Ο Στάθης Ψάλτης υπήρξε ένας από τους κατάφορα αδικημένους ηθοποιούς. Η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μας τον έχουμε κάτι σαν τον… “βασιλιά της κωμωδίας” και έτσι είναι, αφού θεωρείται από τους κατεξοχήν νέους κωμικούς ηθοποιούς που πέρασαν από τον ελληνικό κινηματογράφο.
Όμως, ο Στάθης Ψάλτης υπήρξε συγκλονιστικός και ως δραματικός ηθοποιός, αλλά αυτή την καλλιτεχνική του πτυχή, δεν την είδαμε όσο θα έπρεπε. Όχι γιατί δεν ήθελε ο ίδιος να παίξει και αυτό το είδος, αλλά γιατί πολλοί ήταν εκείνοι που δεν πίστευαν στον δραματικό Ψάλτη, τον οποίο επέμεναν να έχουν στο μυαλό τους και ως τον “βασιλιά της βιντεοκασέτας”. Κάτι που δεν ίσχυε, μιας και δεν είχε γυρίσει ποτέ βιντεοταινίες.
Ο ηθοποιός το 1992 επιχείρησε να δοκιμαστεί στον δύσκολο κι απαιτητικό και σημαντικό ρόλο του Ποπρίτσιν στο μονόλογο του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Όμως, αυτή η προσπάθειά του, αν και ο ίδιος ήταν συγκλονιστικός στον ρόλο, δεν είχε την επιτυχία και αποδοχή που της έπρεπε, κυρίως από το ίδιο του το συνάφι. Αλλά και από τον κόσμο που είχε συνδέσει τον Ψάλτη με την κωμωδία.
Ο Χάρης Σώζος σε πρόσφατη συνέντευξή του, μίλησε για την τυποποίηση στην οποία μπορεί να οδηγηθεί άθελά του ένας ηθοποιός και αναφέρθηκε συγκεκριμένα στο παράδειγμα του Στάθη Ψάλτη, στην εμφάνισή του στην εκπομπή «Καλύτερα αργά».
Συγκεκριμένα, ανέφερε: «Έπαιζα στο “Θέατρο Τέχνης” και απέναντι στο Αλάμπρα έπαιζε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, Σαίξπηρ. Πήγα στην παράσταση, στον εξώστη και βλέπω έναν νεαρό να κάνει έναν τρελό, έναν εκπληκτικό ηθοποιό! Αυτός ο ηθοποιός ήταν ο Στάθης Ψάλτης. Είχα μείνει άφωνος. Μετά μπήκε στο Δελφινάριο, εύκολα λεφτά. Ο κάθε παραγωγός αυτό θέλει να κάνεις, έχεις μια επιτυχία κάνεις τη γριά, σε πληρώνω αδρά να μου κάνεις τη γριά».
Και πρόσθεσε: «Κάποια στιγμή τόλμησε να κάνει το “Ημερολόγιο ενός τρελού” στο “Θέατρο Πορεία”, δεν πάτησε ψυχή γιατί πήγα και το είδα, ήταν εξαιρετικός, είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο και αναγκάστηκε το καλοκαίρι να ξαναγυρίσει στο Δελφινάριο να κάνει τη γριά με το μαντήλι. Είναι δύσκολα. Είναι μεγάλη λούμπα να πέσεις στην τυποποίηση, να δώσεις στον κόσμο και τον παραγωγό αυτό που θέλει ή και στον παραγωγό».
