ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΕ το μεγάλο λεπιδόπτερο, βρίσκοντας από μνήμης τον δρόμο του μέσα στη νύχτα. Τα σκονισμένα φτερά του δονούνταν, αποφεύγοντας την παγίδα των βουνών, που ήταν ήσυχα σαν γίγαντες αποκοιμισμένοι ώμο με ώμο.
Από πάνω τους, ένας βελούδινος ουρανός. Κάτω, το δάσος.
Εξαιρετικά πυκνό.
Ο πιλότος στράφηκε προς τον επιβάτη και του έδειξε μια τεράστια άσπρη τρύπα στο έδαφος μπροστά τους, ίδια με το φωτεινό στόμιο ενός ηφαιστείου.
Το ελικόπτερο έστριψε προς αυτή την κατεύθυνση.
Προσγειώθηκαν μετά από εφτά λεπτά σε μια νησίδα της Εθνικής. Ο δρόμος ήταν κλειστός και στην περιοχή περιπολούσε η αστυνομία. Ένας άντρας με μπλε κουστούμι πήγε κάτω από τους έλικες για να υποδεχτεί τον επιβάτη, συγκρατώντας με δυσκολία τη γραβάτα του που κόντευε να του φύγει απ’ τον αέρα.
«Καλώς ήρθατε, κύριε καθηγητά, σας περιμέναμε» είπε μεδυνατή φωνή για να ακουστεί πάνω απ’ τον θόρυβο των στροφείων.
Ο Γκόραν Γκαβίλα δεν απάντησε.
Ο ειδικός πράκτορας Στερν συνέχισε: «Ελάτε, θα σας εξηγήσω στον δρόμο».
Ακολούθησαν ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, αφήνοντας πίσω τους τον θόρυβο του ελικοπτέρου που ξανάπαιρνε ύψος, ρουφηγμένο από έναν μολυβί ουρανό.
Η καταχνιά γλιστρούσε σαν σάβανο, γυμνώνοντας τα περιγράμματα των λόφων. Γύρω τους, οι μυρωδιές του δάσους ανάκατες και γλυκερές από την υγρασία της νύχτας, που σκαρφάλωνε στα ρούχα τους και σερνόταν παγωμένη πάνω στο δέρμα τους.
«Δεν ήταν εύκολο, σας διαβεβαιώνω. Πρέπει να το δείτε με
τα μάτια σας».
Ο πράκτορας Στερν προηγούνταν του Γκόραν μερικά βήματα, ανοίγοντας δρόμο με τα χέρια του ανάμεσα στους θάμνους, και στο μεταξύ μιλούσε χωρίς να τον κοιτάζει.
«Όλα άρχισαν σήμερα το πρωί, κατά τις έντεκα. Δύο παιδάκια διασχίζουν το μονοπάτι με τον σκύλο τους. Μπαίνουν στο δάσος, ανεβαίνουν στον λόφο και βγαίνουν στο ξέφωτο.
Ο σκύλος είναι λαμπραντόρ και, ξέρετε, σ’ αυτά τα σκυλιά αρέσει να σκάβουν… Εν ολίγοις, το ζώο σχεδόν τρελαίνεται, γιατί μύρισε κάτι. Σκάβει μια τρύπα. Και βγαίνει έξω το πρώτο».
Ο Γκόραν προσπαθούσε να μένει κοντά του καθώς έμπαιναν στην όλο και πιο πυκνή βλάστηση της πλαγιάς, που γινόταν όλο και πιο ανηφορική. Πρόσεξε ότι ο Στερν είχε ένα μικρό σκίσιμο στο παντελόνι του, στο ύψος του γόνατου, σημάδι ότι εκείνη τη νύχτα είχε κάνει πολλές φορές την ίδια διαδρομή.
«Προφανώς, τα παιδάκια το βάζουν αμέσως στα πόδια και ειδοποιούν την τοπική αστυνομία» συνέχισε ο πράκτορας.
«Εκείνοι έρχονται, εξετάζουν τον χώρο, το ανάγλυφο του εδάφους, ψάχνουν για ενδείξεις. Κοντολογίς, ακολουθούν όλη τη διαδικασία ρουτίνας. Έπειτα κάποιος έχει την ιδέα να σκάψουν περισσότερο για να δουν αν υπάρχουν κι άλλα… και βγαίνει έξω και το δεύτερο! Τότε κάλεσαν εμάς, είμαστε εδώ από τις τρεις. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσο πράγμα υπάρχει εκεί κάτω. Ορίστε, φτάσαμε…»
Συγγραφέας Καρρίζι Ντονάτο
Photo cover:pixabay.com/Nika_Akin/abstract
Διαβάστε επίσης:
