Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μας κωμικούς ηθοποιούς του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου.
Μάς χάρισε μοναδικές ερμηνείες και ατάκες και έμεινε για πάντα ζωντανός στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Ωστόσο, ο ηθοποιός δεν ξεκίνησε με κωμικούς ρόλους, όπως θα περιμέναμε.
Ο δημοσιογράφος Άρης Λουπάσης μοιράστηκε μια σπάνια φωτογραφία του ηθοποιού, που δεν είχαμε ξαναδεί. Είναι από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1938 σε ηλικία 26 ετών στην παράσταση του Εθνικού «Βασιλιάς Ληρ».
Στην ρετρό, ασπρόμαυρη φωτογραφία που ανέσυρε από το αρχείο του, ο ηθοποιός είναι πραγματικά αγνώριστος καθώς τον έχουμε στο μυαλό μας σε μεγαλύτερη ηλικία.
Τότε, ερμήνευσε έναν ιππότη και θα ξεχωρίσει, ενώ θα δεχθεί τα συγχαρητήρια του Αιμίλιου Βεάκη που ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο στην παράσταση. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού λέγοντας στους γονείς του ότι θα σπουδάσει δάσκαλος σε ιεροδιδασκαλείο καθώς γνωρίζει την αρνητική τους άποψη για τον συγκεκριμένο χώρο.
Το 1935 απορρίπτεται από το Εθνικό λόγω βαριάς προφοράς (από το Διακοπτό Αχαΐας) αλλά την επόμενη χρονιά γίνεται δεκτός όπου και θα αποφοιτήσει το 1938 με άριστα.
Το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που θα λάβει η μητέρα του από τον Βεάκη θα την χαροποιήσει αρχικά πιστεύοντας πως είναι από τον Διευθυντή του ιεροδιδασκαλείου, όταν όμως αντιλαμβάνεται την αλήθεια δηλώνει στον νεαρό Διονύση ότι θα τον αποκληρώσει.
Την επόμενη χρονιά η πολύ καλή κριτική που θα λάβει για την ερμηνεία του στα «Δημιουργηθέντα Συμφέροντα» στο Εθνικό και η οποία θα δημοσιευθεί σε εφημερίδα δίπλα σε άρθρο για αγαπητό πολιτικό της περιοχής του θα είναι η αρχή για να αποδεχθεί η μητέρα του την ενασχόληση του και να γίνει μεγάλη θαυμάστρια του.
Την καριέρα του θα διακόψει ο πόλεμος όπου θα υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή και με την επιστροφή του θα συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου σε δυνατούς ρόλους κλασικού ρεπερτορίου. Την δεκαετία του ’50 οι κινηματογραφικές του συμμετοχές σε ρόλους κακοποιών και ανθρώπων του υποκόσμου δεν τον ευχαριστούν ιδιαίτερα καθώς επιθυμεί να ξεδιπλώσει το πηγαίο κωμικό του ταλέντο, γεγονός που θα επιτύχει με τεράστια επιτυχία τα επόμενα χρόνια.
Ένα “ιερό τέρας” του θεάτρου και του κινηματογράφου που κατάφερε με μοναδική μαεστρία να εμβαθύνει στους ρόλους και με ασύλληπτους αυτοσχεδιασμούς να συνδυάσει δεξιοτεχνικά το έντονα κωμικό με το δραματικό στοιχείο, δίνοντας με το έργο του νόημα στην τέχνη της υποκριτικής.
