Το ημερολόγιο έγραφε 9 Αυγούστου του 1978. Ήταν μία απλή καλοκαιρινή ημέρα που όμως, αν δεν ήταν ένας ατρόμητος κι έμπειρος πιλότος, ο Σήφης Μιγάδης, η Ελλάδα θα ζούσε τη μεγαλύτερη αεροπορική τραγωδία με ολέθριες συνέπειες που κανείς δεν θέλει καν να φανταστεί.
93 δευτερόλεπτα, τόσο χρειάστηκαν στον Έλληνα πιλότο του Boeing 747 της Ολυμπιακής για να σώσει τους 418 ανθρώπους του αεροπλάνου και χιλιάδες Αθηναίων πολιτών από το πιο εφιαλτικό σενάριο. Την ημέρα εκείνη που γράφτηκε στην ιστορία – ευτυχώς τελικά για καλό λόγο – ο Σήφης Μιγάδης απογείωσε το Boeing 747 από το Ελληνικό με προορισμό τη Νέα Υόρκη, μεταφέροντας 400 επιβάτες και 18 μέλη πληρώματος.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά την απογείωση, ακούστηκε μία έκρηξη από το δεξί μέρος του αεροσκάφους. Ο κόσμος δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί, αλλά το πλήρωμα αντιλαμβάνεται ότι ο ένας κινητήρας είχε τεθεί εκτός λειτουργίας. Το αεροπλάνο δεν γινόταν να επιστρέψει στο αεροδρόμιο και να προσγειωθεί. Ο κυβερνήτης Σήφης Μιγάδης και το πλήρωμά του έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Το αεροπλάνο είναι καταδικασμένο να πέσει.
Παρ’ όλα αυτά δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια και με μπροστάρη τον πιλότο, μέσα από έναν συντονισμό ενεργειών και κρίσιμων αποφάσεων αγωνίζονται για το απίθανο. Για μια υπόθεση που έμοιαζε χαμένη. Ο μηχανικός προσπαθεί να αποκαταστήσει μέρος της ισχύος που δεν επέτρεπε στο αεροσκάφος να πετάξει ψηλά. Και ο Μιγάδης επιχειρεί να το κρατήσει παράλληλα με το έδαφος και όσο το δυνατόν πιο χαμηλά, μειώνοντας ταυτόχρονα και τις αεροδυναμικές αντιστάσεις. Για αυτό και δίνει αμέσως εντολή να μαζέψουν τους τροχούς, κατά παράβαση και των ίδιων των κανονισμών της Boeing.
Οι επιβάτες δεν έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. Πολλοί θεωρούν τη χαμηλή πτήση – περνούσαν ξυστά από τις πολυκατοικίες – ως ένα προσχεδιασμένο κομμάτι της διαδρομής, που τους παρέχει τη δυνατότητα να απολαύσουν τα αξιοθέατα της Αθήνας. Ο Μιγάδης θέλει να κατευθύνει όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον πυκνό οικιστικό ιστό της Αθήνας και να το προσγειώσει στον λόφο του Αιγάλεω. Στόχος του να περιορίσει όσο το δυνατόν, τον αριθμό των θυμάτων. Οι ίδιοι θεωρούν τον εαυτό τους νεκρό.
Δεν ήθελε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο το κτηνώδες Boeing 747 Jumbo με 160 τόνους καύσιμο να πέφτει στο κέντρο της Αθήνας. Γιατί τότε θα μιλούσαμε για ένα εφιαλτικό σενάριο με ανυπολόγιστο αριθμό νεκρών και καταστροφικών συνεπειών.
Οι χειρισμοί του Μιγάδη και του μηχανικού που κατάφερε να ανακτήσει μέρος της ισχύος, καθώς και μια μικρή βοήθεια από τον πιο ψυχρό αέρα που ερχόταν από τη θάλασσα, επιτρέπουν μια μικρή αύξηση της ταχύτητας, η οποία αναπτερώνει τις ελπίδες του πληρώματος, καθώς το αεροπλάνο πετάει στα 55 μέτρα από το έδαφος.
Η ταχύτητα ανεβαίνει κι άλλο και τότε ο Μιγάδης, νιώθοντας πλέον ασφάλεια, εγκαταλείπει την επιλογή να το ρίξει στο Αιγάλεω και στρίβει το σκάφος προς το Σκαραμαγκά δίνοντάς του ύψος. Στα 1500 πόδια αδειάζει ένα μέρος των καυσίμων και επιστρέφει το αεροπλάνο ακέραιο στο αεροδρόμιο. Η διαδρομή κράτησε 93 δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάστηκε ο ήρωας πιλότος για να αποφευχθεί μια μεγάλη τραγωδία.
Ο Σήφης Μιγάδης είχε πετύχει ένα θαύμα, είχε κάνει το ακατόρθωτο… κατορθωτό και ήταν τέτοιο το μέγεθος του επιτεύγματός του που δεν τον πίστευαν ακόμη και από την ίδια τη Boeing. Σε συνέντευξη που είχε δώσει ο πιλότος, 16 χρόνια μετά το περιστατικό, είχε εξηγήσει όλες τις ενέργειές του και το πώς αυτές οδήγησαν μέχρι και σε αναθεώρηση των επίσημων διαδικασιών και κανονισμών στα εγχειρίδια της Boeing.
«Πάντα υπάρχει μια ελπίδα ότι μπορεί κανείς να γλιτώσει», είχε δηλώσει στην ίδια συνέντευξη για τα συναισθήματα του στη θρυλική εκείνη πτήση, γνωρίζοντας πως μπορεί και να πέθαινε.
Ο Σήφης Μιγάδης ήταν ένας ήρωας, όμως δυστυχώς όσο ήταν στη ζωή – πέθανε το 1996- , δεν αντιμετωπίστηκε με αυτόν τον τρόπο. Αν και όπως ανακοίνωσε το περασμένο καλοκαίρι ο Δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης, μία από τις οδούς κοντά στο αεροδρόμιο θα πάρει το όνομα του.
