Όταν μεγάλωνα, αναρωτήθηκα πολλές φορές τι σκεφτόταν η μητέρα μου όταν την κακοποιούσε ο πατέρας μου. Πώς ήταν δυνατόν να αγαπάει έναν άντρα που είχε απλώσει χέρι πάνω της. Έναν άντρα που τη χτυπούσε συστηματικά. Κάθε φορά υποσχόταν ότι δεν θα το ξανακάνει και κάθε φορά το ξανάκανε.
Τώρα μπορώ να το καταλάβω και το μισώ αυτό.
Αν έπρεπε να συγκρίνω αυτό που αισθάνομαι με κάτι, θα το συνέκρινα με τον θάνατο. Τον θάνατο του ενός. Του ενός ατόμου που είναι πιο κοντά σου από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο. Εκείνου που και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να πεθάνει σου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Έτσι αισθάνομαι. Σαν να πέθανε ο Ράιλ.
Είναι μια αστρονομική ποσότητα θρήνου. Μια αστρονομική ποσότητα πόνου. Είναι η αίσθηση ότι έχασα τον καλύτερό μου φίλο, τον εραστή μου, τον άντρα μου, το σωσίβιό μου, αλλά η διαφορά ανάμεσα σε αυτό και στον θάνατο είναι η παρουσία ενός άλλου συναισθήματος που δεν ακολουθεί απαραίτητα έναν πραγματικό θάνατο.
Του μίσους.
Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το μέγεθος του μίσους μου γι’ αυτόν. Και όμως μέσα σε όλο αυτό το μίσος μού έρχονται και κύματα λογικής σκέψης.
Δεν θα τον προδώσω ποτέ ξανά. Δεν θα του δώσω αφορμή για να αντιδράσει έτσι. Θα πρέπει και οι δύο να προσπαθήσουμε περισσότερο. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι αυτές οι σκέψεις. Με τρώνε λίγο λίγο και κατατρώνε τη δύναμη που μου δίνει το μίσος. Αυτές οι σκέψεις με αναγκάζουν να φανταστώ το μέλλον μας μαζί και όσα θα μπορούσα να κάνω για να αποφύγω αυτά τα ξεσπάσματα θυμού.
Στα καλά και τα άσχημα, σωστά;
Ξέρω ότι αυτές οι σκέψεις έχουν περάσει και από το μυαλό της μητέρας μου. Αλλά η διαφορά ανάμεσα στις δυο μας είναι ότι εκείνη είχε περισσότερες έγνοιες. Δεν είχε την οικονομική ασφάλεια που έχω εγώ. Δεν είχε τα μέσα για να φύγει και να μου προσφέρει ένα κατά τη γνώμη της αξιοπρεπές σπίτι. Δεν ήθελε να με απομακρύνει από τον πατέρα μου αφού είχα μάθει να ζω με δυο γονείς. Έχω την αίσθηση ότι αυτή η λογική σκέψη την ταλαιπώρησε πολύ.
Όσοι είναι έξω από τέτοιες καταστάσεις συχνά αναρωτιούνται γιατί επιστρέφει η γυναίκα στον κακοποιητή της. Διάβασα κάπου ότι το ογδόντα πέντε τοις εκατό των γυναικών επιστρέφουν σε κακοποιητικές καταστάσεις. Αυτό πριν συνειδητοποιήσω ότι ζω κι εγώ μια τέτοια κατάσταση. Όταν διάβασα τη στατιστική, σκέφτηκα ότι αυτές οι γυναίκες είναι χαζές. Σκέφτηκα ότι είναι αδύναμες. Το σκέφτηκα πολλές φορές για τη μητέρα μου αυτό.
Όμως κάποιες φορές ο λόγος που επιστρέφουν αυτές οι γυναίκες είναι απλώς ότι είναι ερωτευμένες. Αγαπάω τον άντρα μου. Αγαπάω τόσο πολλά πάνω του. Εύχομαι να ήταν τόσο εύκολο όσο πίστευα ότι θα είναι το να σβήσω τα συναισθήματά μου για τον άντρα που μου έκανε κακό. Το να εμποδίσεις την καρδιά σου να συγχωρήσει κάποιον που αγαπάς είναι πολύ πιο δύσκολο από το να τον συγχωρήσεις.
Πλέον είμαι μέρος της στατιστικής. Αυτά που σκεφτόμουν για γυναίκες σαν κι εμένα είναι αυτά που τώρα θα σκέφτονταν οι άλλοι για εμένα αν ήξεραν τι μου συμβαίνει.
«Πώς μπορεί να τον αγαπάει μετά από ό,τι της έκανε; Πώς είναι δυνατόν να σκέφτεται να το δεχτεί πάλι;»
Αυτές είναι οι πρώτες μας σκέψεις όταν ακούμε για μια κακοποιημένη γυναίκα και είναι θλιβερό. Δεν θα έπρεπε να κατηγορούμε τους κακοποιητές και όχι εκείνες που εξακολουθούν να τους αγαπούν;
Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί στη θέση μου. Και όσους θα βρεθούν μετά από εμένα. Άραγε επαναλαμβάνουμε τις ίδιες λέξεις στο μυαλό μας αφού βιώσουμε την κακοποίηση στα χέρια εκείνων που αγαπάμε: «Από δω και στο εξής, στα καλά και τα άσχημα, στα πλούτη και στη φτώχεια, την υγεία και την αρρώστια μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος»;
Ίσως αυτοί οι όρκοι δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται όσο κυριολεκτικά τους ερμηνεύουν κάποιες γυναίκες.
Στα καλά και τα άσχημα;
Αρκετά. Με αυτές. Τις αηδίες.
Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών.
Η βία κλιμακώνεται. Στην αρχή θα τον ενοχλήσει που γελάς με κάποιον άλλον. Θα υψώνει τον τόνο της φωνής του, θα κάνει μούτρα, θα σε μειώνει και θα σε υποτιμάει. Μετά θα σου μιλήσει άσχημα, θα σε βρίσει. Θα σε σπρώξει. Θα σου ρίξει το πρώτο χαστούκι. Θα μετανιώσει και θα υποσχθεί ότι δεν θα το ξανά κάνει. Την επόμενη φορά, το χαστούκι θα γίνει μπουνιά. Και η μπουνιά, ξυλοκόπημα.
Και μετά; Σκοτάδι.
Ελένη, Γαρυφαλλιά, Κάρολαιν… Μετράμε νεκρές γυναίκες, δολοφονημένες από χέρι άντρα. Μετράμε ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ. Κι αν το πρόβλημα δεν ειπωθεί με το όνομά του και δεν φτάσουμε στη ρίζα του, θα μετράμε νεκρές γυναίκες, νεκρές αδερφές μας.
Μιλάμε ανοιχτά, καταγγέλουμε, γινόμαστε μια γροθιά, μεγαλώνουμε γενιές με θεμελιώδεις αξίες τον αλληλοσεβασμό, τα φυτεύουμε μέσα τους, στεκόμαστε στα θύματα με όλο τον σεβασμό, με τον τρόπο που θέλουν να τους σταθούμε. Όχι, απλά με hashtags στο Twitter αλλά και στην πράξη: Έχουμε ανοιχτές τις κεραίες μας και είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε ανά πάσα στιγμή.
Φορείς για να επικοινωνήσετε άμεσα:
*Το απόσπασμα ήταν από το Τελειώνει με εμάς της Colleen Hoover.
Photo cover:pixabay.com/sir5life0/girl
Διαβάστε επίσης:
