Ήταν σαν σήμερα, 18 Αυγούστου του 2017 όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, η Ζωίτσα του ελληνικού κινηματογράφου, η “ξανθιά αγαπημένη” του ελληνικού κινηματογράφου.
Σήμερα, συμπληρώνονται 6 χρόνια από τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη, μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του ελληνικού θεάματος που είχε πάντα κάτι να πει στις συνεντεύξεις της. Ένα βιβλίο ανοιχτό που ποτέ δεν κρύφτηκε και με θάρρος μιλούσε δημόσια ακόμη και για οικογενειακά ζητήματα που άλλοι σταρ, θα κοιτούσαν πώς να τα κρατήσουν “κλειδωμένα” πίσω από τους τοίχους των σπιτιών τους.
Αλλά η Ζωή Λάσκαρη δεν ήταν έτσι. Γι’ αυτό και με θάρρος και θέλοντας να βοηθήσει και άλλες οικογένειες σε ίδια θέση με τη δική της, είχε μιλήσει ανοιχτά για τον εθισμό στα ναρκωτικά της μεγάλης της κόρη της, Μάρθας Κουτουμάνου και το ταξίδι προς την απεξάρτηση. Γενικά, η σπουδαία ηθοποιός μιλούσε πάντα ανοιχτά και έτσι ξέρουμε σχεδόν τα πάντα για εκείνη. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν είναι και τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό.
Ας τις δούμε:
Η Ζωή Λάσκαρη μεγάλωσε μέσα στην ορφάνια. Τον πατέρα της δεν τον γνώρισε ποτέ και η μητέρα της πέθανε όταν η ηθοποιός ήταν ακόμα μικρό παιδί.
«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.
Όταν πήρε μέρος στα καλλιστεία που διοργάνωνε η «Απογευματινή» – κρυφά από τον παππού και τη γιαγιά της, που ήταν οι νόμιμοι κηδεμόνες της – ήταν μόλις 16 χρονών. Επειδή, όμως, συμμετείχαν μόνο όσες κοπέλες είχαν συμπληρώσει τα 18, η Ζωίτσα πλαστογράφησε την ηλικία της, προσθέτοντας δύο χρόνια.
Μάλιστα, την ψεύτικη αυτή δήλωση την “πλήρωσε” αργότερα. Όπως είχε αποκαλύψει η ίδια, της έμειναν λανθασμένα τα δύο επιπλέον χρόνια. “Γράφουν το 1942 ως ημερομηνία γέννησης και όχι το 1944. Δεν είναι γελοίο; Ο Βουτσινάς έλεγε: «όταν λες ψέματα σε κάποιον δεν πειράζει. Όταν λες στον εαυτό σου είναι επικίνδυνο», είχε πει σε συνέντευξή της.
Ο ρόλος που εκτόξευσε την καριέρα της Λάσκαρη, ήταν εκείνος της Ρέας στον Κατήφορο του Γιάννη Δαλιανίδη. Ωστόσο, αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι πως ο ρόλος αρχικά προοριζόταν για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά εκείνη τον απέρριψε καθώς ήταν πολύ τολμηρός για εκείνη. Μετά από αυτή την ταινία η Ζωή Λάσκαρη θα προσληφθεί μόνιμα στη Φίνος Φιλμ με μηνιαίο μισθό.
Χρόνια μετά, η Αλίκη είχε πει το “ναι” στον Γιώργο Τζαβέλλα για την ταινία “Στον αστερισμό της Παρθένου” παρά τους αρχικούς της δισταγμούς. Κι ενώ όλα ήταν έτοιμα, η Βουγιουκλάκη έκανε πίσω καθώς και πάλι φοβήθηκε μιας και ο ρόλος ήταν τολμηρός. Η ταινία έμεινε για χρόνια στο συρτάρι, μέχρι που προτάθηκε στη Λάσκαρη, η οποία είπε το “ναι” σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
Μπορεί να γνωρίζουμε για τους δύο γάμους της και τον μεγάλο έρωτα που έζησε με τον Τόλη Βοσκόπουλο, αλλά είχε στο ενεργητικό της κι έναν άγνωστο αρραβώνα. Όταν «ξέμεινε» στην Αμερική, όπου πήγε για να λάβει μέρος στα καλλιστεία «Μις Υφήλιος», εργάστηκε ως μοντέλο, αλλά και ως πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων κ.λπ. Όπως αναφέρει και ο Μάκης Δελαπόρτας, στη βιογραφία της, στη Βοστώνη η Ζωή Λάσκαρη έκανε και έναν άγνωστο αρραβώνα με έναν πλούσιο Αμερικανό, ονόματι Μόρις Στερν, τον οποίο γνώρισε στο σπίτι μιας οικογένειας Ελλήνων ομογενών.
Ο Στερν ήταν νέος, όμορφος και ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου ετοίμων ενδυμάτων, αλλά αποδείχτηκε αλκοολικός και μανιώδης συλλέκτης όπλων. Όταν το κατάλαβε η Ζωίτσα του ζήτησε να χωρίσουν και μέσα σε πέντε μέρες το «έσκασε», για την Ελλάδα με το υπερωκεάνειο «Βασίλισσα Φρειδερίκη. Οι προετοιμασίες για το ταξίδι της επιστροφής έγιναν γρήγορα και μεγάλη μυστικότητα, λόγου φόβου μιας πιθανής βίαιης αντίδρασης από την πλευρά του επικίνδυνου «μνηστήρα»…
Τον Ιούνιο του 1976 παντρεύτηκε, μόλις μετά από έξι μήνες σχέσης, τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο στον Μετόχι του Παναγίου Τάφου, στην Πλάκα, με κουμπάρο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και ελάχιστους καλεσμένους. Ωστόσο, αυτός ο γάμος παραλ΄ίγο να μη γίνει ποτέ!
Όπως είχε αποκαλύψει η ίδια η Ζωή Λάσκαρη στο περιοδικό «Life and Style»: «Την ημέρα του γάμου μας, αποφάσισα τελικά να μην πάω στην εκκλησία. Είχα άσχημες εμπειρίες από τον πρώτο μου γάμο και δίστασα. Εάν δεν με έπαιρνε με το ζόρι ο αδελφικός μου φίλος, ο Χρήστος Νομικός, δεν θα παντρευόμουν εκείνη την μέρα…»
Το 1980 η Ζωή Λάσκαρη εμφανίσθηκε ολόγυμνη – για ελάχιστα δευτερόλεπτα- στο θεατρικό σανίδι, ενσαρκώνοντας την εταίρα Φρύνη, στο ομώνυμο, ιστορικό έργο του Γιώργου Ρούσσου. Αν και η συγκεκριμένη σκηνή, ήταν λειτουργικό κομμάτι της ιστορίας, το κοινό, αποδοκίμασε την πρωταγωνίστρια με φωνές, υβριστικά, ανώνυμα γράμματα και απειλητικά τηλεφωνήματα.
Μάλιστα, όταν ένας οργισμένος θεατής φώναξε «αίσχος», μες στο σκοτάδι, η Λάσκαρη δεν άντεξε και λιποθύμησε επί σκηνής. Μετά από ένα μήνα αντιδράσεων και σκληρής κριτικής, αποφάσισε τελικά να κατεβάσει την παράσταση, με μεγάλο κόστος, οικονομικό και ψυχολογικό.
