Η Μαρία Κονσεϊσάο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, με μία ιστορία που αποτελεί αστείρευτη έμπνευση. Η Μαρία είναι κάτοχος οκτώ ρεκόρ Γκίνες. Έχει ανέβει στο Έβερεστ. Έχει πάει στο Βόρειο και στο Νότιο Πόλο. Είναι η “θεά του Ironman”. Και όλα αυτά τα σπουδαία κατορθώματα, η γυναίκα που δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας αθλήτρια, τα πέτυχε έχοντας έναν και μοναδικό στόχο: να βοηθήσει όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.
Η Μαρία Κονσεϊσάο μεγάλωσε φτωχικά σε ένα μικρό χωριό στην Πορτογαλία που ονομάζεται Avanca. Και γνώριζε από πρώτο χέρι πώς είναι να ζεις με στερήσεις. Ήταν μόλις δύο ετών όταν γνώρισε μια πρόσφυγα, την Κριστίνα, η οποία έγινε ο φύλακας – άγγελός της. Η Κριστίνα είχε έξι παιδιά και δούλευε ως καθαρίστρια.
Το 1979, η μητέρα της Μαρία, εγκατέλειψε το μικρό τους χωριό για να πάει τη Λισαβόνα για να βρει δουλειά. Και παρά το γεγονός ότι η Κριστίνα ήταν φτωχή, δέχτηκε να κρατήσει το μικρό κορίτσι μαζί της, καθώς η μητέρα της δεν μπορούσε να την πάρει κοντά της. Υποσχέθηκε, όμως, μόλις τακτοποιηθεί στη Λισαβόνα, να επιστρέψει και να πάρει τη Μαρία. Αλλά, αυτό δε συνέβη ποτέ…
Όπως δεν έμαθαν και ποτέ πού βρισκόταν, αφού χάθηκαν τα ίχνη της. Η Πρόνοια της Πορτογαλίας, αφού η μητέρα ήταν άφαντη, ήθελε να δώσει το κορίτσι σε ανάδοχη οικογένεια, αλλά η Κριστίνα έδωσε μεγάλη μάχη και τελικά κατάφερε να την κρατήσει κοντά της και να μεγαλώσει με τα έξι παιδιά της.
Η πρόσφυγας με τη μεγάλη καρδιά, είναι για τη Μαρία Κονσεϊσάο η έμπνευσή της. Αν και η ίδια δεν έβγαζε πολλά χρήματα ως καθαρίστρια και είχε να θρέψει πολλά στόματα, βοηθούσε πάντα – ακόμη και από το υστέρημά της – όσους είχαν πραγματικά ανάγκη.
Η Μαρία Κονσεϊσάο από παιδί που ήταν, το μόνο που ήθελε μεγαλώνοντας, ήταν να ταξιδέψει και να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Η Κριστίνα πέθανε όταν η Μαρία ήταν εννέα και δεν πήγε σχολείο μετά τα δώδεκα. Θυμάται ότι οι άνθρωποι τής έλεγαν ότι δεν θα ήταν κάτι περισσότερο από μια οικονόμος, κάτι που αποδέχτηκε λόγω της έλλειψης ευκαιριών καριέρας για τις γυναίκες.
«Αλλά, σκέφτηκα, αν πρέπει να γίνω καθαρίστρια, τότε θα είμαι η καλύτερη καθαρίστρια», λέει.
Η Κονσεϊσάο έφυγε από την Πορτογαλία όταν ήταν 18 ετών για να εκπληρώσει τα όνειρά της να ταξιδεύει στον κόσμο. «Οι πληρωμές ήταν πολύ χαμηλές στην Πορτογαλία και ήμουν εξαιρετική καθαρίστρια. Έτσι στόχευα ψηλά στον κόσμο της καθαριότητας», έχει εξομολογηθεί. Εργάστηκε πολύ σκληρά σε πολλές δουλειές και σύντομα έμαθε και γαλλικά και αγγλικά, επιτρέποντάς της να αναζητήσει καλύτερη δουλειά σε εστιατόρια και καφέ.
Ενώ βρισκόταν στην Αγγλία, υπέβαλε αίτηση για μια θέση στην Emirates Airlines ως αεροσυνοδός και πήρε τη δουλειά παρόλο που δεν πληρούσε όλα τα κριτήρια. «Προσπάθησα πολύ σκληρά στη διαδικασία της συνέντευξης», λέει. Μάλιστα ντύθηκε σαν μέλος του πληρώματος καμπίνας για να παίξει πραγματικά τον ρόλο, αγοράζοντας ένα ακριβό ρούχο.
Τον Απρίλιο του 2005, η δουλειά της με την Emirates Airlines την οδήγησε στο Μπαγκλαντές. Εκεί έγινε μάρτυρας της ακραίας φτώχειας στις γειτονιές της Ντάκα. Αμέσως, ένιωσε υποχρεωμένη να κάνει κάτι για αυτό. Έτσι ίδρυσε ένα σχολείο.
Το πρόγραμμα είχε αξιοσημείωτη επιτυχία. Μαζί με την εκπαίδευση των παιδιών, παρείχε επίσης θέσεις εργασίας στους γονείς τους. Αλλά και εκπαίδευση για ενήλικες, παιδικό σταθμό για τα μικρότερα παιδιά, καταστήματα και άλλες υπηρεσίες. Η Μαρία δούλευε ατελείωτα και επικεντρώθηκε στο να σπάσει τον κύκλο της φτώχειας στον οποίο βρίσκονταν αυτές οι οικογένειες. Το 2010 κανόνισε μια ομάδα παιδιών από την περιοχή να πάει σχολείο στα ΗΑΕ.
Ωστόσο, το 2013, η φιλανθρωπική οργάνωση αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί λόγω της παγκόσμιας ύφεσης. Εκείνη την εποχή, 600 παιδιά στη Ντάκα στηρίζονταν πάνω της. Η Μαρία είδε την οπισθοδρόμηση ως ευκαιρία να βάλει στόχο ακόμα πιο ψηλά. Εφηύρε νέους τρόπους για να συγκεντρώσει χρήματα για να επιστρέψουν τα παιδιά στο σχολείο.
Έτσι, άρχισε να συμμετέχει σε ακραίες αθλητικές προκλήσεις. Παρόλο που η ίδια, προηγουμένως δεν είχε καμία επαφή και σχέση με τον αθλητισμό, ούτε διέθετε την απαιτούμενη φυσική κατάσταση – οι μοναδικές διαδρομές που έκανε, ήταν μόνο εκείνες στην καμπίνα των αεροπλάνων – είδε πως το να μετέχει σε τέτοιες οργανώσεις, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόταν.
Επίσης, είχε ανάγκη τη δημοσιότητα για το φιλανθρωπικό της έργο. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε να συμμετέχει σε δύσκολες αθλητικές δραστηριότητες, στον στον Βόρειο πόλο, έκανε ορειβασία και άλλα παρόμοια που συγκεντρώνουν πολλά χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. «Έτσι περπάτησα στον Βόρειο πόλο και ανέβηκα σε μερικά βουνά», είχε πει η ίδια.
Και κάπου εκεί, της γεννήθηκε η ιδέα της κατάρριψης παγκόσμιων ρεκόρ. «Δεν είχα σκεφτεί πραγματικά τα παγκόσμια ρεκόρ, αλλά άρχισα να τρέχω όταν κάποιος μου πρότεινε να τρέξω έναν μαραθώνιο και στις επτά ηπείρους για να αποκτήσω μεγαλύτερη παγκόσμια αναγνώριση για τον σκοπό. Μόνο αφού άρχισα να το σχεδιάζω, συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να υποβάλω αίτηση για παγκόσμια ρεκόρ για αυτού του είδους την πρόκληση», έχει εξηγήσει στο παρελθόν.
Έκτοτε κέρδισε οκτώ ρεκόρ Γκίνες για αθλήματα αντοχής με προκλήσεις όπως: 7 Μαραθώνιοι στις 7 ηπείρους μέσα σε 10 ημέρες το 2015 ή 5 Μαραθώνιοι σε 5 Πολιτείες σε 5 συνεχόμενες ημέρες το 2014.
Η Μαρία Κονσεϊσάο, λέει ότι το να πετύχει το πρώτο της Παγκόσμιο ρεκόρ ήταν ένα θαύμα. Έτρεξε έναν υπερμαραθώνιο και στις 7 ηπείρους σε έξι εβδομάδες. «Ήταν εξωπραγματικό. Το κοριτσάκι από ένα χωριό της Πορτογαλίας που μεγάλωσε σε ένα φτωχό περιβάλλον να κάνει αυτή την τρελή πρόκληση», είχε πει.
Είναι επίσης η πρώτη και μοναδική Πορτογαλίδα που έκανε το Last Degree στον Βόρειο Πόλο (2011, 2018) και έφτασε στην κορυφή του Έβερεστ (2013). Επίσης, κολύμπησε στη Μάγχη (2016) για επτά ώρες.
Δεν είχε συμμετάσχει ποτέ σε αθλήματα πριν και σίγουρα δεν ήταν ο αθλητικός ο τύπος. Υπέστη αρκετούς τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της πρόκλησης και είπε ότι η ψυχική δύναμη ήταν αυτό που την έκανε να περάσει στο τέλος. Επιπλέον, όπως έχει εξομολογηθεί, σε αυτό την “τρέλα” της, είχε πάντα την Κριστίνα να την προσέχει από ψηλά!
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει αντιμετωπίσει η Κονσεϊσαό, στις αθλητικές της προσπάθειες είναι ότι η προπόνησή της είναι πάντα γρήγορη λόγω της έλλειψης αθλητικής εμπειρίας. «Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό για τραυματισμούς. Αλλά αυτό που έχω μάθει, είναι ότι σε κάθε είδους σωματική προπόνηση, η ποιότητα της προπόνησης είναι πιο σημαντική από την ποσότητα».
Από τότε που το ανακάλυψε, η Conceicao λέει ότι έχει μάθει να προπονείται καλύτερα, «βρίσκοντας πάντα καλούς προπονητές με συγκεκριμένες γνώσεις για το είδος της πρόκλησης που θα με βοηθήσουν στην πορεία».
Όταν έλαβε βραβείο για το φιλανθρωπικό της έργο, δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Το γεγονός ότι οι άνθρωποι παρατηρούσαν ακόμη και τι έκανα με εξέπληξε». Λέει ότι ήταν πάντα μια πρόκληση «να σε πάρουν στα σοβαρά σε χώρες ή κοινωνίες όπου οι γυναίκες είναι σε αδύναμη θέση».
Πολλές από τις δραστηριότητες που έχει πάρει μέρος, είναι ανδροκρατούμενες, όπως η ορειβασία. Και οι συνθήκες δεν ήταν πάντα εύκολες. «Πραγματικά έχω δεχτεί πολύ bullying από άνδρες, όπως για παράδειγμα ισχυρίζονται ότι επιβραδύνω την ομάδα, ότι δεν πρέπει να είμαι εκεί, αλλά ξέρετε τι – μπορεί να ανεβαίνω με πιο αργό ρυθμό, αλλά έχω αντοχή, αντοχή και ψυχική δύναμη.”
