«Να κάνω νάνι…», αυτές ήταν οι τελευταίες τρεις λέξεις του 4χρονου αγοριού προς τη μητέρα του πριν κλείσει για πάντα τα μάτια του. Ήταν οι τελευταίες τρεις λέξεις του Παναγιώτη Βασιβέλλη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, χωρίς ποτέ να κατανοήσει, γιατί κάποιοι τού στέρησαν το δικαίωμα στην ελπίδα. Τού στέρησαν να παλέψει για τη ζωή του.
Έχουν περάσει 22 χρόνια από τον θάνατο του Παναγιώτη Βασιλέλλη (τον Μάρτιο του 2001), του παιδιού που έπεσε θύμα της ελληνικής γραφειοκρατίας. Ο Παναγιώτης είχε διαγνωσθεί το 1999 με μία σπάνια μορφή λευχαιμίας. Ήταν μόλις δεκαοκτώ μηνών. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν οι ιατρικές υποδομές για να σώσουν το αγοράκι. Η μόνη σωτηρία του ήταν να πάει στις ΗΠΑ στο νοσοκομείο «Μεμόριαλ», για να υποβληθεί σε μία ειδική θεραπεία. Τα έξοδα του ταξιδιού ήταν υπέρογκα. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι του μόχθου και ο οικοδόμος πατέρας του είχε αφήσει στην άκρη τη δουλειά, ψάχνοντας τρόπους για να γιατρευτεί το μοναχοπαίδι τους.
Τότε, ένας τοπικός σταθμός στη Μυτιλήνη, από όπου ήταν η οικογένεια, ξεκίνησε έναν φιλανθρωπικό έρανο προκειμένου να μαζευτούν τα χρήματα που απαιτούνταν για να μπορέσει να ταξιδέψει ο Παναγιώτης στην Αμερική. Η ιστορία του μωρού γίνεται γνωστή στο Πανελλήνιο και όλη Ελλάδα γίνεται μια μεγάλη αγκαλιά για τον Παναγιώτη και τους γονείς του.
Τα χρήματα συγκεντρώνονται και καθώς θα περίμενε κανείς πως ο μικρούλης θα έφευγε για την Αμερική για να δώσει τη δική του μάχη με τη σπάνια μορφή καρκίνου, δυστυχώς, πέφτει πάνω στην ανίατη ασθένεια του ελληνικού δημοσίου, τη γραφειοκρατία.
Η «Εθνική Τράπεζα», όπου είχε ανοιχτεί ο λογαριασμός, τον χαρακτήρισε “ερανικό” και πατώντας στο νόμο 5101 τού 1931, δεν επέτρεψε την άμεση αποδέσμευση χρημάτων. Αποδεσμεύθηκαν μόλις δώδεκα εκατομμύρια δραχμές, με αποτέλεσμα ο Παναγιώτης να κλείσει για πάντα τα μάτια του στις 5 Μαρτίου 2001.
Ο θάνατός του συντάραξε το Πανελλήνιο. Ο Παναγιώτης είχε γίνει το μικρό παιδί όλων των Ελλήνων. Παρακολουθούσαν όλοι με αγωνία την πορεία της υγείας του, αλλά και τις προσπάθειες να μαζευτούν τα χρήματα για να φύγει για την Αμερική.
«Δεν μας έμεινε τίποτα» δήλωνε συντετριμμένος ο πατέρας του, Στρατής Βασιλέλλης. «Χάσαμε το
παιδί μας. Χάσαμε τον κόσμο όλο. Μόνο να παλέψουμε την αδικία μπορούμε, μ’ όση δύναμη έχουμε“. Η καρδιά των γονιών έχει πετρώσει και το μόνο που ζητούν πια ήταν δικαιοσύνη. Να αποδοθούν ευθύνες σε όσους με τις ενέργειές τους και με την αδιαφορία τους για μια παιδική ψυχή,
“έκοψαν” το νήμα της ζωής του μονάκριβου παιδιού τους, που του στέρησαν την ελπίδα, απλά και μόνο για να τηρήσουν το γράμμα του νόμου.
Ο θάνατος του Παναγιώτη παίρνει και πολιτικές διαστάσεις, με τις δηλώσεις υπουργών και στελεχών της τότε κυβέρνησης να “ρίχνουν” λάδι στη φωτιά, αντί να κατευνάσουν τα πνεύματα. «Έκλεισε το θέμα. Άλλη ερώτηση», είχε δηλώσει ο τότε υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, Αλέκος Παπαδόπουλος, στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το τραγικό αυτό περιστατικό.
Η τράπεζα, μετά από κρατική παρέμβαση, αποδέσμευσε το ποσό, διαθέτοντάς το «σε κοινωνικά ιδρύματα για το παιδί», δύο ημέρες μετά τον θάνατο τού Παναγιώτη Βασιλέλλη, προφανώς λόγω τής δημόσιας κατακραυγής και τής καταδίκης τής ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση εκδήλωσε την «θλίψη» της για τον θάνατο τού παιδιού και την «συμπαράστασή της στην οικογένεια», αρνούμενη ωστόσο τις ευθύνες που της αναλογούσαν.
Οι γονείς του Παναγιώτη κινήθηκαν νομικά, θέλοντας να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο του παιδιού τους. Τον Δεκέμβριο τού 2008, η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πώς ουδείς είχε ευθύνη για τον θάνατο του, ενώ το 2009 η αίτηση αναίρεσης τής αποφάσεως αυτής από τον αντεισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Δημήτριο Λεκκό, απορρίφθηκε από το Ποινικό Τμήμα τού Αρείου Πάγου. Και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. “Και τώρα νάνι….”
