Ο Νίκος Σταυρίδης, μοναδικός ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ και αφάνταστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα, ανήκει στην πρώτη φουρνιά των μεγάλων Ελλήνων κωμικών, που σηματοδότησαν την θρυλική εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, αφήνοντας παρακαταθήκη αθάνατες ταινίες και θρυλικές ατάκες.
Γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου το 1910 σε φτωχή οικογένεια και πέρασε τα παιδικά του χρόνια δουλεύοντας στο μπακάλικο του πατέρα του. Αργότερα, έγινε βοηθός καραγκιοζοπαίχτη και μηχανικού προβολής. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε σε μια αποθήκη πολεμικού υλικού στον Πειραιά, στην οποία ταίριαζε τις αρβύλες κατά μέγεθος, κερδίζοντας ίσα-ίσα το ψωμί του. Γνωρίζοντας όμως την αξία της φωνής του, τόλμησε μια μέρα που περνούσε έξω από ένα μουσικό θέατρο στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Αυλωνίτης, να μπει μέσα την ώρα της πρόβας και να ζητήσει από τον μαέστρο να δοκιμαστεί στο τραγούδι. Το αποτέλεσμα ήταν να του ανατεθεί άμεσα ο ρόλος του λούστρου που γυάλιζε τα παπούτσια του Αυλωνίτη. Την επόμενη σαιζόν προσελήφθη σε μια θεατρική επιχείρηση του Μακέδου, σε έναν πάλι μικρό ρόλο, εκεί όμως ανακάλυψε το ταλέντο του η Άννα Καλουτά και του ζήτησε να κάνουν ένα νούμερο μαζί. Από τότε ο Νίκος Σταυρίδης αγαπήθηκε από το κοινό και δεν άργησε να γίνει καταξιωμένος πρωταγωνιστής του μουσικού θεάτρου, της οπερέτας και των βαριετέ. Το 1939 ασχολήθηκε με την οπερέτα, αλλά από το 1942 και μετά, σχημάτισε θιάσους επιθεώρησης σε συνεργασία με γνωστούς ηθοποιούς, όπως οι αδερφές Καλουτά, η Μαρίκα Νέζερ, ο Τάκης Μηλιάδης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Καίτη Ντιριντάουα, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Σοφία Βέμπο, ο Κώστας Χατζηχρήστος κ.α., παίζοντας σε περισσότερα από 100 έργα που απογείωσαν την επιθεώρηση.
Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη έκανε σχετικά αργά, με την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Έλα στο Θείο» (1950), παραγωγή Φίνος Φιλμ, και συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες κυρίως του Τσιφόρου, του Λάσκου και του Σακελλάριου, αλλά και του Γλυκοφρύδη, του Γρηγορίου, του Ανδρίτσου και άλλων.
Από τις 120 ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, μόνο οι 3 ήταν της Φίνος Φιλμ, ταινίες ωστόσο ξεχωριστές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία: Η πρώτη «Έλα στον Θείο» (1950) στο ρόλο του μεγαλομπακάλη της εποχής, μαζί με τη Σμαρούλα Γιούλη, τον Μίμη Φωτόπουλο και τη Σπεράντζα Βρανά, «Τα Κίτρινα Γάντια» (1954), στον αξέχαστο ρόλο του ζηλιάρη συζύγου της Μάρως Κοντού, και «Η Ωραία των Αθηνών» (1954), στο μοναδικό δίδυμο με την Γεωργία Βασιλειάδου. Μερικές άλλες ταινίες του είναι: «Οι παπατζήδες» (1954), «Γραφείο συνοικεσίων» (1956), «Μπαρμπαγιάννης ο Κανατάς» (1957), «Η Φτώχεια Θέλει Καλοπέραση» (1958), «Δουλειές με φούντες» (1958), «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Διαβόλου κάλτσα» (1960), «Φτωχαδάκια και λεφτάδες» (1960), «Ευτυχώς τρελάθηκα» (1961), «Σταμάτης και Γρηγόρης» (1962), «Η Αθήνα την νύχτα» (1962) «Τρίτη και 13» (1963), «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος» (1963), «Ο χαζομπαμπάς» (1967), «Ψυχραιμία Ναπολέων» (1968), «Ξύπνα καημένε Περικλή» (1969), «Ο άνθρωπος ρολόι».
Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν απλός και προσιτός και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης. Μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιάννης Γκιωνάκης, ο Σωτήρης Μουστάκας κ.α., τον θεωρούσαν σπουδαίο δάσκαλο τους. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στη γενέτειρά του τη Σάμο, στις 14 Δεκεμβρίου 1987 και κηδεύτηκε δυο μέρες αργότερα στην Κηφισιά. Ο θάνατός του άφησε δυσαναπλήρωτο κενό, σφραγίζοντας το τέλος μιας εποχής στην ελληνική επιθεώρηση και στις κωμωδίες του ελληνικού μεταπολεμικού κινηματογράφου.
Σημειώνουμε ότι ο Νίκος Σταυρίδης αγαπούσε τον αθλητισμό και όταν ήταν μικρός έκανε στίβο. Συγκεκριμένα όπως είχε πει σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ το 1982 τα αγωνίσματά του ήταν, το άλμα επί κοντώ και τα 100 μέτρα. Τα προσωπικά του ρεκόρ ήταν 2.10 μέτρα και 14”, αντίστοιχα. Στη φωτογραφία που δημοσίευσε η σελίδα Παλιό Ελληνικό Σινεμά στο Facebook τον βλέπουμε σε ηλικία 17 ετών με αθλητική περιβολή να συμμετέχει σε αγώνες.
