Ο Κυπριανός Παπαϊωάννου είναι ένα από τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. Ο νεαρός από την Κύπρο ήταν παιδί μιας βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας στην Κύπρο καθώς ο πατέρας του είναι ιερέας. Μάλιστα, έχει συγκλονίσει τους πάντες με τη στάση και τον λόγο του, ενώ από την πρώτη στιγμή δήλωσε ότι θα συγχωρήσει τους υπεύθυνους της τραγωδίας.
«Θα συγχωρώ τους αίτιους για να παρηγορηθεί η ψυχή μου και η ψυχή αυτού που έχει φύγει. Όταν εκνευρίστηκα κάποια στιγμή για τα λάθη, ένιωσα μέσα μου ότι προδίδω τον Κυπριανό. Γιατί εάν εγώ τώρα είχα κάτι με τον γιο μου, αν είχαμε μαλώσει και έφευγε “έτσι ξαφνικά”, δεν θα μπορούσα να ησυχάσω. Καλή Ανάσταση. Αυτό θα του έλεγα», είχε πει ο πατέρας του Κυπριανού.
Η κηδεία του άτυχου 23χρονου νέου έγινε την Δευτέρα και στο τελευταίο “αντίο” όλοι φορούσαν λευκά. Αυτό έγινε μετά από παράκληση της οικογένειας να είναι όλοι με λευκά ρούχα. Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε και μάλιστα σχολιάστηκε με δέος το γεγονός ότι όλοι στέκονταν χαμογελαστοί γύρω από το φέρετρο του Κυπριανού.
Η απάντηση έχει να κάνει με την πίστη στην Ανάσταση.
«Το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε σε κάποιον είναι ότι θα είμαστε δίπλα σου αλλά τον τρόπο και τον χρόνο μπορεί να μας το πει ο παντοκράτωρ Κύριος. Τώρα ο Θεός είναι δίπλα σου γιε μου, δίπλα στην πολυμαρτυρική σορό σου αλλά και στην όλο φως ψυχή σου. Η Αγία Μαρίνα, οι Άγιοι Απόστολοι, ο Απόστολος Βαρνάβας και η μάνα μας η Παναγία θα είναι μαζί σου λεβέντη μου», είχε πει στον επικήδειο ο ιερέας πατέρας του 23χρονου.
Εξάλλου, σύμφωνα με τη θρησκεία, ο θάνατος είναι απλά η μετάβαση στην αιώνια ζωή. Και στην κηδεία χαμογελούσαν όλοι, επειδή έχουν ελπίδα για την Ανάσταση.
Για ποιο λόγο, όμως, έγινε αυτό; Ο Παναγιώτης Δημόπουλος, ο οποίος δημοσίευσε τη συγκεκριμένη φωτογραφία, έγραψε στην ανάρτησή του:
«Ούτε έχω ξαναδεί, ούτε έχω ξανακούσει για ανάλογη κηδεία νέου παιδιού όπως του Κυπριανού… Κι ούτε ποτέ φανταζόμουν πως ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο από κηδεία θα μου δημιουργούσε αίσθημα αγαλλίασης κι ελπίδας…
Επίσης, δε θυμάμαι να έχω ποστάρει ξανά και να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο λες και κόφτει κανέναν τι σκέφτομαι…
Οπότε (σκέφτομαι δυνατά) είτε “πέλλανα”, είτε η κηδεία αυτού του παιδιού, αυτό το παιδί, ήταν τόσο, μα τόσο, ξεχωριστό… Μακάρι να καταφέρω κάποτε να σε πλησιάσω και να σε ανταμώσω Κυπριανέ μου, γιατί εδώ δεν τα κατάφερα…».
