Υπεράσπιση γυναικών

Το έδαφος είναι παγωμένο.
Αυτή τη σκέψη κάνω καθώς κείτομαι εκεί,
με το μέτωπο πάνω στην πέτρα και τα χέρια σταυρωμένα.
Σήμερα, επιλέγω το μέρος ετούτο ως παντοτινή μου κατοικία.
Θα δώσω τον αιώνιο όρκο μου. Αυτή είναι η επιλογή μου.
Θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου
ανάμεσα σ’ αυτούς τους τοίχους.
Θέλησα να αποτραβηχτώ απ’ τα εγκόσμια,
για να γίνω ακόμη περισσότερο ένα μαζί τους.
Βρίσκομαι ταυτόχρονα τόσο στην καρδιά του κόσμου
όσο και μακριά του.
Νιώθω πιο χρήσιμη εδώ παρά στις θορυβώδεις συνοικίες
που υπάρχουν γύρω μου.
Στη μονή ετούτη, όπου η ροή του χρόνου έχει σταματήσει,
κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι.
Προσεύχομαι για εκείνους που έχουν ανάγκη,
για εκείνους που η ζωή τούς πλήγωσε, τους λύγισε,
τους παράτησε στην άκρη του δρόμου.
Προσεύχομαι για εκείνους που κρυώνουν και πεινάνε,
για εκείνους που έχασαν κάθε ελπίδα, κάθε πόθο για ζωή.
Προσεύχομαι για εκείνους που έχασαν τα πάντα.
Η προσευχή μου ανυψώνεται ανάμεσα στις πέτρες,
σε τούτο τον κήπο, ετούτο το μποστάνι,
ετούτο το ξωκλήσι που παγώνει τον χειμώνα,
ετούτο το στενό κελί που μου παραχωρήσαν.

Οι θριαμβεύτριες

Συγγραφέας Colombani Laetitia

Εκδόσεις Πατάκη

Photo cover:pixabay.com/migspnz/girl

Διαβάστε επίσης: