Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια σπάνια φωτογραφία, στην οποία ο Δημήτρης Χορν ερμηνεύει μια συγκλονιστική σκηνή από το έργο “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι” του Όσκαρ Ουάιλντ που ανέβηκε στις 18 Ιουλίου του 1946 στο θέατρο “Κατερίνας”.
Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του: «Ο 25χρονος Δημήτρης Χορν σε μια συγκλονιστική σκηνή από το έργο “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι” του Όσκαρ Ουάιλντ που ανεβαίνει την Πέμπτη 18 Ιουλίου του 1946 στο θέατρο “Κατερίνας” στην πλατεία Κυριακού (σημερινή πλατεία Βικτωρίας) σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζίσκου από την “Νέα Σκηνή Μελίνα Μερκούρη -Νίκος Χατζίσκος).
Ένα από τα αριστουργήματα της κλασικής λογοτεχνίας το οποίο προκάλεσε κατά την κυκλοφορία του τον Ιούνιο του 1890 θύελλα αντιδράσεων, καθώς θεωρήθηκε ότι σκανδαλίζει τα βικτωριανά ήθη. Ο κορυφαίος Έλληνας ηθοποιός ερμηνεύει με τρόπο καθηλωτικό τον κεντρικό ήρωα Ντόριαν Γκρέι, έναν πανέμορφο, νάρκισσο και κοσμικό νέο, ο οποίος εκστασιασμένος κυριολεκτικά μπροστά στον πορτραίτο με το πρόσωπο του που έχει φιλοτεχνήσει ο διάσημος ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγουορντ, αποφασίζει να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νιότη και ομορφιά, χωρίς να αναλογιστεί τις καταστροφικές συνέπειες της απόφασης αυτής. Καθώς επιδίδεται σε μια άκρως διεφθαρμένη και γεμάτη πάθη ζωή, τα σημάδια της εσωτερικής αλλοίωσης δεν διαφαίνονται στο πρόσωπο του που παραμένει το ίδιο όμορφο και νεανικό αλλά αποτυπώνονται στο πορτραίτο που φανερώνει τραγικά τα σημάδια της φθοράς της ψυχής του. Στην φωτογραφία, ο κορυφαίος ηθοποιός βρίσκεται στην σκηνή μαζί με τον σπουδαίο θεατράνθρωπο Στέλιο Βόκοβιτς που υποδύεται τον καλλιτέχνη που φιλοτεχνεί το πορτραίτο ενώ στην παράσταση συμμετέχει και η αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη που ερμηνεύει έξοχα την φτωχή, πανέμορφη και ταλαντούχα ηθοποιό Σίβυλλα Βέην την οποία ερωτεύεται ο Ντόριαν και όταν αργότερα της εκμυστηρεύεται ότι πλέον δεν την αγαπά, εκείνη αυτοκτονεί.
Η παράσταση αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς και κλείνει θριαμβευτικά την σεζόν με τους θεατές να θυμούνται για χρόνια την ονειρεμένη ερμηνεία του νεαρού τότε πρωταγωνιστή. Πνευματώδης, ιδιοφυής, φινετσάτος, απίστευτα δοτικός σε συναδέλφους και ανθρώπους που είχαν πραγματικά ανάγκη, γενναιόδωρος, ανασφαλής και φοβερά ιδιότροπος πολλές φορές, ο μεγαλύτερος απλά ηθοποιός που πέρασε από το ελληνικό θέατρο».
