Η κακοκαιρία Daniel άφησε στο πέρασμά της εικόνες αποκάλυψης. Ολόκληρα χωριά χάθηκαν μέσα στα νερά, αυτοκίνητα βρέθηκαν στη θάλασσα, δρόμοι και καλλιέργειες καταστράφηκαν και απεγνωσμένοι κάτοικοι των περιοχών, για 24ωρα ολόκληρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε λόφους και σκεπές των σπιτιών, σαν ναυαγοί πιασμένοι από μια μικρή σανίδα σωτηρίας στον… Τιτανικό που λέγεται, Ελλάδα!
Ναι, η κακοκαιρία Daniel, είναι ίσως το πιο άγριο καιρικό φαινόμενο που έζησε ο τόπος και στο φονικό του πέρασμα, “κατάπιε” τα πάντα – χωρίς να βρει ιδιαίτερες αντιστάσεις από την ανοχύρωτη ετούτη χώρα. Βρήκε, όμως, αντίσταση απέναντι στην αλληλεγγύη, αυτή που μας έχει απομείνει. Αυτή δεν κατάφερε να την “καταπιεί”. Ο ένας απλώνει το χέρι του άλλου για να τον σηκώσει – σαν δυο παράλληλες εικόνες τις ίδιες μέρες: από τη μία οι εικόνες αλληλεγγύης στη Μαγνησία και τη Θεσσαλία και από την άλλη η κτηνωδία στον Πειραιά όπου εκεί τα μέλη του πληρώματος του Blue Horizon έσπρωξαν τον άτυχο Αντώνη στη θάλασσα και τον άφησαν αβοήθητο να πνιγεί.
Στις πληγείσες περιοχές, δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον. Ντόπιοι και περαστικοί, Έλληνες και ξένοι τουρίστες γίνονται ένα για να σώσουν ο, τι σώζεται. Για να μαζέψουν τα απομεινάρια. Ενδεικτική, είναι μια ιστορία, όπως την περιγράφει ένας επιχειρηματίας από το Πήλιο, όπου Έλληνες και ξένοι τουρίστες από Σερβία, Ουγγαρία, Γερμανία επί 3 μέρες “σκούπιζαν, έσπαγαν μάντρες, μετέφεραν άμμο για να σωθεί περιουσία η οποία δεν ήταν δίκη τους”, όπως αναφέρεται.
Συγκεκριμένα, ο Marky Antonis γράφει στην ανάρτησή του:
“Αδιανόητο πως Σέρβοι, Γερμανοί, Βούλγαροι, Ούγγροι , Έλληνες, Αυστριακοί ήρθαν να κάνουν διακοπές στο Μικρό Νότιου Πηλίου και δούλεψαν 3 μέρες σαν σκυλιά προκειμένου να σωθεί ότι σάζεται . Σαν σκυλιά. Δε ρώτησαν από που είναι ο διπλανός τους απλά σκουπίζανε , σπάγαν μάντρες , μεταφέραν άμμο για να σωθεί περιουσία η οποία δεν ήταν δίκη τους. Στο τέλος μας αγκάλιασαν , μας είπαν ότι είναι πολύ λυπημένοι , μας παρηγόρησαν , μας υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν ξανά και έφυγαν δακρυσμένοι .
Ο τελευταίος την ώρα που του έδωσα το χέρι για να τον χαιρετίσω με κοίταξε στα μάτια και μου είπε “Antonis you are a very good man”. Ένας άνθρωπος του οποίου οι διακοπές του καταστράφηκαν , έχει να κάνει μπάνιο με ζεστά νερό 3-4 μέρες, άφησε ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο δυο μηνών στο Μικρά και θα έρθει να το πάρει σε έναν μήνα , θα επιστρέψει στην πατρίδα του με λεωφορείο αποκαμωμένος αντί για ξεκούραστος , βρήκε τη δύναμη να μου πει ότι εγώ είμαι ένας καλός άνθρωπος. Τι να πω εγώ για σένα άνθρωπε μου;”
Διαβάζοντας την ανάρτηση αυτή κι έχοντας δει τις εικόνες αποκάλυψης από τις πληγείσες περιοχές, αναρωτιέσαι: έτσι, θα το πάμε;
Ακριβώς, τρία χρόνια μετά από το καταστροφικό πέρασμα του Ιανού τον Σεπτέμβριο του 2020, από τις ίδιες περιοχές, αισθάνεσαι πως ζεις τη “μέρα της μαρμότας”. Οι κάτοικοι των περιοχών, εννοείται ακόμη περισσότερο, μόνο που αυτή τη φορά μιλάμε για μια φονική πλημμύρα με τους νεκρούς μέχρι στιγμής επίσημα να έχουν φτάσει τους δέκα, ενώ υπάρχουν και αγνοούμενοι. Οι καταστροφές στις περιουσίες είναι τεράστιες, που ξεπερνάνε το 1 δισ. Για να επανέλθει, δε, ο θεσσαλικός κάμπος στην παραγωγή, χρειάζεται τουλάχιστον μια πενταετία. Ο κάμπος που τροφοδοτεί ολόκληρη την Ελλάδα.
Οι μετεωρολόγοι λένε ότι αυτή η κακοκαιρία είναι πιο ακραία και οι ποσότητες νερού είναι τριπλάσιες από εκείνες του Ιανού. Όμως, έχουν περάσει μόλις 3 χρόνια από τότε, και αυτή η επανάληψη της “μαρμότας” γεννά εύλογα το ερώτημα: έγιναν τα περίφημα αντιπλημμυρικά έργα, όπως διαφημίζονταν στον Τύπο ότι ξεκινούν;
Μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία πήρε 143 εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξει αντιπλημμυρικά έργα στην Καρδίτσα, μετά τον Ιανό. Τελικά, έγιναν αυτά τα έργα; Κι αν ναι, έγιναν σωστά κατασκευαστικά;
Και τότε, γιατί το νερό έφτασε τα 6 μέτρα – σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των κατοίκων – καλύπτοντας μέχρι τις σκεπές και “καταπίνοντας” ολόκληρα χωριά; Και γιατί πέρυσι, οι κτηνοτρόφοι της Καρδίτσας ζητούσαν να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, προβλέποντας την καταστροφή που τελικά ήρθε έναν χρόνο μετά; Είχαν… το κληρονομικό χάρισμα;
Οι ειδικοί λένε πως από εδώ και πέρα θα αντιμετωπίζουμε τέτοια ακραία φαινόμενα. Τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει να νιώθουμε ανοχύρωτοι κάθε φορά; Και μετά από κάθε καταστροφή, θα γίνονται εκ νέου “αντιπλημμυρικά έργα”, μέχρι να έρθει ένα ακόμη πιο ακραίο φαινόμενο; Και φτου από την αρχή; Έργα που κοστίζουν, αλλά με ημερομηνία λήξης σαν το… φρέσκο γάλα;
