«Ο ρόλος του κωμικού ηθοποιού είναι να κάνει το ακροατήριο να γελάει τουλάχιστον μία φορά κάθε 15 δευτερόλεπτα», είχε πει κάποτε ο Αμερικανός κωμικός ηθοποιός Lenny Bruce. Και σίγουρα ο Χρόνης Εξαρχάκος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ηθοποιών.
Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιος που να μην το συμπεριλάβει στους κορυφαίους κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Και παρά το γεγονός ότι οι ρόλοι του στην πλειοψηφία ήταν δεύτεροι – τρεις φορές όλες κι όλες στην καριέρα του ήταν ο πρωταγωνιστής- με το πηγαίο χιούμορ και την ατόφια κωμική φλέβα του, κατάφερνε και αναδεικνυόταν σε πρωταγωνιστή. Και λατρεύτηκε από το κοινό.
Ο Χρόνης Εξαρχάκος και στην πραγματική του ζωή είχε πολύ χιούμορ, ήταν η ψυχή της παρέας, όμως, είχε και αρκετές συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αλλά θα πείτε και ποιος δεν έχει συναισθηματικές μεταπτώσεις; Ποιος δεν περνάει από το γέλιο στη θλίψη και τούμπαλιν; Όμως, λέγεται ότι οι κυκλοθυμίες του ηθοποιού ήταν παροιμιώδεις. Και αρκετοί τις απέδιδαν στη στενάχωρη οικογενειακή του ιστορία.
Ο Πολυχρόνης Έξαρχος (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου σε μία φτωχή οικογένεια. Μεγάλωσε στην Αθήνα, στην Πλάκα, ενώ τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Από παιδί, κιόλας, έπρεπε να φροντίζει τη μητέρα του που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Μάνα και γιος ανέπτυξαν μία ιδιαίτερη σχέση, που έμελλε να καθοδηγήσει και την ενήλικη ζωή του. Ο Χρόνης είχε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του, ήταν ιδιαίτερα δεμένος μαζί της, ενώ δεν έφυγε ποτέ από κοντά της. Ακόμη και όταν ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή του (με αρκετή καθυστέρηση), όταν εκείνος είχε περάσει τα 30 του χρόνια και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, ο γιος έμεινε εκεί δίπλα της.
Η σχέση εξάρτησης με τη μητέρα του -του είχαν δώσει και το παρατσούκλι “μαμάκιας” – ήταν ένα από τα θεατρικά κουτσομπολιά της εποχής, ενώ οι φίλοι του τον πείραζαν πως ο Χρόνης φοβόταν τη μητέρα του. Άλλωστε, οι «κακές γλώσσες» έλεγαν ότι η μητέρα του, Άννα λειτουργούσε χειριστικά πάνω του και δεν ενέκρινε ποτέ τις επιλογές του, κυρίως όταν εκείνες είχαν να κάνουν με την προσωπική του ζωή. Και η μητέρα του, έλεγαν, ήταν ο λόγος που ο Εξαρχάκος δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης απέδιδε τις κυκλοθυμίες του ηθοποιού, στην καταπίεση που ένιωθε από τη μητέρα του και που όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο έντονη. Ο Χρόνης από τη μία ήταν η ψυχή της παρέας και από την άλλη ένας άνθρωπος μοναχικός, χαμηλών τόνων, που του άρεσε να ζει διακριτικά μακριά από σκάνδαλα.
Το 1982, ο Χρόνης Εξαρχάκος διαγνώστηκε με καρκίνο. Πήγε στο Λονδίνο και υποβλήθηκε σε επέμβαση, όμως, η εγχείρηση δεν πήγε καλά. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έδωσε με μεγάλη αξιοπρέπεια την άνιση μάχη, απέναντι στην αρρώστια που τον κατέτρωγε.
Ο ηθοποιός ταλαιπωρήθηκε πολύ, αλλά ποτέ δεν έχασε το χιούμορ του. Ακόμη και όταν η κατάσταση της υγείας του ήταν επιβαρυμένη και ήταν μόνιμα στο νοσοκομείο. Όπως είχε εξομολογηθεί ο Κώστας Βουτσάς, στον καλό του φίλο άρεσε να πειράζει τις νοσοκόμες και να σπάει πλάκα.
Στον «Άγιο Σάββα» όπου νοσηλευόταν, δίπλα του βρέθηκαν οι λιγοστοί, αλλά καλοί του φίλοι. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1984, ο αγαπημένος Χρόνης έφυγε από τη ζωή στα 52 του χρόνια. Η καλή του φίλη Μάρθα Καραγιάννη είχε δει όνειρο τον θάνατό του.
Ανάμεσα στους λίγους, αλλά καλούς φίλους του Χρόνη, ήταν και η Ρένα Βλαχοπούλου. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί στον κινηματογράφο, και μάλιστα μας έχουν χαρίσει μία από τις πιο επικές σκηνές της μεγάλης οθόνης, το “τράβα μαλλί” μέσα στο αεροπλάνο στην ταινία, “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”. Σε αυτήν, υποδύονταν τα αδέλφια. Και η σπουδαία ηθοποιός ήταν για εκείνον στην πραγματική ζωή, η αδελφή που δεν είχε.
Πριν λίγα χρόνια, ο αδελφός της Ρένας Βλαχοπούλου, Σπύρος αποκάλυψε μια άγνωστη ιστορία για τα δύο κινηματογραφικά αδέλφια. Σε συνέντευξή του, είχε αποκάλυψε πως η Ρένα είχε βοηθήσει πολύ τον Χρόνη Εξαρχάκο, όταν εκείνος αρρώστησε με καρκίνο. Η Βλαχοπούλου ήταν εκείνη που έδινε όλα τα νοσήλια, πλήρωνε τα πάντα για τον Χρόνη.
Όταν πέθανε ο ηθοποιός, έμεινε πίσω η υπερήλικη και άρρωστη μητέρα του, η οποία ήταν πολύ φτωχή. Η Ρένα Βλαχοπούλου την πήρε υπό την προστασία της μέχρι που έκλεισε τα μάτια της και εκείνη, έναν χρόνο μετά το θάνατο του παιδιού της, καθώς δεν άντεξε τον πόνο της απώλειάς του.
