Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από την Κατερίνα Γιατζόγλου, πριν από 16 χρόνια. Περιγράφει και αναλύει το κοινωνικό γίγνεσθαι των πλουσίων και που μοιάζει τόσο τωρινό!
Πριν δέκα ημέρες, ήρθε στην Αθήνα, μία πολύ καλή μου φίλη, η Τερέζα. Είναι Κύπρια, αλλά μεγάλωσε στο εξωτερικό και μέχρι σήμερα εκεί περνά τον μισό χρόνο. Είναι αυτό που λέμε “international”. Είναι χαρισματική, πανέξυπνη και στη ζωή της έχει γνωρίσει πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους.
Πήγαμε στη Ράτκα, γιατί είναι πια η μόνιμη επιλογή της – που με βρίσκει εξάλλου και απόλυτα σύμφωνη. Καθίσαμε στο τραπέζι και απέναντί μας ακριβώς, καθόταν μία παρέα. Ο ένας από αυτούς ήταν από τους top Έλληνες επιχειρηματίες, πολύ πετυχημένος, πολύ ικανός, πολύ τυχερός – μόνο στην επαγγελματική – ζωή του. Και πολύ πλούσιος βέβαια. Δίπλα του καθόταν ένα ζευγάρι, “χλιμίτζουρες”, με απόλυτη έπαρση και ύφος Δουκίσσης – όχι, Πλακεντίας- αλλά Κωλοπετινίτσας!
Ο επιχειρηματίας μάς χαιρέτισε ευγενικά και χαλαρά, όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Οι “χλιμίτζουρες”, όπως συμβαίνει πάντα, μπέρδεψαν το “σνομπ” με το “rude”. Κλασικό νεόπλουτο, ελληνικό!
Μετά από λίγο, η Τερέζα κοίταξε φευγαλέα το απέναντι τραπέζι και μου είπε: Κατερίνα μου, αρκετοί άνθρωποι παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά! Κι αυτό είναι αστείο. Καλό, πολύ καλό, και πολύ καθημερινό.
…Και τα περισσότερα από τα media είναι “χλιμίτζουρες”. Πουλάνε μούρη εκ του μη έχοντος, και ψέμα. Άλλο ψέμα, άλλο παραμύθι. Το ψέμα είναι κακόβουλο, κακοπροαίρετο, απ’ το ψέμα κερδίζεις, εξαπατάς… Νομίζω, ότι οι περισσότεροι είμαστε πια υποψιασμένοι περί του θέματος… Και όπως λέει ο direct, Σταμάτης Κραουνάκης, οι περισσότεροι από τους εγχώριους “σταρ”, που μονοπωλούν τα έντυπα, δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τους λογαριασμούς τους! Καλό, πολύ καλό, και πολύ καθημερινό!
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι, “μιντιάδες” που σέβονται τον εαυτό τους καταρχάς και το κοινό τους κατ’ επέκταση. Τα προϊόντα τους πουλάνε παραμύθι και είναι μια χαρά.
Τα ταξιδιωτικά περιοδικά έχουν μία εντιμότητα στο παραμύθι. Γι’ αυτό και μου άρεσαν πάντα. Σε “βάζουν” στο παιχνίδι! Δεν σε κοροϊδεύουν, όμως. Δεν σου δείχνουν για παράδειγμα την καινούρια σεξοβόμβα, θεά, που άμα την δεις στην πραγματικότητα – ούτε καν – που λέει και ο γιος μου. Η “θεά” που ζωγραφίζει το κομπιούτερ, πέρασε και δεν ακούμπησε, με τη χαμηλοκώλα μπουτού, βλογιοκομμένη και ξεθωριασμένη της πραγματικότητας. Πολλά τα ευτράπελα που ακούγονται στα πηγαδάκια για φωτογραφίες κι εξώφυλλα “σταρ” που “δεν πέρασαν” από το κομπιούτερ!
Όμως η εικόνα ενός τοπίου, ενός κτηρίου, κάποιας πλατείας, ενός μνημείου, μιας λίμνης, πόσο μπορεί να “μεταλλαχθεί”; Απλά, από κανονική εικόνα, γίνεται παραμυθένια. Και ειδικά, τέτοιες εικόνες δεν “φτιάχνονται” από κανένα κομπιούτερ, αλλά στο μυαλό και το ταλέντο του φωτογράφου. Γιατί, ο ουρανός, τα χρώματα και τα δειλινά, είναι από μόνα τους τέλεια! Απλά, θέλουν το κατάλληλο χέρι για το “κλικ”.
Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι, φοράω σαγιονάρες, τιραντάκι, και γκρίζα διάθεση. Και βγαίνω από το Heathrow του Λονδίνου και οι 15 βαθμοί Κελσίου με προσγειώνουν κανονικά! Ψάχνω μπουφάν, πασμίνα για το λαιμό και τα ίσια μποτάκια μου. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή, το Λονδίνο μυρίζει πάντα το ίδιο. Λίγο πηχτά, μια δόση πούρου, βρεγμένο χώμα, πράσινα φύλλα πασπαλισμένα με καμένο ξύλο κα στάχτες.
Ο Τάζι, ο Ινδός οδηγός που με πηγαινοφέρνει χρόνια, μου χαμογελάει και ανοίγει τη μικρή τηλεόραση του αυτοκινήτου, γνωρίζοντας την αγαπημένη μου συνήθεια. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο λίρες είναι τα χρήματα που “σήκωσαν” οι Βρετανοί από τη Northern Rock Bank, γιατί κάποιος “σφύριξε κλέφτικα” ότι η συγκεκριμένη τράπεζα δεν έχει cash. Μέσα σε 8 ώρες το 1/3 των καταθέσεων έκανε φτερά και πριν το μεσημέρι ο πρόεδρός της βγήκε, ζήτησε συγγνώμη από τον βρετανικό λαό και απολογήθηκε.
Σ’ όλες τις πολιτισμένες χώρες, με εξαίρεση την Ουγκάντα, την Κολομβία, τη Ζιμπάμπουε, την Ελλάδα και καμιά δυο άλλες, οι πολίτες προστατεύονται σε επικίνδυνες, επείγουσες περιπτώσεις από το κράτος, πάντα!
