Λίγες ώρες απέμειναν για την 95η τελετή των Όσκαρ και η αγωνία των σινεφίλ κορυφώνεται, με τον ανταγωνισμό φέτος να είναι μεγάλος. Εξάλλου, είναι από τις χρονιές που στις βασικές κατηγορίες – Καλύτερη ταινία, Α’ ανδρικός ρόλος και Α’ γυναικείος ρόλος – δεν υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί.
Και είναι από τις χρονιές που όποιος από τους διεκδικητές κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο, δεν θα υπάρχει αυτή η “κατάφωρη αδικία” που έχουμε δει να συμβαίνει στο παρελθόν. Γιατί μέσα στα 95 χρόνια της ιστορίας του θεσμού, έχουμε δει ταινίες – αριστουργήματα να φεύγουν χωρίς το βραβείο ή να μην είναι καν υποψήφιες για Όσκαρ. Ταινίες που έχουν γράψει ιστορία, θεωρούνται οι κορυφαίες των κορυφαίων και είναι κλασικά αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ας δούμε παρακάτω σε ποιες κλασικές ταινίες, η Ακαδημία γύρισε επιδεικτικά την πλάτη!
Μέχρι το 2012 κρατούσε σταθερά την κορυφή στη λίστα των κριτικών του κινηματογράφου ως “η καλύτερη ταινία όλων των εποχών”, ενώ έκτοτε είναι πάντα στην πρώτη δυάδα. Ο Όρσον Γουέλς είχε αναλάβει την σκηνοθεσία, την παραγωγή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας. Όταν κυκλοφόρησε το 1941 οι κριτικοί την αποθέωσαν, και ήταν υποψήφια για 9 Όσκαρ. Ωστόσο, κέρδισε μόνο αυτό του πρωτότυπου σεναρίου.
Θεωρείται το απόλυτο θρίλερ, με ιδιοφυή σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες. Η Ψυχώ του Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν υποψήφια για 4 Όσκαρ, αλλά δεν κέρδισε κανένα. Αξίζει να σημειωθεί πως ο “μετρ του τρόμου” ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας και δεν κέρδισε κανένα.
Πρόκειται για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και αριστούργημα του κινηματογράφου. Όταν βγήκε το 1971, οι περισσότεροι κριτικοί την αποθέωσαν, ενώ ήταν υποψήφια για 4 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Ωστόσο, δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο από αυτά.
Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζει με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχει χαρακτηρισθεί ως μια από τις σπουδαιότερες του αμερικανικού κινηματογράφου κατακτώντας μια θέση στο φημισμένο National Film Registry (Εθνικό Αρχείο Ταινιών) των ΗΠΑ το 1994.Έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της Έβδομης Τέχνης. Κι όμως, ο “Ταξιτζής”, αυτό το αριστούργημα, αν και ήταν υποψήφιος σε τέσσερις κατηγορίες (μεταξύ των οποίων για Όσκαρ καλύτερης ταινίας καθώς και α’ αντρικού, α’ γυναικείου για τις ερμηνείες των Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζόντι Φόστερ), δεν κέρδισε το πολυπόθητο αγαλματίδιο.
Εδώ και αν είναι η απόλυτη παράνοια. Γιατί, αν τα παραπάνω αριστουργήματα δεν κατάφεραν να κερδίσουν το Όσκαρ στις κατηγορίες που ήταν προτεινόμενες, η “Λάμψη”, δεν ήταν καν υποψήφια! Κι, όμως, το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κούμπρικ με τον ανατριχιαστικό Τζακ Νίκολσον δεν ήταν υποψήφιο σε καμία κατηγορία για βραβείο Όσκαρ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εκείνη τη χρονιά, η ταινία ήταν υποψήφια για βατόμουρο!
Πρόκειται για μια ταινία – θρύλο που όταν βγήκε στις αίθουσες γνώρισε εισπρακτική αποτυχία. Οι κριτικοί του κινηματογράφου την αποθέωσαν και έτι βρέθηκε υποψήφια σε εφτά κατηγορίες. Όμως,, έφυγε με άδεια χέρια γιατί την ίδια χρονιά είχε απέναντί της τον Τομ Χανκς με τον Φόρεστ Γκαμπ. Ωστόσο, η “Τελευταία έξοδος” με τους Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν έκανε το μεγάλο μπαμ στην εκτίμηση του κοινού, όταν κυκλοφόρησε ως βιντεοκασέτα. Σήμερα θεωρείται η καλύτερη δραματική ταινία όλων των εποχών, ενώ φιγουράρει στην κορυφή της λίστας του IMDB ως η “καλύτερη ταινία όλων των εποχών”.
Η ταινία των αδελφών Κοέν είναι το απόλυτο cult αριστούργημα όλων των εποχών κι έχει αγαπηθεί από το κοινό όσο λίγες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. ωστόσο, όταν βγήκε στις αίθουσες το 1998, δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα, με τις κριτικές να αδικούν τον “Μεγάλο Λεμπόφσκι”. Την αξία του όμως την αναγνώρισαν αργότερα. Τη χρονιά εκείνη η ταινία δεν ήταν καν υποψήφια για Όσκαρ, ενώ μεγάλος αδικημένος σίγουρα ήταν ο Τζεφ Μπρίτζες που δεν ήταν υποψήφιος για τον ρόλο. Ωστόσο, ο “Dude” του θεωρείται πια ένας από τους αγαπημένους κινηματογραφικούς χαρακτήρες, ενώ για τον ηθοποιό είναι ο ρόλος της ζωής του!
