Υπάρχουν ορισμένες πένες αιχμηρές και ασυμβίβαστες, ωμές και συνάμα γοητευτικές: Μέσα σε αυτές βρίσκουμε τον εαυτό μας, τη διπλανή μας, κατανοούμε καλύτερα την ψυχοσύνθεσή μας, τη σχέση με τη μητέρα μας, ανάβει ένα φωσάκι που μας βοηθάει να δούμε καλύτερα.
Προσωπικές εξομολογήσεις, παρατηρήσεις μιας κοινωνίας τότε και τώρα, συμπεριφορές και μοτίβα που έχουν τη δύναμη να μας αφυπνίσουν και να μας αγγίξουν. Ανθρώπινα. Ιστορίες μέσα στις οποίες βυθιζόμαστε και το μυαλό μας «τρέχει».
Τρεις γυναίκες από τρεις διαφορετικές γενιές κι από τρεις διαφορετικές γωνιές του κόσμου, μας προσκαλούν να σκάψουμε μέσα μας.
Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια της Έλενας Ακρίτα
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Η Έλενα Ακρίτα προχωράει στην πιο γενναία της εξομολόγηση με τη γνώριμη δυνατή γραφή της μιλάει σε όλες και όλους για τις απώλειες και τα τραύματα των παιδικών χρόνων, την κατάθλιψη και τα υπνωτικά χάπια, τον δύσκολο και σπουδαίο ρόλο της μάνας, τον ηλικιακό ρατσισμό.
Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες πίσω από μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. «Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα», λέει Έλενα Ακρίτα κι αυτό ακριβώς κάνει. Και εμείς ταυτιζόμαστε απόλυτα μαζί της.
Τα πρώτα άκακα δείγματα της κατάθλιψης, τις ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές, η λεκτική κακοποίηση, οι γυναίκες μιας άλλης εποχής και όσα διαιωνίζονται εν έτη 2023.
Η καρδιά κυνηγάει μονάχη της Carson McCullers, μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος
Ένα έργο εμβληματικό, το οποίο μπορεί να γράφτηκε το 1936 αλλά εξακολουθεί να μας αφήνει μουδιασμένους. Και ο λόγος είναι η ματιά της συγγραφέως στην ανθρώπινη κατάσταση, η περιγραφή μιας κατάστασης που επικρατεί στη σύγχρονη εποχή.
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Τζον Σίνγκερ, ένας κωφάλαλος. Ένας μυστήριος άνδρας, ο οποίος με την πράα σιωπή του και την ευγένειά του, μαγνητίζει τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ιστορίας.
Τον πλαισιώνουν τέσσερις χαρακτήρες, οι οποίοι μοιράζονται μαζί του τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους, όσα τους προβληματίζουν αλλά και όσα τους γεμίζουν με ελπίδα. Αν υπάρχει κάτι που τους «ενώνει», αυτό είναι η μοναξιά τους. Αυτή η αφόρητη αίσθηση ότι βαδίζουν μόνοι, θλιμμένοι, πλημμυρισμένοι από σκέψεις που δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν. Η προσπάθεια που καταβάλλουν για να αγαπήσουν αλλά και ν’ αγαπηθούν, η αίσθηση ενός σκοπού κι ο ατελέσφορος αγώνας που δίνουν για να τον πετύχουν.
Μεταξύ άλλων, στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται οι φυλετικές εντάσεις, το γυναικείο ζήτημα, το θέμα των ταυτοτήτων και μέσα από την ιδιαίτερη λογοτεχνική της γραφή καταφέρνει να παρασύρει και να συγκινήσει τον αναγνώστη.
Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό της Giulia Caminito, μετάφραση: Δήμητρα Δότση
Αυτή είναι η ιστορία της Γκάια. Μια νεαρή κοπέλα που μεγαλώνει στη σκιά της μητέρας της. Εκείνη θέλει να μάθει τον εαυτό της, τις διαφορετικές πτυχές της, να τον βρει. Η μητέρα της, Αντόνια, θέλει την Γκάια μορφωμένη για να καταφέρει να επιβιώσει σε έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγαλώνει. Και με κάθε τρόπο προσπαθεί και το επιβάλλει στην κόρη της.
Η Γκάια μαθαίνει να μη ζητάει, να μην παραπονιέται, να διαβάζει. Να κάνει το θέλημα της μάνας της, που γίνεται ολοένα πιο σκληρή και εμμονική. Αλλά, κάθε φορά που σηκώνει το κεφάλι της, το βλέμμα της Αντόνια την καρφώνει σαν λεπίδα. Ξέρει πως, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα γίνει ποτέ «σαν τους άλλους», όπως ονειρεύεται η μητέρα της.
Χάνει πρόωρα την παιδική αθωότητα και δοκιμάζεται σκληρά για να τα καταφέρει σε ένα θλιβερό κόσμο φτώχιας και αγριότητας.
«Η Γκάια είναι οργισμένη και αυτή η οργή που γεννιέται μέσα της, αυτός ο θυμός δεν μπορεί να της εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Είναι μια ηρωίδα σύμβολο της καταστροφικής επίδρασης του θυμού, της λύτρωσης που δεν έρχεται όσο και αν η ίδια προσπαθεί να τη φέρει στη ζωή της. Σε όλο το μυθιστόρημα προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες της ζωής της, να διαλύσει τα εμπόδια και ποτέ δεν παραιτείται. Θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια της κοινωνικής της τάξης αλλά και από τις απαιτητικότητα της ίδιας της της μητέρας που επιτάσσει την ανελευθερία με την υποταγή της Γκάια στις δικές της επιδιώξεις. Η Γκάια ωστόσο προσπαθεί να βρει την ευτυχία χαράζοντας τις δικές της συντεταγμένες στην πορεία της ζωής. Διαμορφώνει φιλίες και αναζητά σε αυτές την αλήθεια αλλά δεν την βρίσκει πάντα. Και προσπαθεί, έστω και με την οργή να ξεχειλίζει από μέσα της, να βρει μια διέξοδο στο πνιγηρό αδιέξοδο των συναισθημάτων της», Τέσυ Μπάιλα στο culturenow.gr.
Photo cover:pixabay.com/Sponchia/notes
Διαβάστε επίσης:
