Η Εριέττα Κούρκουλου – Λάτση ήταν μία από τους χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν την Τετάρτη (8/2) στη μεγάλη συγκέντρωση της Αθήνας να διαδηλώσουν για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Με μία μακροσκελή ανάρτηση στο προφίλ της στο Instagram περιγράφει πως ενώ η μέρα της ήταν σχεδιασμένη αλλιώς, αποφάσισε να κατέβει στο κέντρο για να «φωνάξει» κι εκείνη ενάντια σε όσα προκάλεσαν την πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη. Όμως, είδε και κάποιες εικόνες που δεν άρμοζαν στον λόγο της συγκέντρωσης και στο βαρύ πένθος, τις οποίες και ανέφερε στην ανάρτησή της.
Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με ένα πλάνο στο κεφάλι μου. Είχα να πάω σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, στην συνέχεια να πάω τον Νίκο στον παιδικό σταθμό, να γνωρίσει τον χώρο και τις δασκάλες του και μετά να πάω στο γραφείο μου.
Μόλις ήπια όμως την πρώτη γουλιά του καφέ μου και κοίταξα το παιδί μου στα μάτια, κατάλαβα ότι το πλάνο αυτό έπρεπε να αλλάξει.
Έπρεπε να αλλάξει γιατί δεκάδες παιδιά άλλων μαμάδων δολοφονήθηκαν και αν δεν αλλάξουμε τα πλάνα μας για αυτό, πότε θα τα αλλάξουμε;
Δεν θα θέλαμε όλη η Ελλάδα να αλλάξει τα πλάνα της για εμάς εάν είχε δολοφονηθεί το δικό μας παιδί;
Δεν θα θέλαμε να τα αφήσουν όλα και να πάνε να διαμαρτυρηθούν, να κλάψουν και να απαιτήσουν με κάθε τρόπο να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι; Οι πραγματικοί υπεύθυνοι.. όχι μόνο ο σταθμάρχης!
Δεν χρωστάμε αυτό το ελάχιστο σε αυτές τις μαμάδες, τους μπαμπάδες, τα αδέρφια, τους φίλους, τις οικογένειες των νεκρών;
Δεν χρωστάμε τουλάχιστον αυτό;
Δυστυχώς όμως, ενώ να περίμενα να δω ανθρώπους ενωμένους, αγκαλιασμένους, κλαμένους και ναι – θυμωμένους, είδα ανθρώπους χωρισμένους… χαμένους.
Άλλοι έβριζαν το κεφάλαιο και τον ιδιωτικό τομέα, άλλοι έβγαζαν selfies και να χασκογελάνε γεμάτοι κέφι για το «στόρι». Εκεί κατάλαβα ότι τελικά φταίμε όλοι… φταίει προφανέστατα και πρώτα από όλους η κυβέρνηση! Αλλά κάπου φταίμε και εμείς.
