Κάθε χρόνο, όταν μπαίνουμε στην εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, εμφανίζεται και η καθιερωμένη γιορτινή paly list, με τραγούδια που είναι πια παράδοση. Και άρρηκτα συνδεδεμένα με τα Χριστούγεννα. Τόσο που αν δεν ακούσεις το “Last Christmas” ή to “All i want for Christmas is you“, δεν μπορείς να μπεις στο γιορτινό mood.
Ένα από τα διάσημα τραγούδια των Χριστουγέννων που ακούμε κάθε χρόνο, είναι και το White Chrstmas. Μάλιστα, το συγκεκριμένο κατέχει κι ένα Ρεκόρ Γκίνες ως το «το single με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών», αφού έχει περισσότερες από 50 εκατ. πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Και τα ρεκόρ δε σταματούν εδώ, αφού κατέχει και αυτό των περισσότερων ηχογραφήσεων, με πάνω από 500 εκτελέσεις. Μάλιστα, με τις νεότερες εκτελέσεις από άλλους καλλιτέχνες, οι πωλήσεις του «White Christmas» υπολογίζεται ότι έχουν ξεπεράσει τα 100 εκατ. αντίτυπα.
Όμως, όσο διάσημο και αν είναι το συγκεκριμένο μελωδικό τραγούδι, τόσο άγνωστη είναι στους πολλούς η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό. Μια ιστορία τραγική που δεν συνάδει με το γιορτινό κλίμα των ημερών και το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού.
Το τραγούδι γράφτηκε από τον Ρωσοαμερικανό Ιρβινγκ Μπέρλιν για το μιούζικαλ «Holiday Inn», στο οποίο έπαιζαν ο Μπινγκ Κρόσμπι και ο Φρεντ Αστέρ. Κέρδισε το Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού τον Μάρτιο του 1943, ενώ η πρεμιέρα του έγινε ανήμερα των Χριστουγέννων του 1941 στο ραδιόφωνο του NBC
Εκείνα τα Χριστούγεννα για την Αμερική ήταν διαφορετικά από άλλες χρονιές. 18 ημέρες πριν η χώρα έζησε την εθνική τραγωδία του Περλ Χάρμπορ. Η σκέψη όλων, του ερμηνευτή και των ακροατών όταν ακούστηκε το White Christmas από τα ραδιόφωνά τους, ήταν στην Ιαπωνική επίθεση στην αμερικανική βάση στη Χαβάη με τους περίπου 2.400 νεκρούς Αμερικανούς.
Μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, η Αμερική μπήκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τη λήξη του, όπου οι Αμερικανοί στρατιώτες βρίσκονταν στο πεδίο μάχης, μακριά από τις οικογένειές τους, το «White Christamas» έπαιζε ξανά και ξανά στα ραδιόφωνα του στρατεύματος καθώς τους θύμιζε το σπίτι τους.
Το τραγούδι πήρε το δρόμο της ηχογράφησης το 1942 με τη φωνή του Bing Crosby. Μάλιστα, στις επισκέψεις του στα αμερικανικά στρατεύματα, οι στρατιώτες το ζητούσαν περισσότερο απ’ όλα.
«Δίσταζα να το τραγουδάω γιατί πάντα προκαλούσε μία νοσταλγία στους στρατιώτες για τις οικογένειές τους που τους έκανε λυπημένους. Δεν ήθελα να τους προκαλώ λύπη. Γι’ αυτό προσπάθησα πολλές φορές να το κόψω από την παράσταση, αλλά οι στρατιώτες φώναζαν από κάτω να πω το White Christmas», είχε δηλώσει ο Crosby σε συνέντευξή του.
Το τέλος του πολέμου «βρήκε» το White Christmas ως το τραγούδι με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, μία διάκριση την οποία κράτησε για 56 ολόκληρα χρόνια.
Το χριστουγεννιάτικο αυτό τραγούδι, λοιπόν, συνέδεσε το ξεκίνημά του με μία εθνική τραγωδία. Όμως και στην πραγματικότητα η ιστορία του είναι από μόνη της τραγική. Γράφτηκε από τον Irving Berlin, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα καθώς ήταν Εβραίος. Ο Berlin ήταν ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Γεννήθηκε στη Ρωσία ενώ στα 5 του χρόνια μαζί με την οικογένειά του μετανάστευσαν στην Αμερική, όπως άλλωστε έκαναν πολλοί Εβραίοι εκείνη την εποχή.
Ανήμερα των Χριστουγέννων, το 1928, ο δημιουργός έζησε μια τραγική απώλεια: ο γιος του πέθανε μόλις 3 εβδομάδων. Από τότε και κάθε 25 Δεκεμβρίου μαζί με τη γυναίκα του, επισκέπτονταν τον τάφο του παιδιού τους. Το μυστικό που κουβαλάει το White Christmas, λοιπόν, είναι η προσπάθεια του Berlin να ξεπεράσει τη θλίψη του για τον θάνατο του γιου του.
Αρχικά, έγραψε το κομμάτι για να είναι μέρος ενός μιούζικαλ που τελικά εξελίχθηκε στην ταινία Holiday Inn χαρίζοντάς του κι ένα βραβείο Όσκαρ. Στη συνέχεια το τραγούδι έπαιξε και στην ταινία του 1946 «Blue Skies» πριν ταυτιστεί με την ομώνυμη το 1954.
Η ερμηνεία του Bing Crosby το έκανε γρήγορα ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της Αμερικής παρόλο που η αρχική ραδιοφωνική εκδοχή είχε χαθεί και η ηχογράφηση του 1942 που ήταν διάρκειας 18 λεπτών είχε φθαρεί.
Έκτοτε το κομμάτι έχει ερμηνευτεί από δεκάδες καλλιτέχνες. Από τον Έλβις Πρίσλεϊ και τον Φρανκ Σινάτρα μέχρι τη Lady Gaga, Αυτό, όμως, που δεν αλλάζει με τα χρόνια, είναι η ίδια μελαγχολία που βγάζουν οι στίχοι του.
