Με αφορμή το βιβλίο Ένα φαντασματάκι στην τάξη, η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Σοφία Ανδρεοπούλου, μοιράζεται μερικές σκέψεις για τα παιδιά που δυσκολεύονται να εγκλιματιστούν στη σχολική αίθουσα και δίνει χρήσιμες συμβουλές στους γονείς για να διαχειριστούν αντίστοιχες καταστάσεις.
Πόσο θλιβερό αλήθεια να είσαι ένα φαντασματάκι μέσα σε μια τάξη γεμάτη χαρούμενα παιδιά! Να νιώθεις πάντα απ’ εξω, πάντα μόνο, πάντα «λάθος». Να κάνεις φασαρία γιατί είναι αδύνατο να καθίσεις ήσυχα στο μάθημα. Και στο διάλειμμα να κάθεσαι ήσυχα, ολομόναχο σε μια γωνιά. Να νιώθεις πως κανείς δεν σε βλέπει – ή πως σε βλέπουν μόνο για να σου κάνουν μια παρατήρηση, οπότε προτιμάς να μη σε βλέπουν.
Υπάρχουν πολλά παιδιά-φαντάσματα στα σχολεία μας. Άλλα είναι πολύ ήσυχα και μαζεμένα, δεν μιλάνε, δεν γελάνε, δεν συμμετέχουν. Άλλα είναι πολύ ζωηρά, ενοχλητικά, εκνευριστικά. Αλλά και τα μεν και τα δε έχουν ένα κοινό – κανείς δεν «βλέπει» τον αληθινό εαυτό τους. Είναι αόρατα. Τα παιδιά αυτά ή δεν εισπράττουν ποτέ την προσοχή των μεγάλων, ή την εισπράττουν για κάτι άσχημο που έκαναν (ή δεν έκαναν). Κατά συνέπεια, τα αγνοούν και οι συμμαθητές τους. Και στο σπίτι συνήθως συνεχίζουν να είναι φαντάσματα επειδή ούτε και εκεί δεν βλέπει κανείς την αληθινή τους προσωπικότητα, τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές τους.
Σαν ενήλικοι λοιπόν, το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί-φάντασμα είναι να το δούμε και να το ακούσουμε πραγματικά.
• Να το αποδεχτούμε όπως είναι – επομένως, να μην το πιέζουμε να κάνει πράγματα που δεν μπορεί να κάνει (όπως να παίξει με τα άλλα παιδιά, ή να καθίσει ήσυχο για μια ολόκληρη ώρα).
• Να του δείξουμε πως έχει αξία και πως αξίζει την αγάπη έτσι όπως είναι.
• Να το πείσουμε ότι έχει δυνατότητες και ικανότητες – ακόμα κι αν σε κάποια πράγματα ίσως είναι χειρότερο από άλλα παιδάκια στην τάξη.
• Να του εξηγήσουμε πως μπορεί να μάθει να λειτουργεί διαφορετικά, και τότε η ζωή του θα γίνει πολύ καλύτερη.
• Να το βοηθήσουμε με πρακτικούς τρόπους να προσαρμοστεί στο σχολείο και να ενταχθεί στην ομάδα των συνομηλίκων του, βάζοντας μαζί του μικρούς καθημερινούς στόχους, επιβραβεύοντάς το όταν τους πετυχαίνει, και ενθαρρύνοντάς το όταν δεν τους πετυχαίνει.
Πάνω απ’ όλα, πρέπει να πιστέψουμε σε εκείνο, γιατί η αλήθεια είναι ότι ένα φαντασματάκι που παίρνει αποδοχή μπορεί να κάνει …θαύματα!
ΥΓ: Αν έχετε παιδιά 3 ή 4 ετών που φοβούνται το σχολείο, προτείνουμε να διαβάσετε μαζί τους το παραμύθι «Ένα φαντασματάκι στην τάξη»:
Γράφει η Σοφία Ανδρεοπούλου, MSc Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος.
Photo cover: pexels.com/Alicja
Διαβάστε επίσης:
