Σε κείμενο που στάλθηκε το 2018 στο περιοδικό Sociology of Race and Ethnicity, Αμερικανοί καθηγητές, εκφράζοντας έντονη ανησυχία για το επίπεδο του πνευματικού διαλόγου στις Ηνωμένες Πολιτείες,
πρότειναν στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού επιλεγμένα αποσπάσματα από το Ο αγών μου του
Χίτλερ στα οποία ο όρος «λευκός» θα αντικαθιστούσε τον όρο «εβραίος».
Η πρόταση τελικά απορρίφθηκε, όχι όμως χωρίς να λάβει τους επαίνους αρκετών πανεπιστημιακών. Μεταξύ άλλων, γράφτηκε: «Αυτό το κείμενο έχει την προοπτική να γίνει μια ισχυρή και μοναδική συνεισφορά στη βιβλιογραφία που πραγματεύεται μηχανισμούς οι οποίοι ενισχύουν την προσκόλληση σε απόψεις περί λευκής υπεροχής».
Οι τρεις καθηγητές, ο Πίτερ Μπογκόσσιαν (Peter Boghossian), ο Τζέιμς Λίντσεϋ (James Lindsay) και η Έλεν Πλάκροουζ (Helen Pluckrose), ήταν ήδη γνωστοί
από άλλες «φάρσες», κάποιες από τις οποίες είχαν φιλοξενηθεί σε έντυπα υψηλού επιπέδου: μία περί «της
κουλτούρας του βιασμού στους σκύλους στα πάρκα του Πόρτλαντ (Όρεγκον)» και ακόμα μία, το 2017,
που υποστήριζε ότι το πέος είναι κοινωνικό δημιούργημα, υπεύθυνο, μεταξύ άλλων, και για την κλιματική αλλαγή. Οι τρεις ερευνητές απειλήθηκαν με απόλυση από τα πανεπιστήμιά τους και κατηγορήθηκαν ότι έπαιζαν το παιχνίδι της Δεξιάς.
Μια καλπάζουσα μολυσματική νόσος
Τι μας λένε αυτές οι προκλητικά ακραίες πρωτοβουλίες; Πολλά σχετικά με την υποβάθμιση των αμερικανικών πανεπιστημιακών ηθών και ακόμα περισσότερα για μια νοοτροπία που κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη. Ένα παράδειγμα, μεταξύ άλλων, από τη Γαλλία: ντοκιμαντέρ που αναρτήθηκε στον ιστότοπο
του France Culture, τον Νοέμβριο του 2019, εξηγεί ότι το πάλλευκο χρώμα των αρχαιοελληνικών γλυπτών είναι «αποτέλεσμα αντιδραστικής προσέγγισης δύο χιλιάδων ετών».
Μας είπαν ψέματα: «Όχι, τα αρχαιοελληνικά αγάλματα δεν ήταν λευκά, αλλά χρωματισμένα. Η Ιστορία μάς το έκρυψε, για να προωθήσει το λευκό ως ιδεώδες σε μια Δύση που αποστρεφόταν το χρώμα, θεωρώντας το σύμβολο ετερότητας και επιμειξίας». Μολονότι αυτή η καραμέλα έπαψενα αναμασάται με τον καιρό, εξακολουθεί, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Φίλιπ Τζόκεϋ (Philippe Jockey), που επιμελήθηκε το ντοκιμαντέρ, να ισχύει ότι η πολυχρωμία των αρχαίων γλυπτών αποκρύφτηκε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας: «Ας μιλήσουμε με επίσημους όρους: στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια απόρριψη του Άλλου, που βλέπουμε να κάνει την εμφάνισή της ήδη από τα πρώτα κείμενα του Πλίνιου του Πρεσβύτερου και να κορυφώνεται με τις φριχτές ωμότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».
Διάβολε! O Πλίνιος ο Πρεσβύτερος πρόδρομος του Αδόλφου Χίτλερ! Ο Φίλιπ Τζόκεϋ είναι πιθανώς ικανός αρχαιολόγος, αλλά μάλλον κακός ιστορικός.
Τα αρχαιοελληνικά γλυπτά ήταν πράγματι πολύχρωμα, αλλά οι έννοιες που παρουσιάζει με τόσο στόμφο είναι
όψιμα κατασκευάσματα που εμφανίστηκαν πρόσφατα και τα οποία εκείνος «κολλάει» στην αρχαία Ελλάδα. Ούτε η «Δύση» ούτε ο «Άλλος», και ακόμα λιγότερο η «επιμειξία», είχαν την παραμικρή εννοιολογική συνάφεια με την εποχή της αρχαιοελληνικής γλυπτικής· η χρήση τους στα εν λόγω συμφραζόμε να αποτελεί παραλογισμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι η «φυλή» δεν υπήρχε ως έννοια στην αρχαία Ελλάδα (πρόκειται για επινόηση του 19ου αιώνα, όταν Γερμανοί συγγραφείς σφετερίστηκαν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, ώστε να αποτελέσει τον πρόγονο του παγγερμανισμού). Ούτε οι αρχαίοι Έλληνες ούτε οι Ρωμαίοι «έβλεπαν κάποιο όνειδος στο χρώμα του δέρματος». «Οι αρχαίοι αγνοούσαν παντελώς τη φυλετική διάκριση», η αρχαιοελληνική κοινωνία δεν έκανε κανέναν διαχωρισμό με βάση το χρώμα.
Κατά τον Αριστοτέλη μάλιστα, η διαφορά λευκού/μαύρου είναι καθαρά συμπτωματική και όχι ουσιαστική.
Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος. Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο
ΣυγγραφέαςBruckner Pascal ΕκδόσειςΕκδόσεις Πατάκη, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Victoria_paint/kiss
Διαβάστε επίσης:
