Με αφορμή το Παγκόσμιο πρωτάθλημα τριάθλου στην Φιλανδία.
Είμαστε περήφανοι για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες τριαθλητές.
H Σημασία της διαχρονικής άθλησης και η επιρροή της στο κοινωνικό σύνολο
ΑΘΛΗΤΕΣ
Στους Ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές βλέπω την εξέλιξή μας.
Στους παλαιμάχους βλέπω μαχητές του σήμερα.
Στους βετεράνους βλέπω αγωνιστές της ζωής,
Στους age groupers βλέπω πρωταγωνιστές δράσης και ενέργειας.
Στους masters βλέπω πρεσβευτές της υγείας και του ευ ζην.
Όπως και αν μας χαρακτηρίσεις η αλήθεια είναι ότι η πορεία μας έχει ένα σκοπό.
Μπορούν να μας δουν τα νιάτα και να πάρουν θάρρος και αυτοπεποίθηση, που πολλές φορές τους λείπει.
Μπορούν να μας δουν οι συνομήλικοι και οι πρεσβύτεροι και να καταλάβουν πως έχουν πολλά ακόμη περιθώρια και ευκαιρίες.
Το μήνυμα μας προς αυτούς είναι η φράση ” πριν καταλάβεις πόσο νέος ήσουν”.
Μπορεί να μας δει η πολιτεία και να μας “χρησιμοποιήσει” γιατί έχουμε πολλά να πούμε.
Μπορεί το σύστημα υγείας να μας βρει ισχυρούς συμμάχους στο δικό του σχέδιο πρόληψης και υγείας.
Μπορεί τέλος οι ευπαθείς ομάδες να γίνουν λιγότερο ευπαθείς.
Αν το βραχυπρόθεσμο μήνυμα του κορονοϊου είναι “αραιώστε” το μακροπρόθεσμο είναι “δυναμώστε”.
Το ένα μετά το άλλο καταρρίπτονται τα ρεκόρ συμμετοχών στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Είναι ένα μήνυμα με το οποίο πρέπει σύσσωμος κάθε λαός να ασχοληθεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση από έναν 75χρονο τριαθλητή, δρομέα,κολυμβητή η τεννίστα ο οποίος προπονείται καθημερινά και αγωνίζεται συχνά κρατώντας σώμα και πνεύμα φίλους παντοτινούς.
Είναι κίνητρο και ξύπνημα μαζί.
Συμβαίνει πάντα και σε όλα τα επίπεδα.
Όπως και σε μένα λειτουργεί η παρουσία καλών μου φίλων σε μεγαλύτερη από τη δική μου ηλικία και με αλυσιδωτή αντίδραση μεταφέρεται η ελπίδα και το θάρρος προς τις νεότερες γενιές.
Επειδή ο φόβος για την αβεβαιότητα του αύριο είναι ο χειρότερος εχθρός μας προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο στήριγμα για την ανθρώπινη φυλή από τους διαχρονικούς αθλητές προς την αντιμετώπιση του φόβου.
Πιστεύω ότι ισχύει για όλους και τους πρωταθλητές και τους Ολυμπιονίκες.
Γιατί η ζωή τους δεν τελειώνει μετά από την τελευταία Ολυμπιάδα ή το τελευταίο παγκόσμιο ρεκόρ ή το τελικό grand slam της καριέρας τους.
Η ζωή τους μόλις τότε αρχίζει.
Όπως όλων μας ξεκινά κάθε μέρα με πολλές πιθανότητες να αρπάξουμε την ευκαιρία που οι διαχρονικοί αθλητές υποδεικνύουν με τόσο απλό τρόπο όπου σταθούν και όπου βρεθούν.
Οι συμμετέχοντες στον αγώνα του Λάχτι είναι ένα σημάδι που μετράει σαν πυλώνας στήριξης του νέου οικοδομήματος που στην πατρίδα μας χτίζεται σιγά σιγά.
Αυτό το οικοδόμημα θα φιλοξενήσει στο μέλλον ιδέες, γνώσεις, φιλοσοφίες, αθλητική παιδεία, πρόληψη,υγεία και ποιότητα ζωής.
Αυτοί είναι οι πρεσβευτές και όσοι άλλοι αγωνίζονται με μοναδικό σκοπό την προσωπική τους ανέλιξη – ομοιόσταση και όχι τα παγκόσμια ρεκόρ.
“Τι είναι πιο δύσκολο;”
“Φυσικά η μάχη με τον εαυτό σου και μέχρι τέλους για πολύ περισσότερα χρόνια”
Το ευτύχημα σ΄αυτήν την ιστορία είναι πως η καθημερινή πειθαρχημένη ρουτίνα παράγει εύκολα ισορροπία και γαλήνη μεταξύ μυαλού και σώματος.
Ισχύει για όλους και προκύπτει με πολύ φυσικό τρόπο και αβίαστα.
Χρήστος Γαρέφης
Photo cover:pixabay.com/cesardv/triathlon
Διαβάστε επίσης:
