Εδώ και περίπου 32 χρόνια, ο Μάικλ Τζ. Φοξ δίνει τη δική του μάχη με τη νόσο του Πάρκινσον. Και όλο αυτό τον αγώνα, που είχε δυσκολίες, σκοτάδια, αλλά και φωτεινές περιόδους και σπουδαία μαθήματα, ο διάσημος ηθοποιός τον μοιράζεται με τον κόσμο μέσα από το καθηλωτικό ντοκιμαντέρ «Still: A Michael J. Fox Movie» που αποτυπώνει τον αγώνα του με τη νόσο του Πάρκινσον.
Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάντανς την Παρασκευή, με το κοινό να το υποδέχεται συγκινημένο και με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.
«Ήταν μια καταπληκτική ζωή» είπε ο ίδιος όταν τελείωσε η προβολή.
Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί από την πλατφόρμα Apple TV+ μέσα στη χρονιά και απεικονίζει τις άγριες εναλλαγές των συναισθημάτων του Φοξ, από τότε που διαγνώστηκε με Πάρκινσον, αλλά και τη δύσκολη διαδρομή που πέρασε μέχρι την καταξίωσή του ως ηθοποιός. «Ήμουν ο πρίγκιπας του Χόλιγουντ», λέει ο ίδιος.
Ήταν μόλις 16 ετών στο Έντμοντον του Καναδά, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει το λύκειο και να μετακομίσει στο Χόλιγουντ. Για πέντε χρόνια πέρασε δύσκολα, δεν είχε χρήματα, και αναγκαζόταν να τρώει μικρά κουτάκια μαρμελάδα για να επιβιώσει.
Μέχρι που η επιτυχία τού χτύπησε την πόρτα στα 21 του χρόνια. Ήταν τότε που υποδύθηκε τον Alex P. Keaton στην τηλεοπτική σειρά “Family Ties”. Και μετά ήρθε το μεγάλο μπαμ που εκτόξευσε τις μετοχές του και τον έκανε έναν από τους πιο περιζήτητους νέους ηθοποιούς στη Μέκκα του κινηματογράφου.
Και φυσικά αναφερόμαστε στην τριλογία «Επιστροφή στο Μέλλον» που σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Ο ίδιος ήταν στην κορυφή απολαμβάνοντας δόξα, φήμη, χρήματα, αποθεωτικές κριτικές, με το μέλλον του να διαγράφεται λαμπρό.
«Νομίζεις ότι είσαι φτιαγμένος από τούβλο και βράχο. Αλλά δεν είναι έτσι. Είσαι από χαρτί και φτερά. Είναι μια ψευδαίσθηση» λέει. ο Φοξ. Και αυτό του το επιβεβαίωσε η ζωή με τον πιο σκληρό τρόπο.
Μετά από μια βραδινή έξοδο για ποτό στη Φλόριντα το 1990, ξύπνησε και παρατήρησε ότι το δάχτυλό του έτρεμε. Επειδή δεν σταματούσε, επισκέφτηκε τελικά έναν νευρολόγο, ο οποίος τον διέγνωσε με Πάρκινσον. Σοκαρισμένος, είπε στον γιατρό: «Ξέρεις σε ποιον μιλάς, σωστά;».
Κράτησε τη διάγνωση μυστική για επτά χρόνια, έπαιρνε χάπια ντοπαμίνης για να ηρεμεί τα πρώιμα συμπτώματα και πάντα στηριζόταν από το αριστερό του χέρι κάπου για να κρύψει το γεγονός ότι έτρεμε. Ο μόνος τρόπος, όπως λέει, αντιμετώπισής του τότε ήταν το αλκοόλ.
«Έπινα για να το αντιμετωπίσω», λέει στον σκηνοθέτη Davis Guggenheim. «Ήμουν σίγουρα αλκοολικός. Αλλά έχω περάσει 30 χρόνια χωρίς να πιώ ούτε ένα ποτό».
Στα πλάνα του ντοκιμαντέρ ο Φοξ συνεργάζεται με έναν εκπαιδευτή για να μάθει τρόπους και να αποκτήσει δύναμη για να περπατά πιο σταθερά. Τις εβδομάδες που γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ, υπέστη αρκετούς τραυματισμούς από πτώσεις, που είναι ένα κοινό σύμπτωμα της νόσου του Πάρκινσον. Ο Φοξ έσπασε τα κόκαλα στο αριστερό του μάγουλο, το χέρι, το μπράτσο του και εξάρθρωσε τον ώμο του.
Όπως λέει, σιχαίνεται να του λένε να προσέχει. «Αυτό δεν έχει να κάνει με το να είσαι προσεκτικός», εξηγεί. «Αυτό συμβαίνει. Έχεις Πάρκινσον, σκοντάφτεις πάνω σε πράγματα».
Στο ντοκιμαντέρ συμμερίζεται ότι η νόσος του Πάρκινσον προκαλεί «έντονο πόνο». «Είναι μια καταστροφή – αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορείς να περπατήσεις και δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα – αυτό είναι πραγματικότητα» λέει.
Μετά το 2010 ωστόσο, είχε μία δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα του. Έπαιξε σε τηλεοπτικές σειρές όπως το «The Good Fight» και το “Curb Your Enthusiasm», στις οποίες δεν πτοήθηκε και ήταν σε θέση πλέον να είναι ο εαυτός του. Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 2020, όμως συνεχίζει να γράφει βιβλία για τις εμπειρίες του και ασχολείται ενεργά με το Ίδρυμα Michael J. Fox, που συγκεντρώνει χρήματα για τη μέχρι τώρα ανίατη νόσο.
«Οι άνθρωποι μου λένε ότι τους κάνω να αισθάνονται καλύτερα και να κάνουν πράγματα που συνήθως δεν θα έκαναν», λέει. «Είναι μεγάλη ευθύνη», συμπληρώνει.
Με πληροφορίες του NewYorkPost
