Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια στις 25 Νοεμβρίου του 2020 έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία σε όλο τον πλανήτη ότι ο Ντιέγκο Μαρντόνα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών.
Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ενώ αρκετοί στο άθλημα και κυρίως φίλαθλοι θεωρούν το Μαραντόνα ως τον καλύτερο όλων. Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 5ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα. Ακόμη, βραβεύτηκε από τη FIFA το 2000 ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα μαζί με τον Πελέ.
Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος που κατέρριψε το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής δύο φορές, την πρώτη όταν έπαιξε στη Μπαρτσελόνα για 3 εκατομμύρια αγγλικές λίρες και τη δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για 5 εκατομμύρια λίρες. Είχε αγωνιστεί στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και τελικά μετά από παύση ενός έτους από το ποδόσφαιρο έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997. Τα πιο ένδοξα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα πέρασε στη Νάπολι, όπου κέρδισε τίτλους και διακρίσεις. Στην καριέρα του με την Εθνική Αργεντινής, σημείωσε 34 τέρματα σε 91 εμφανίσεις.
Αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός, καθιερώθηκε ως επιθετικός μέσος. Η διεισδυτικότητα του Μαραντόνα, η εφευρετικότητα, οι πάσες του, οι εντυπωσιακές τεχνικές του ικανότητες, η ταχύτητα, τα αντανακλαστικά και ο χρόνος αντίδρασης συνδυάστηκαν με το μικρό του ανάστημα (1,65 μέτρα). Το χαμηλό κέντρο βάρους τον βοηθούσε στην κατοχή και τον χειρισμό της μπάλας. Γοήτευσε τους οπαδούς σε όλο τον κόσμο σε μια καριέρα δύο δεκαετιών με ένα μαγευτικό τρόπο παιχνιδιού που ήταν καθαρά δικό του. Η παρουσία του στο γήπεδο είχε μεγάλη επίδραση στη γενική απόδοση της ομάδας του. Βάσει του απαράμιλλου ταλέντου του και των ηγετικών του ικανοτήτων, έλαβε το προσωνύμιο El Pibe de Oro (Το Χρυσό Αγόρι). Εξαιρετικά ιδιοφυής, ο αγώνας του Μαραντόνα με τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ αμαύρωσε την καριέρα του, αλλά με όλες τις αδυναμίες του, γοήτευσε τους φίλους του αθλήματος για δύο δεκαετίες με τον τρόπο παιχνιδιού του και είναι ευρέως σεβαστός έχοντας προσφέρει στο άθλημα μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές του.
Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό. Επίσης κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στον προ-ημιτελικό απέναντι στην Αγγλία, πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας του με 2–1 που γράφτηκε στην ιστορία για δύο διαφορετικούς, μοναδικούς λόγους. Το πρώτο γκολ επιτεύχθηκε με χέρι του Μαραντόνα, γνωστό ως «Χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο υπήρξε προϊόν εκπληκτικής ατομικής προσπάθειας που ξεκίνησε πίσω από το κέντρο του γηπέδου. Αυτό το γκολ, καταγράφηκε ως το «Γκολ του αιώνα» από τους ψηφοφόρους της FIFA το 2002. Το 1998 η FIFA τον εξέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα.[28][29]
Έγινε προπονητής της Εθνικής Αργεντινής τον Νοέμβριο του 2008, έχοντας την ευθύνη της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, ενώ συνέχισε την προπονητική του σταδιοδρομία ως το τέλος της ζωής του, το οποίο ήρθε στις 25 Νοεμβρίου του 2020 σε ηλικία 60 ετών.
Βασανιστικός ήταν ο θάνατος του Ντιέγκο Μαραντόνα, όπως προκύπτει από το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων, όπως δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάιο, οι οποίοι διερεύνησαν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες άφησε την τελευταία του πνοή ο θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Στη σχετική έκθεση, περιλαμβάνονται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, όπως ότι ο Μαραντόνα είχε έναν αργό και γεμάτο αγωνία θάνατο, καθώς «άρχισε να πεθαίνει τουλάχιστον 12 ώρες πριν το μοιραίο».
Οι εμπειρογνώμονες, κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως ο διάσημος Αργεντινός «εγκαταλείφθηκε στην μοίρα του» από την ιατρική ομάδα που τον περιέβαλε λίγο πριν από το θάνατό του, παρέχοντάς του «ανεπαρκή» θεραπεία.
Όλα αυτά περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων σε ένα έγγραφο 70 σελίδων, που συνέταξε η ιατρική επιτροπή που ήταν επιφορτισμένη με την διερεύνηση για τον θάνατο του «Ντιεγκίτο», κατόπιν σχετικού αιτήματος της Δικαιοσύνης.
Η εισαγγελία, άρχισε μία έρευνα που επιδιώκει να προσδιορίσει πιθανή αμέλεια ή αμέλεια στην ιατρική περίθαλψη που χορηγήθηκε στον Μαραντόνα, ο οποίος πέθανε από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 60 ετών, στην κατοικία του στην περιοχή Τίγκρε του Μπουένος Αϊρες.
Σύμφωνα με δηλώσεις που έκαναν δύο από τις πέντε κόρες του πρώην αρχηγού της εθνικής Αργεντινής και συγκεκριμένα η 31χρονη Τζιανίνα και η 24χρονη, Τζιάνα, ο νευροχειρουργός, Λεοπόλδο Λούκε, ήταν υπεύθυνος για την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του πατέρα τους.
Η ιατρική επιτροπή, αποτελούμενη από 20 εμπειρογνώμονες, συμπεριλαμβανομένων ιατροδικαστών παθολόγων, που πραγματοποίησαν την αυτοψία και ειδικών από διάφορους ιατρικούς κλάδους, συμπέρανε ότι ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής «θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης εάν είχε νοσηλευτεί σε κατάλληλο κέντρο φροντίδας».
«Λαμβάνοντας υπόψη την κλινική, κλινικο-ψυχιατρική εικόνα και την κακή γενική κατάσταση, θα έπρεπε να είχε συνεχίσει την αποκατάσταση και την διεπιστημονική θεραπεία, σε κατάλληλο ίδρυμα», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.
Η έρευνα επικεντρώνεται σε επτά άτομα και συγκεκριμένα, στον νευροχειρουργό, Λεοπόλδο Λούκε, στην ψυχίατρο, Αγκουστίνα Κοσάτσοφ, έναν ψυχολόγο, δύο νοσηλευτές (σ.σ. ένας άνδρας και μια γυναίκα) που βρισκόταν στο πλευρό του Μαραντόνα, καθώς και στον επόπτη αυτών των νοσοκόμων και σ΄ έναν ιατρό.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι στην Αργεντινή, οι ποινές για παραμέληση, εγκατάλειψη ή ανθρωποκτονία, είναι από πέντε έως δεκαπέντε χρόνια φυλάκιση.
Τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Νάπολη, ο Μαραντόνα έγινε σύμβολο, αθλητικός ήρωας, «θεός». Μεγάλωσε στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες, όπου ο όρος viveza criolla- «εγγενής πονηριά» και η ικανότητα να ξεγελάσει αυτούς που είχαν την εξουσία θεωρείται ως θετικό ποιοτικό στοιχείο. Σε χώρες όπως η Αργεντινή το ποδόσφαιρο δεν είναι «άθλημα», ξεριζωμένο από την πολιτική, τον πολιτισμό και τη θρησκεία. Ο Ángel Cappa, πολύ γνωστός προπονητής της Αργεντινής, λέει ότι το ποδόσφαιρο είναι μια δικαιολογία για να είμαστε χαρούμενοι, να ξεχνάμε όλα τα προβλήματά μας, ακόμα και για 90 λεπτά. Ο Μαραντόνα έδωσε ευτυχία στους συμπατριώτες του για μια ζωή. 20.000 άτομα έγραψαν το Viva Maradona στις ψήφους τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια τρίχα από το κεφάλι του φυλάσσεται με ασφάλεια σε τοπικό ιερό. Η παρουσία του στο σύνολό της (με όλα τα πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες- ακόμα και τις οφθαλμοφανώς αρνητικές) και όχι μόνο τα αθλητικά επιτεύγματα ήταν τέτοια που οδήγησε σε εκδηλώσεις λατρείας. Ο Μαραντόνα φαίνεται να άγγιξε τις ψυχές των ανθρώπων απλά γι’ αυτό που είναι και πρέπει επίσης να προστεθεί ο μύθος της αντιπαράθεσης του με τους «ισχυρούς», ηγέτες των ομοσπονδιών και ομάδων της βόρειας Ιταλίας, ως εκπρόσωπος των «καταπιεσμένων», των φτωχών της νότιας χώρας. Ήταν η φιγούρα του ήρωα που οδηγεί με αμίμητες δράσεις τους αδύναμους σε εντυπωσιακές νίκες απέναντι στους ισχυρούς.
Όπως έγραψε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο «Ο Ντιέγο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε μόνο για τα μοναδικά ζογκλερικά του, αλλά επειδή ήταν ένας θεός βρώμικος, αμαρτωλός. Ο πιο ανθρώπινος από τους θεούς». Τραγούδια γράφτηκαν προς τιμή του, θεατρικές παραστάσεις βασίστηκαν στα αθλητικά επιτεύγματά του, τοιχογραφίες προς τιμήν του εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο, ακόμα περισσότερα μετά το θάνατό του. Αγάλματά του υπάρχουν σε πόλεις όπου δεν είχε καμία αθλητική παρουσία, όπως αυτό στην Καλκούτα της Ινδίας, που εγκαινίασε ο ίδιος το 2017.
Θεός των οπαδών της Νάπολι
Από την ειδωλολατρία που υπάρχει στην Αργεντινή, ο πρώην συμπαίκτης του Χόρχε Βαλντάνο δήλωσε τον Ιούνιο του 2006, στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung: «Τη στιγμή που η Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ενεργό δράση, έφυγε από την τραγωδία της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας εξαιρετικός παράγοντας αποζημίωσης για μία χώρα που σε λίγα χρόνια γνώρισε αρκετές στρατιωτικές δικτατορίες και κοινωνικές απογοητεύσεις κάθε είδους. Ο Μαραντόνα προσέφερε στους Αργεντινούς μια διέξοδο από τη συλλογική απογοήτευσή του και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τον λατρεύουν εκεί ως θεϊκή φιγούρα». Η άποψη αυτή διατυπώνεται καθώς ποτέ ένας αθλητής δεν ενσάρκωσε την ιδέα της χώρας του περισσότερο από τον Μαραντόνα με την Αργεντινή.
Για όλη τη φλογερή πολιτική του στάση που περιλάμβανε φιλίες με αριστερούς πολιτικούς ηγέτες της αμερικανικής ηπείρου, καταδικαστικές θέσεις σε βάρος της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Μαραντόνα φαίνεται να είναι η μόνη «φωτιά» γύρω από την οποία οι διαρκώς συγκρουόμενοι προοδευτικοί και συντηρητικοί της Αργεντινής μπορούν να συμφωνήσουν να ζεστάνουν τα χέρια τους. «Η μόνη αριστερά που μας έφερε την ευτυχία» όπως κυκλοφορεί στους συντηρητικούς κύκλους της χώρας.«Τι με νοιάζει τι έκανε ο Μαραντόνα με τη ζωή του», γράφει το απόσπασμα που αποδίδεται στον Αργεντινό γελοιογράφο και συγγραφέα Roberto Fontanarrosa, και το οποίο δείχνει πως οι άνθρωποι στην Αργεντινή αισθάνονται για το Μαραντόνα. «Με νοιάζει τι έκανε για τη δική μου».
Ένα παράδειγμα αυτής της ειδωλολατρίας, είναι η Μαραδονική Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο. Στην Αργεντινή και σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει αυτή η παρωδία της θρησκείας που σχετίζεται με τη λατρεία του Μαραντόνα ως θεού. Τα ιδρυτικά μέλη υπολογίστηκαν σε 200. Σύμφωνα με τους πιστούς, το 1961 είναι το έτος 1 DD, «μετά τον Ντιέγκο» και σηματοδοτεί την αρχή της «μαραδονικής εποχής». Επίσης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του το 2004, πολλοί οπαδοί του παίκτη πλησίασαν τις πόρτες της κλινικής της Αργεντινής και κρεμούσαν αφίσες με μηνύματα υποστήριξης στους τοίχους. Μεταξύ αυτών είναι μηνύματα όπως Θα ζεις πάντα, «ο Θεός δεν θέλει ανταγωνισμό» ή «ο Ιησούς αναστήθηκε μία φορά. Εσύ χιλιάδες»
Δείτε επίσης
