Σάββατο με Μπαχ-τζούνιορ και σκύλο. Έξυπνη φίλη έρχεται και μου ανακοινώνει πως χωρίζει. Βρήκε την πρώτη αντένδειξη. «Δε θα με πιάσει εμένα κορόιδο», λέει. «Μέχρι στιγμής τηρώ τους κανόνες και τις αρχές μου. Γι’ αυτό δεν έχω χάσει από άντρα. Γιατί στην πρώτη αντένδειξη φεύγω».
Απαλή φίλη, λεπτεπίλεπτη. Και ήδη δυσκολεύεται.
Ήδη ψάχνει με αγωνία τον επόμενο.
Αυτού του είδους η επιβιωτική ευφυΐα, σκέφτομαι, είναι για τη γυναίκα ό,τι το αγκάθι για το σκαντζόχοιρο.
Δεν έχω από πού να την πιάσω.
Μεταξωτή γυναίκα, γεμάτη αγκάθια. Τα έχει χάσει όλα, νομίζω, γιατί τρέμει μην τυχόν και χάσει.
Πολλές φορές απορριμμένη, υποψιάζομαι. Αυτή είναι η μοίρα όσων δεν χάνουν.
Η λυπημένη φάρσα. Του να παρατάνε πρώτοι αυτούς που πρώτοι τους απέρριψαν.
Λίγα πράγματα χωρίζουν το φρικαλέο από το κωμικό.
Την ξέρω τη μάρκα. Άνθρωποι που φεύγουν όχι για την αντένδειξη. Όχι επειδή το θέλουν. Αλλά επειδή οσμίζονται την απόρριψη που έρχεται.
Το επιβιωτικό «ποιός αφήνει ποιόν» τίθεται πάνω από το «ποιος θέλει ποιόν και πώς τον διεκδικεί».
Ξύπνιοι και επουσιώδεις. Φίλοι και τους αγαπάμε.
Στα ερωτικά τους, ράτσα δεύτερη, χαμηλή.
Σάββατο πρωί. Ερωτευμένοι, λένε και όμως.
Ξυπνάνε έξυπνοι. Επιτίθενται για να αποτρέψουν επιθέσεις.
Τρομοκρατούν για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους.
Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν.
Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο. Άκυρη εξυπνάδα.
Το νιώθεις όταν οι διαλυμένοι μέντορες δίνουν χρηστικές οδηγίες.
Για να πάθεις τα ίδια με δαύτους.
Μαλβίνα Κάραλη, “Σαββατογεννημένη”, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/kudybadorota/woman
Διαβάστε επίσης:
