Όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις χιλιάδες άντρες και γυναίκες που κινούνται άσκοπα μες στους τοίχους των σπιτιών τους πασχίζοντας ν’ απομονωθούν, να προστατευτούν για λίγες έστω ώρες, νιώθω να με κυριεύει τρόμος και ίλιγγος σαν λογαριάζω πόσες τραγικές ικανότητες περικλείουν τα αδύνατα κορμιά τους.
Πίσω απ’ τους γκρίζους τοίχους οι ανθρώπινες σπίθες ενεδρεύουν αδιάκοπα, πάντα άγρυπνες, κι ωστόσο καμιά πυρκαγιά δεν ξεσπάει ποτέ.
Πρόκειται άραγε γι’ αληθινούς άντρες και να αληθινές γυναίκες, με σάρκα και κόκαλα, ή μήπως τα όντα τούτα δεν είναι παρά μαριονέτες που κινούνται οδηγημένες από αόρατους σπάγκους;
Είναι ελεύθεροι να κινηθούν και να πάνε όπου θέλουν, κι όμως δεν έχουν πού να πάνε, μπορούν να περιπλανηθούν και ν’ αλητέψουν κατά το κέφι τους, κι όμως δεν το κάνουν μη ξέροντας να χρησιμοποιήσουν την ελευθερία τους.
Ίσα με τώρα κανένα απ’ τα όνειρά τους δεν πραγματοποιήθηκε, δεν έχουν καν όνειρα και δεν βρέθηκε μήτε ένας αρκετά ελαφρύς, αρκετά τολμηρός κι ανοιχτόκαρδος, για να αποφασίσει να εγκαταλείψει τη γη και ν’ ανοιχτεί στον αδέσμευτο αγέρα.
Οι αετοί που πετούν πλαταγίζοντας τις πελώριες παντοδύναμες φτερούγες τους, συχνά πέφτουν και συντρίβονται πάνω στη γη, τρομάζοντάς μας με το φτεροκόπημά τους.
Ω! Αετοί του μέλλοντος, μείνετε πάνω στη γη.
Οι ουρανοί έχουν πια εξερευνηθεί κι είναι ολότελα αδειανοί, κι ό,τι βρίσκεται κάτω απ’ τη γη είναι κι αυτό ολότελα αδειανοί, κι ότι βρίσκεται κάτω απ’ τη γη είναι κι αυτό ολότελα άδειο, γιομάτο μονάχα από σκιές και κόκαλα.
Μείνετε πάνω στη γη και κολυμπήστε για μερικές εκατοντάδες χρόνια ακόμα».
Χένρι Μίλερ, “Ο Τροπικός του Καρκίνου”, εκδ. Ζαχαρόπουλος -απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/whitetailed
Διαβάστε επίσης:
