστορία για το Μόνος στο σπίτι. Ο Κάντι κάνει ένα πέρασμα στην ταινία.
Ο Τζον Χιουζ, σύμφωνα με τον γιο του, έγραψε το σενάριο σε λιγότερο από 10 μέρες. Η οικογένεια ήταν να ταξιδέψει πράγματι στην Ευρώπη και, επηρεασμένος από τον Θείο Μπακ, έγραψε μια τέτοια ιστορία. «Δύο εβδομάδες αργότερα, επιστρέφοντας στο σπίτι μας, επανεξέτασε την υπόθεση: Τι θα γινόταν αν ξεχνούσαμε πίσω μας ένα από τα παιδιά;», αποκάλυψε το 2015 ο Τζέιμς Χιουζ σε άρθρο του στο περιοδικό «Chicago», «μέσα στις επόμενες 9 μέρες, είχε ολοκληρώσει την πρώτη εκδοχή του Μόνος στο σπίτι».
Τις τελευταίες, δε, 44 σελίδες του σεναρίου τις ολοκλήρωσε μέσα σε 8 ώρες, ενώ παραμένει άγνωστο γιατί ο Χιουζ δεν ανέλαβε τη σκηνοθεσία της, αλλά κράτησε μόνο τη θέση του παραγωγού.
Θυμάστε τον ξάδερφο του Κέβιν, τον Φούλερ, που έχει την κακιά συνήθεια να βρέχει το κρεβάτι του; Είναι ο αδερφός του Μακόλεϊ, Κίραν! Ήταν και γι’ αυτόν η αφετηρία για την καριέρα του στο Χόλιγουντ που σε αντίθεση με τον διάσημο αδελφό του, τα πήγε σαφώς καλύτερα, αφού το 2019 και το 2020 ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα.
Στο πρώτο Σαββατοκύριακο της προβολής της, η ταινία γέμισε ασφυκτικά τις αμερικανικές αίθουσες, φέρνοντας στο box office ακριβώς 17.081.997 δολάρια (από 1.202 κινηματογράφους). Η ταινία διατήρησε την πρώτη θέση για 12 εβδομάδες και παρέμεινε στο εισπρακτικό Τop 10 μέχρι και τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς. Φέρνοντας πίσω 285.761.343 δολάρια. Επίσης, μπήκε στα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες, ως η μεγαλύτερη εισπρακτική κωμωδία της Αμερικής. Όπου και παρέμεινε ως το 2017, όταν την έριξε από τον θρόνο της το κινεζικό blockbuster «Never Say Die».
Οι Μαλάκιστερ ζούσαν στο Νο 671 της λεωφόρου Λίνκολν, στο προάστιο του Σικάγο, Winnetka. Είναι μια κατοικία 5 υπνοδωματίων που αρκετά τμήματά της έχουμε δει στο φιλμ. Το σπίτι έγινε πόλος έλξης τουριστών και τρανό ορόσημο. Όταν οι ιδιοκτήτες του, John και Cynthia Abendshien, είπαν να το πουλήσουν το 2012, έπιασαν πάνω από 1,5 εκατ. δολάρια. Το 2017 μάλιστα το Bloomberg ανέφερε πως η γειτονιά που βρίσκεται το σπίτι είχε σκαρφαλώσει στις 10 ακριβότερες σε όλες τις ΗΠΑ. Ένα μέρος της ταινίας γυρίστηκε σε κάποια δωμάτια του σπιτιού και τα υπόλοιπα πλάνα έγιναν στο στούντιο. Όλη η ταινία γυρίστηκε αποκλειστικά στο Σικάγο. Ακόμα και τα πλάνα από το αεροδρόμιο Ορλί στο Παρίσι είναι γυρισμένα σε άλλο τμήμα του Διεθνούς Αεροδρομίου του Σικάγο.
Ούτε να ακούσει δεν ήθελε ο μεγάλος χολιγουντιανός σταρ για έναν τέτοιο ρόλο, κάνοντάς τον πάσα στον Τζο Πέσι, γνωρίζοντας απίστευτη επιτυχία. Μάλιστα, ο Πέσι, βραβευμένος με Οσκαρ το 1990 για τα «Καλά παιδιά» του Μάρτιν Σκορσέζε, με σπουδαία διαδρομή και σημαντικούς ρόλους, φέρει ακόμα βαρέως το γεγονός ότι ο λόγος που τον αναγνωρίζουν στον δρόμο παραμένει ο ρόλος του ως κλέφτης στη συγκεκριμένη ταινία.
Παράξενη ήταν και η συμπεριφορά του ηθοποιού στην κινηματογράφηση της ταινίας. Απέφευγε οποιαδήποτε επαφή με τον 10χρονο πρωταγωνιστή, δεν του απηύθυνε λέξη και δεν έριχνε καν το βλέμμα πάνω του. Ο λόγος; Ήθελε να του δημιουργήσει ένα αληθινό αίσθημα φόβου. Ο μόνος διάλογος που είχαν στην αληθινή ζωή ήταν όταν ο Κάλκιν τόλμησε να του κάνει μια ερώτηση, για να λάβει ως απάντηση ένα λακωνικό αλλά αποστομωτικό: «Σκάσε». Και το πέτ6υχε, αφού ο μικρός Μακόλεϊ τον φοβόταν και απέφευγαν να τον φέρνουν σε επαφή μαζί του στη διάρκεια των γυρισμάτων. Ένα ακόμα πρόβλημα ήταν το υβρεολόγιο του Τζο Πέσι, που χρησιμοποιούσε αυθόρμητα ο ηθοποιός στις σκηνές της καταδίωξης. Προφανώς και ήταν απαγορευτικό για μια οικογενειακή ταινία, πράγμα που τον οδήγησε να επινοήσει τη χαρακτηριστική καρτουνίστικη ομιλία, την οποία εξέφερε σαν να βρίζει αλλά χωρίς να βρίζει.
Θυμάστε τη σκηνή που ο Κέβιν βάζει την ταραντούλα του αδερφού του στο πρόσωπο του Μαρβ; Ο Ντάνιελ Στερν συμφώνησε να είναι αληθινή η αράχνη, φτάνει να ολοκλήρωναν το πλάνο σε μία λήψη. Για να μην την τρομάξει, έκανε τους μορφασμούς του ανείπωτου φόβου χωρίς να βγάζει άχνα από το στόμα του. Τα ουρλιαχτά του προστέθηκαν αργότερα. Ήταν αναμφίβολα μια από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές της ταινίας.
Η συσκευή εγγραφής Talkboy φτιάχτηκε ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας. Ωστόσο, πολλοί ήθελαν να το αποκτήσουν, έτσι, λίγο καιρό μετά, εμφανίστηκαν πολλές τέτοιες συσκευές στα καταστήματα.
Ήταν τέτοιος ο θρίαμβος της πρώτης ταινίας που ο όταν γυρίστηκε το σίκουελ δύο χρόνια μετά, ο Ντόναλντ Τραμπ, ιδιοκτήτης τότε του «Plaza» στη Νέα Υόρκη, απαίτησε ως αντάλλαγμα την εμφάνισή του σε μια σκηνή για να παραχωρήσει άδεια κινηματογράφησης στο λόμπι του ξενοδοχείου.
