8 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Μια ημέρα- υπενθύμιση. Για τους αγώνες που έγιναν και για εκείνους που πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται για την επίτευξη ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα.
Είμαι γυναίκα. Μια γυναίκα με έφερε στη ζωή. Μεγάλωσα για να γίνω γυναίκα.
Μεγάλωσα με όλες τις πριγκίπισσες της Disney, με τη Σταχτοπούτα και τη Μικρή Γοργόνα να είναι οι αγαπημένες μου. Εκείνα τα κορίτσια -οι ηρωίδες των παιδικών μου χρόνων- ήταν όμορφα και λαμπερά αλλά και αδύναμα, άβουλα και ταπεινά. Συνήθως φτωχές και καταπιεσμένες με μια ανδρική φιγούρα να αποδεικνύεται ο «σωτήρας».
Μεγάλωσα στα ροζ, στα φρου φρου και τις κούκλες. Η μάνα μου με έμαθε να αγαπώ, να φροντίζω, να κάνω ένα βήμα πίσω, να μην ενοχλώ.
Στην πορεία συνειδητοποίησα πως όλος ο κόσμος με θέλει γυναίκα. Ταπεινή, χωρίς φωνή.
Και σε ένα γύρισμα του χρόνου, έμαθα ότι για να επιβιώσω πρέπει να επιμείνω. Έμαθα ότι έχω φωνή, η οποία όταν ενώνεται με άλλες γίνεται ακόμη πιο δυνατή. Έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου αλλά και τις αδερφές μου.
Έμαθα πως όπου κι αν θέλω να πάω, θα τα καταφέρω. Όχι, δεν είναι εύκολη διαδρομή. Καμιά φορά τα παρατάω και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα για μέρες. Άλλες βλέπω το φως και νιώθω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Κάποιες φορές με βλέπω όμορφη. Κι άλλες φορές με βλέπω άσχημη. Κάποιες φορές πιστεύω σε μένα. Άλλες με κρίνω και αμφισβητώ την ίδια μου την ύπαρξη.
Κι αυτό το ταξίδι συνεχίζεται. Αλλά σήμερα είμαι μια μεγάλη γυναίκα με κόρες, αδερφές, φίλες και ανιψιές. Και είμαι περήφανη για όλες τους.
Είμαστε γυναίκες και ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν της Σταχτοπούτας και της Μικρής Γοργόνας. Άλλωστε το χρωστάμε στις μαμάδες μας, στις γιαγιάδες μας, στις προγιαγιάδες μας. Και κυρίως το χρωστάμε στο μέλλον μας: τα παιδιά.
Πώς μπορούν να βοηθήσουν τα βιβλία; Οι ιστορίες για ηρωίδες που πήγαν κόντρα στο κατεστημένο και διεκδίκησαν αυτά που τους αξίζουν. Πηγή έμπνευσης και δύναμης.
Μεγαλώνοντας κορίτσια που αγαπούν τον εαυτό τους
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Ο κόσμος μας είναι αρκετά τοξικός για τα κορίτσια. Τα κορίτσια μεγαλώνουν ακούγοντας ότι μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν, όμως πολύ συχνά νιώθουν ότι πρέπει να το κάνουν τέλεια. Δεν υπάρχει χώρος για λάθη ή ατέλειες, δεν υπάρχει ανοχή στα ελαττώματα. Ο φόβος του να ντροπιαστούν ή να κριθούν μπορεί να υποσκάψει τις δυνατότητές τους και να τους στερήσει την ευτυχία.
Οι προκλήσεις είναι πολλές και η πρόοδος αργή. Θα διανύσουμε, όμως, όση απόσταση κι αν χρειαστεί για να σπάσουμε τα κοινωνικά καλούπια. Και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του βιβλίου. Δεν πρόκειται για ένα εξειδικευμένο εγχειρίδιο ανατροφής παιδιών που υπαγορεύει μια σειρά από υπέροχους-στη-θεωρία-αλλά-απίθανους-να-συμβούν-ποτέ κανόνες για γονείς που προκαλούν ενοχές. Είναι περισσότερο η οπτική γωνία τόσο της μητέρας όσο και του πατέρα που αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις που αντιμετωπίζετε κι εσείς αυτή τη στιγμή. Είναι αυτό που επιχειρούμε να κάνουμε τον περισσότερο καιρό, μέσα από τους περιορισμούς της ζωής και των ατελών εαυτών μας, να μεγαλώσουμε κόρες που αγαπούν τους εαυτούς τους.
Ασφαλώς σε αυτές τις σελίδες θα βρείτε συμβουλές που μπορεί να μη λειτουργήσουν για τη δική σας οικογένεια. Ίσως θα αποτελέσουν έμπνευση για να σκεφτείτε μια διαφορετική, αλλά το ίδιο αποτελεσματική, προσέγγιση που θα ταιριάζει στη δική σας μοναδική κατάσταση. Ή ίσως και όχι. Ας συμφωνήσουμε απλώς από την αρχή ότι στοχεύουμε στο να είμαστε «αρκετά καλοί γονείς».
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Η Έλενα Ακρίτα προχωράει στην πιο γενναία της εξομολόγηση με τη γνώριμη δυνατή γραφή της μιλάει σε όλες και όλους για τις απώλειες και τα τραύματα των παιδικών χρόνων, την κατάθλιψη και τα υπνωτικά χάπια, τον δύσκολο και σπουδαίο ρόλο της μάνας, τον ηλικιακό ρατσισμό.
Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες πίσω από μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. «Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα», λέει Έλενα Ακρίτα κι αυτό ακριβώς κάνει. Και εμείς ταυτιζόμαστε απόλυτα μαζί της.
Τα πρώτα άκακα δείγματα της κατάθλιψης, τις ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές, η λεκτική κακοποίηση, οι γυναίκες μιας άλλης εποχής και όσα διαιωνίζονται εν έτη 2023.
Πολύ συχνά, οι γυναίκες στην αρχαία ελληνική μυθολογία κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες. είναι είτε δολοφονικές μέγαιρες με φριχτή κατάληξη είτε ενάρετα και τραγικά πιόνια με αμελητέα επίδραση.
Η Κίρκη είναι διαφορετική. Είναι μία από τις ελάχιστες γυναίκες της αρχαιότητας που επιτρέπεται να έχει δύναμη και δεν τιμωρείται γι’ αυτό στο τέλος της ιστορίας. Δεν είναι ούτε μοχθηρή ούτε αθώα, αλλά πολυσύνθετη.
Η Κίρκη αντιπροσωπεύει τη γυναικεία δύναμη και αυτό προκαλεί και τρομάζει. Είναι η γυναίκα που έχει περισσότερη δύναμη απ’ όση η κοινωνία λέει ότι πρέπει να έχει.
Η Κίρκη μέσα από την ιστορία της Madeline Miller έρχεται να αποδείξει πόσο επίκαιρη παραμένει η ιστορία της.
Η μπαλάντα του θλιμμένου καφενείου
Σε μια πόλη πληκτική, μικρή, ξεκομμένη απ’ όλα τα άλλα μέρη του κόσμου, στέκει γερμένο ένα κτίριο, με τα παντζούρια του κλειστά, καρφωμένα με σανίδες.
Δεν ήταν πάντα έτσι θλιμμένο και ετοιμόρροπο.
Ήταν το καφενείο της δεσποινίδας Αμέλια κι έσφυζε από ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της και η ιστορία του εξαδέλφου Λάιμον, που ζούσε μαζί της εκείνον τον καιρό. Και η ιστορία του πρώην συζύγου της, που γύρισε μια μέρα στην πόλη κι έφερε την καταστροφή…
Η Μπαλάντα του Θλιμμένου Καφενείου, ένα από τα ωραιότερα έργα της Carson McCullers, δημοσιεύεται εδώ μαζί με έξι ακόμα ιστορίες, μεταξύ των οποίων το Wunderkind, το πρώτο διήγημα που εξέδωσε η συγγραφέας.
Ιστορίες για τους αταίριαστους, τους χαμένους αυτού του κόσμου.
Ιστορίες για το άπιαστο όνειρο της αγάπης και το αιώνιο βάσανο της μοναξιάς, ειπωμένες με τη μαεστρία και τη δύναμη μιας από τις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
Με διαχρονική κοινωνική ευαισθησία και τρυφερότητα η McCullers αφηγείται ιστορίες για ανθρώπους διαφορετικούς που παλεύουν μάταια να ξεφύγουν από τη μοναξιά τους.
Όλο το έργο της ΜακΚάλερς, όπως έγραψε η κριτική του Time το 1951, το διατρέχει «ένα νήμα συμπάθειας για τους ντροπαλούς και τους μοναχικούς, τους εκκεντρικούς που στέκονται στο περιθώριο της ζωής και περιμένουν ένα άγγιγμα αγάπης».
Και είναι όλα αυτά τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αλλά και η μοναδική γραφή της που το κάνουν ένα έργο διαχρονικό.
Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό
Η Αντόνια έχει τέσσερα παιδιά, τον Μαριάνο από έναν εφηβικό έρωτα, και την πρωταγωνίστρια την Γκάια και δυο δίδυμα, από τον άντρα της, οικοδόμο που έχει μείνει τώρα παράλυτος. Είναι καθαρίστρια, ζει την οικογένειά της σε ένα υπόγειο είκοσι τετραγωνικών.
Η Αντόνια προσπαθεί με λύσσα να βγει από τη φτώχεια και να ανέβει κοινωνικά και αυτή και τα παιδιά της. Η προσπάθειά της θα επικεντρωθεί στην Γκάια, την οποία θα παρακολουθεί στο σχολείο, στις παρέες της, σε κάθε της βήμα.
Η Γκάια μεγαλώνει, ερωτεύεται, μπαίνει στο Πανεπιστήμιο, αλλά ποτέ δεν νιώθει ότι ανήκει πραγματικά στον κόσμο αυτό, πάντα υπάρχει η ταυτότητα της οικογένειάς της και το χάσμα που νιώθει μέσα της. Μια τραγωδία της αφήνε ένα τεράστιο κενό, μια ολοκληρωτική ρήξη με τη μητέρα της αλλά και το παρελθόν της.
Μια καθηλωτική ιστορία για το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες, ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα. Την πολύπλοκη σχέση μάνας κόρης. Τους κρατήρες των μικρών και μεγάλων καταστροφών που ίσως με τα χρόνια να γίνονται λίμνες.
Για τους μικρούς μας φίλους και τις μικρές μας φίλες…
Η επιμονή και το ταλέντο της την έκαναν γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε φορά που κάτι όμορφο ή δύσκολο της συνέβαινε, έβρισκε έναν ιδιαίτερο τρόπο για να αντλεί έμπνευση από αυτό στη ζωγραφική της.
Η δική της ζωή μας εμπνέει καθημερινά!
Η ισότητα – Σιμόν ντε Μποβουάρ
«Τι είναι η ισότητα;»
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν μια Γαλλίδα φιλόσοφος που πίστευε ότι, αν τα κορίτσια και τα αγόρια μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν και αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο, θα ήταν πιο ευτυχισμένα.
Με απλά λόγια τα παιδιά ανακαλύπτουν βασικές αρχές της φιλοσοφίας.
Η πριγκίπισσα με τη μαύρη μάσκα
Αυτή η πριγκίπισσα αυτή είναι διαφορετική. Φορά τη μαύρη μάσκα της και βοηθά όσους έχουν ανάγκη!
Μια συναρπαστική σειρά για παιδιά με την μια περιπέτεια να διαδέχεται την άλλη. Ιστορίες απλά και κατανοητά γραμμένες με το πιο σημαντικό μήνυμα: οι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί, γυναίκες και άντρες, δεν είναι μονοδιάστατοι. Καθένας, όσο χαμηλών τόνων κι αν είναι, μπορεί να έχει και μια πολύ δυναμική πλευρά.
Και μια πριγκίπισσα που δεν χρειάζεται να φοράει πάντα ροζ!
Διαβάστε επίσης:
