Τα παιδικά βιβλία αποτελούν μικρούς θησαυρούς σοφίας και πολιτισμού. «Γυμνάζουν» τα παιδιά μας πνευματικά και συναισθηματικά. Δίνουν τροφή για σκέψη, άλλες φορές ταξιδεύουν κι άλλες φορές αποτελούν ένα καταφύγιο.
Είναι αρκετοί οι Έλληνες συγγραφείς παιδικών βιβλίων που μέσα από τις τρυφερές τους ιστορίες, μαθαίνουν στα παιδιά μας την αυτοπροστασία και το πώς να θέτουν τα δικά τους όρια, πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ενσυναίσθηση και πώς να χτίζουν την αυτοπεποίθηση ήδη από τη μικρή τους ηλικία.
Παρακάτω συγκεντρώσαμε 5 βιβλία από Έλληνες συγγραφείς παιδικών βιβλίων για να διαβάσεις μαζί με τα παιδιά σου ή να κάνεις δώρο στα εγγόνια σου, τα ανίψια σου ή οποιονδήποτε μικρό φίλο έχεις!
Να σε κάνω μια αγκαλιά; – Φρόσω Φωτεινάκη σε εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για τη συναίνεση; Μπορούμε να τα μάθουμε να λένε «όχι» όταν αισθάνονται άβολα; Η ψυχολόγος Φρόσω Φωτεινάκη μιλά στα παιδιά με τρυφερότητα και ενσυναίσθηση για τη σημασία των ορίων.
Στο βιβλίο αυτό η ηρωίδα τολμάει να μιλήσει για τα αγγίγματα των συγγενών και των φίλων που δεν είναι επιθυμητά, για αυτά τα αγγίγματα που ακόμα και σήμερα συχνά επιβάλλονται στα παιδιά, που αν τυχόν αντιδράσουν και αρνηθούν μια αγκαλιά χαρακτηρίζονται ως «κακότροπα», «αγενή», «ντροπαλά», «απότομα».
Η Αντιγόνη προσκαλεί τα παιδιά να αγαπήσουν το σώμα τους, να βάζουν τα όριά τους με οδηγό το συναίσθημα και τον αυτοσεβασμό, και μιλάει για την αυτοπροστασία δίνοντας έμφαση στην αγάπη για τον εαυτό και όχι στον φόβο για τους ανθρώπους και τη ζωή. Άλλωστε, ο στόχος δεν είναι να μεγαλώσουμε παιδιά που φοβούνται τους ανθρώπους, παιδιά που ανταμώνουν τις σχέσεις με άγχος και φοβίες, αλλά παιδιά που αγαπούν και σέβονται τον εαυτό τόσο, ώστε να κρατούν κοντά τους όσους τους αγαπούν και τους σέβονται εξίσου.
Στο κλείσιμο της ιστορίας, η ηρωίδα μας μιλάει για την πιο σπουδαία αγκαλιά. Για μια αγκαλιά που κανείς δεν μας μαθαίνει να κάνουμε, κι ας είναι η πιο λυτρωτική, η πιο ενδυναμωτική, η πιο ανακουφιστική. Για αυτή την αγκαλιά που είναι το όχημα της αυτοεκτίμησης, το θεμέλιο της αυτογάπης.
Για την αγκαλιά στον εαυτό.
Φανταζού – Κατρίνα Τσάνταλη σε εικονογράφηση της Μαρίας Παγκάλου
Εκείνο το πρωινό στο Φανταζού, τα ελεφαντάκια, οι ζέβρες και οι καμηλοπαρδάλεις σκέφτονταν πόσο αρμονικά ζούσαν στη σαβάνα.
Η ζωή όμως στον ζωολογικό κήπο δεν είχε καμία σχέση με τα αφρικανικά ηλιοβασιλέματα…
Πώς ένιωθαν τα δελφίνια στην πισίνα; Η πολική αρκούδα; Ο δράκος του Κόμοντο;
Τα μαϊμουδάκια δεν μπορούσαν να μείνουν σε ησυχία.
Ώσπου μια μέρα είχαν μια τρελή ιδέα… Να πουν στα παιδιά την αλήθεια!
Το σχέδιο ήταν απλό: Θα έγραφαν μικρά σημειώματα που θα τα έβαζαν κρυφά στις τσέπες των παιδιών.
Τα παιδιά δεν τα είχαν σκεφτεί ποτέ όλα αυτά. Δεν γνώριζαν! Δεν τους είχε μιλήσει κανείς! Το μόνο που ήξεραν ήταν πως αγαπούσαν αληθινά τα ζώα… Όλα τα ζώα! Κι αυτό δεν θα το άφηναν να περάσει έτσι!
Μια ιστορία για τα δικαιώματα των ζώων και τις συνθήκες διαβίωσης στους ζωολογικούς κήπους. Ένα αισιόδοξο μήνυμα για κάθε μικρό ακτιβιστή.
Ο Μπερτ χάνει τη φωνή του – Τζένη Κουτσοδημητροπούλου σε εικονογράφηση Χρύσας Σπυρίδωνος
Ο Μπερτ αγαπάει το δροσερό χορτάρι, τις βόλτες και το ηλιοβασίλεμα. Αγαπάει τους φίλους του και το κρυφτό.
Εκείνη τη μέρα ο Μπερτ δεν βγήκε από τον στάβλο. Δεν μιλούσε με κανένα γιατί συνέβη κάτι τρομερό…
Έχασε τη φωνή του! Είχε χωθεί μέσα στο χορτάρι;
Μήπως είχε βουτήξει μέσα στις λάσπες; Θα καταφέρει να τη βρει;
Όλοι του οι φίλοι του υπόσχονται να τον βοηθήσουν προκειμένου να τη βρει. Για να τους βοηθήσει, τους εξιστορεί πότε έχασε τη φωνή του: Έπαιζε κρυφτό με τις κότες, όταν γκάριξε δυνατά για να διαμαρτυρηθεί και οι κότες ξεκίνησαν να τον κοροϊδεύουν για τη φωνή του και να γελάνε μαζί του. Και από τότε έχασε τη φωνή του, αλλά ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τη βρει ξανά. Έχοντας πάντα στο πλάι του, τους φίλους του για να τον ενθαρρύνουν.
Μια παιχνιδιάρικη ιστορία για τον εκφοβισμό, την αυτοεκτίμηση και τη δύναμη της φιλίας.
Γέτι – Η δύναμη του ακόμη – Συγγραφέας και εικονογράφος η Μαρίνα Γιώτη
Με λίγα λόγια… Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το προσπαθήσεις! Αυτό είναι το μήνυμα του «Γέτι» της Μαρίνας Γιώτη, το οποίο αποτελεί ένα παγκόσμιο εκπαιδευτικό φαινόμενο που αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις ικανότητες των παιδιών μας.
Είναι τελικά οι δυνατότητες και οι ικανότητές μας κάτι σταθερό ή μεταβάλλονται με την προσπάθεια που καταβάλλουμε;
Το Γέτι είναι ο φανταστικός φίλος του Αγοριού. Το ακολουθεί παντού, αλλά μπορεί να πει μονάχα μία λέξη… ακόμη.
Το Αγόρι ανακαλύπτει ότι αυτή είναι μια μαγική λέξη που, όταν τη χρησιμοποιεί σωστά, το μυαλό του μεγαλώνει και μπορεί να καταφέρει τα πάντα, αρκεί να προσπαθήσει.
Όχι και τόσο μακριά – Βάνα Μαυρίδου σε εικονογράφηση της Ρένιας Μεταλληνού
Η Ζωή ζει στην Αθήνα και η Μάρτα στο Κίεβο. 2.103 χιλιόμετρα – τελικά όχι και τόσο μακριά…
Η μαμά έχει στερεώσει με ένα μαγνητάκι στο ψυγείο τη φωτογραφία της και όποτε περνώ ρίχνω μια ματιά στα μεγάλα μελαγχολικά μάτια της Μάρτα.
Μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα και, αν δεν ήταν ο πόλεμος, μπορεί και να μη συναντιόμαστε ποτέ…
Όμως, η Μάρτα ταξιδεύει για την Ελλάδα με ένα άσπρο λεωφορείο όπου γύρω γύρω έχουν γράψει με σπρέι τη λέξη «παιδιά».
Θα τη φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας. Δεν ξέρω για πόσο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω όσα συμβαίνουν.
Ένα ένα, όλα όσα είχα δεδομένα ανατρέπονται.
Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε η μία την άλλη και να χτίσουμε μια σχέση αληθινή.
Αναρωτιέμαι αν η ζωή μου θα είναι ποτέ όπως παλιά.
Μια ιστορία επίκαιρη, μια αφορμή για να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον πόλεμο αλλά κυρίως για τη δύναμη της αλληλεγγύης και της ειρήνης των λαών.
Photo cover:pixabay.com/Ben_Kerckx/childgirl
Πηγή:dioptra.gr
Διαβάστε επίσης:
